Γλυκά τραγούδησε μου

Κεφάλαιο 32ο

"Θέλετε κάτι άλλο;" ακούστηκε η φωνή του σερβιτόρου πάνω στην ώρα.

"Εγώ όχι" είπε η Aline. "Βασικά θα φύγω, με περιμένει στο ξενοδοχείο η αδελφή μου" συνέχισε.

"Κι εμείς, θα πάμε σπίτι" απάντησε ο Jake. "Τον λογαριασμό παρακαλώ" συνέχισε.

Αφού χαιρετήσαμε την Aline μπήκαμε στο αμάξι. O Jake είπε στον Brian να μας πάει στο σπίτι, κι ύστερα καθίσαμε μαζί στα πίσω καθίσματα.

Τον κοίταξα χαμογελαστή και στήριξα το κεφάλι μου στον ώμο του. Κοίταξα το χέρι του να ακουμπά το χέρι μου και χαμογέλασα ακόμη πιο πλατιά.

-3 μήνες μετά-

"Είσαι σίγουρη πως δεν θες να μείνω μαζί σου σήμερα;" με ρώτησε ο Jake κατσουφιασμένα.

Γέλασα πνιχτά και τον φίλησα πεταχτά.

"Έχεις πολλή δουλειά με την συναυλία που ετοιμάζεις" απάντησα. "Εξάλλου δεν θα κάνω και τίποτα σπουδαίο" συνέχισα με ένα αθώο ψεματάκι.

Χαμογέλασε και με φίλησε πεταχτά ξανά.

Το χέρι του στηρίχτηκε στην γάμπα μου όσο το έκανε.

Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην γελάσω.

Ένιωθα ξεκάθαρα το χέρι του επάνω μου. Εδώ και δυό βδομάδες, έκανα τα πρώτα μου βήματα, χωρίς την βοήθεια των μπαρών. Έστω κι αν έχανα την ισορροπία μου στις αρχές, τις τελευταίες 3 μέρες έκανα τρομερή προόδο.

Ο Jake δεν είχε ιδέα ακόμη.

Τελικά ήμουν πολύ καλή στο να το κρύβω, αν και μερικές φορές ήταν δύσκολο να το κάνω.

Για παράδειγμα όταν το νερό στην μπανιέρα είναι πολύ κρύο, δεν μπορώ να παραπονεθώ πριν μπω ολόκληρη, οπότε γίνομαι γρανίτα πολύ συχνά.

"Τα λέμε στις 3" του είπα εύθυμα, αφού με είχε κατεβάσει από το αμάξι και με έβαλε στο καροτσάκι.

"Τα λέμε όμορφη" απάντησε και όταν σιγουρεύτηκε πως μπήκα στο κτίριο, έφυγε.

"Καλημέραααα" άκουσα τον Steve εύθυμο.

"Καλημέρα" απάντησα χαμογελαστή.

"Μίλησα με τον Δρ Graves" μπήκε απευθείας στο θέμα. "Λέει πως με όσα του έστειλα, σε λίγες βδομάδες θα στέκεσαι στα πόδια σου"

Τον κοίταξα ευτυχισμένη.

"Δεν ξέρεις πόσο καιρό περίμενα για αυτή την στιγμή" αναφώνησα.

"Είσαι έτοιμη να ξεκινήσουμε την ρουτίνα σήμερα;" ρώτησε.

"Σε παρακαλώ, πες μου πως δεν θα κάνουμε υδροθεραπεία σήμερα" παραπονέθηκα.

"Όχι, σήμερα θα κάνουμε ενδυνάμωση" απάντησε και άρχισε να σπρώχνει το καροτσάκι προς την αίθουσα με τις μπάρες.

Όσο πιο πολλή αίσθηση των ποδιών μου είχα, τόσο πιο δύσκολες ήταν οι ασκήσεις γιατί από την μια μπορούσα να κάνω τις κινήσεις αλλά από την άλλη, ήταν χίλιες φορές πιο δύσκολο γιατί ήταν λες και κάποιος με είχε ρίξει σε κινούμενη λάσπη.

"Πότε θα το πεις στον Jake;" με ρώτησε ενώ λύγιζα το γόνατο μου επανειλημμένα.

"Μόλις μπορώ να περπατήσω κανονικά" απάντησα αγκομαχώντας.

"Γιατί όχι τώρα;" ρώτησε ξανά. "Έχεις κάνει τόση προόδο" συνέχισε περήφανος.

"Ναι, μα θέλω να του κάνω την πιο μεγάλη έκπληξη που υπάρχει" είπα ενθουσιασμένη στην σκέψη και μόνο.

"Πιστεύεις πως μέχρι την συναυλία του θα μπορώ να το κάνω;" συνέχισα.

"Μέχρι την επόμενη Παρασκευή;" ρώτησε.

Ένεψα καταφατικά. Είναι 11 μέρες από τώρα. Περίμενα μια απάντηση με την ψυχή στο στόμα.

"Εξαρτάται" αποκρίθηκε.

"Από τι;" ρώτησα για ακόμη μια φορά.

"Μπορείς να περπατήσεις χωρίς στήριξη;"

Η ερώτηση του με έπιασε απροετοίμαστη και ξέχασα να κρατηθώ από τις μπάρες.

Παρολίγο να πέσω μα άρπαξε το χέρι μου και κατάφερα να σηκωθώ όρθια.

Σταθεροποιήθηκα και άφησα το χέρι του. Μόλις σιγουρεύτηκε πως δεν θα έπεφτα, έτρεξε στην άκρη του διαδρόμου.

"Okay, αργά και σταθερά" με συμβούλεψε.

Κοιτούσα τα πόδια μου κατενθουσιασμένη.

"Να κρατάω τις μπάρες;" ρώτησα.

"Αν μπορείς χωρίς αυτές, κάντο" είπε απλά.

Ένεψα καταφατικά.

Ένα βήμα.

Τα χέρια μου τεντωμένα πάνω από τις μπάρες, χωρίς όμως να στηρίζομαι σε αυτές.

Δύο βήματα.

Ένα πλατύ χαμόγελο κάνει την εμφάνιση του. Η απόσταση μου από το τέλος του διαδρόμου γινόταν ολοένα και πιο μικρή, κάνοντας με ακόμη πιο ενθουσιασμένη.

Τρίτο βήμα.

Ο Steve με κοιτούσε, έτοιμος να με αρπάξει σε περίπτωση που έπεφτα.

Τέταρτο βήμα κι άρχισα να γελάω δυνατά. Δεν χρειάστηκα τις μπάρες ακόμη. Ήμουν ένα βήμα μακριά από τον Steve.

Πέμπτο βήμα. Έφτασα.

"Εύα;!" με ξάφνιασε η φωνή της Πάολας.

Ωχ, τι της λες τώρα;