Γλυκά τραγούδησε μου

Κεφάλαιο 5ο

Κούνησα το κεφάλι μου και προσπάθησα να καταλάβω αν όλα αυτά ήταν προϊόν της φαντασίας μου.

Ο Jake όμως βρισκόταν στην σκηνή και τραγούδαγε με τα μάτια κλειστά, μια απαλή ροκ μπαλάντα. 

"Δεν μπορεί..." είπα στον εαυτό μου.

Αποκλείεται να μην τον αναγνώρισα, αλλά αν όντως αυτό έγινε, έχει αλλάξει τόσο πολύ.

Τόσο, μα τόσο πολύ!

Τα καστανά του μαλλιά και τα μελιά του μάτια.. Το αξύριστο του γένι και τα σαρκώδη χείλη του.

Ήταν άνδρας πλέον.

Αλλά δεν έπαυε να είναι ένας πρωτόγνωρος, εφηβικός έρωτας.

Περίμενα μέχρι να τελειώσει το τραγούδι. Άνοιξε τα μάτια του και χαμογέλασε στο κοινό που τον χειροκροτούσε και φώναζε για χάρη του.

Για μια ακόμη φορά με κοίταξε κι έδειξε να χάνεται για λίγο.

Για να μην δώσω βαρύτητα στα πράγματα, αποφάσισα να φύγω. Κοίταξα το ρολόι μου. Έσπρωξα πολύ κόσμο και στριμώχτηκα μέχρι να καταφέρω να βγω.

Μόλις γλίτωσα από την θάλασσα ανθρώπων, πήρα μια βαθιά ανάσα.

Ήμουν έτοιμη να αρχίσω να περπατώ προς το αμάξι μου όταν κάποιος με σταμάτησε.

"Με συγχωρείτε, δεν μπορείτε να φύγετε" είπε ένας από τους υπεύθυνους ασφαλείας.

"Γιατί;" ρώτησα λίγο τρομοκρατημένη.

"Ο κύριος Jake ζήτησε να σας πάμε στο τροχόσπιτο του μέχρι να τελειώσει η συναυλία" απάντησε.

"Λυπάμαι μα πρέπει να φύγω" είπα και κίνησα να απομακρυνθώ.

"Εγώ εκτελώ μόνο εντολές, ακολουθείστε με παρακαλώ"

Έτσι τεράστιος που ήταν, φοβήθηκα να εναντιωθώ άλλο. Ένεψα καταφατικά και τον ακολούθησα σιωπηλή.

"Περάστε" μούγκρισε ανοίγοντας την πόρτα του τροχόσπιτου.

Μπήκα μέσα, κι εκείνος έκλεισε την πόρτα μένοντας έξω. Κοίταξα λίγο γύρω μου. Το τροχόσπιτο του ήταν πιο πολυτελές από το σαλόνι μου. Βρήκα ένα καναπέ και κάθισα, περιμένοντας νευρικά.

Η μουσική και τα ουρλιαχτά του κόσμου ακούγονταν αμυδρά στα αυτιά μου, υπήρχε καλή ηχομόνωση.

Ωραίο είναι αυτό το τροχόσπιτο.

Η ματιά μου έπεσε στο γυάλινο τραπεζάκι μπροστά μου. Εκτός από παρτιτούρες και ένα τετράδιο με στίχους, υπήρχε και το Ρωμαίος και Ιουλιέτα επάνω.