Γλυκά τραγούδησε μου

Κεφάλαιο 9ο

Ο ήχος της μηχανής να σχίζει την άσφαλτο ήχησε στα αυτιά μου δημιουργώντας μου ένα αχνό χαμόγελο.

Έστρεψα το κεφάλι προς τα δεξιά και τον κοίταξα να πατάει φρένο μπροστά μου.

Έβγαλε το κράνος του και με κοίταξε χαμογελαστός.

"Γεια" είπε.

"Γεια" αποκρίθηκα.

"Πάμε βόλτα;" ρώτησε.

"Τώρα που το ξανασκέφτηκα, νομίζω πως δεν είναι καλή ιδέα" σχολίασα κοιτώντας την μηχανή.

Δεν είχα ξανακαθίσει σε μηχανή και φοβόμουν. Μάλλον το κατάλαβε από τον τρόπο που αντέδρασα και γέλασε γέρνοντας το κεφάλι πίσω.

"Σου αγόρασα αυτό" είπε δίνοντας μου το κράνος που κρατούσε στο άλλο του χέρι.

"Δεν ήταν ανάγκη" σχολίασα. "Ε, νομίζω πως καλύτερα να πηγαίνω τώρα, δεν είμαι άνθρωπος για την μηχανόβια ζωή"

Γέλασε και με πήρε απ' το χέρι. Ασυναίσθητα πήγα να τραβηχτώ μα δεν με άφησε. Μου φόρεσε το κράνος χωρίς να πάρει το βλέμμα του απ' τα μάτια μου.

"Φοβάμαι να καθίσω σε αυτό το τέρας"

"Τέρας;" ρώτησε και καλά έκπληκτος. "Μην μιλάς έτσι μπροστά της, έχει συναισθήματα"

Γέλασα πνιχτά κοιτώντας την μηχανή.
Με μια κίνηση ανέβηκε επάνω και με κοίταξε μέσα από την σχισμή που είχε το μαύρο του κράνος στο ύψος των ματιών.

"Λες και θα σε αφήσω να χτυπήσεις ή κάτι" αναφώνησε.

Αναστέναξα και τελικά με την βοήθεια του ανέβηκα στην μηχανή. Μέχρι τώρα, είμαστε ok.

"Κράτα γερά" φώναξε.

"Τι εννοείς;" ρώτησα.

Πάτησε γκάζι και τα χέρια μου αυτόματα τυλίχτηκαν γύρω του. Ένιωθα λες και θα έπεφτα στην άσφαλτο και θα έσπαγα κάθε κόκκαλο που είχα στο κορμί μου.

Ο αέρας χτύπαγε με ορμή το σώμα μου και αν και φόραγα το κράνος και ήμουν κάπως ασφαλής, προτίμησα να κρατήσω τα μάτια μου κλειστά.

"Δεν με ενοχλεί να πεθάνω εδώ και τώρα μα θα το εκτιμούσα αν χαλάρωνες λίγο την λαβή σου γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω" τον άκουσα να φωνάζει λίγο αργότερα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια σφικτά.

"Φοβάμαι" φώναξα πίσω.

Ακολούθησε μια πολύ σύντομη σιωπή.

"Τι φοβάσαι;" με ρώτησε ξανά, με μια βελούδινη φωνή.