Γλυκά τραγούδησε μου

Κεφάλαιο 12ο

Το φιλί του ήταν για μένα ακριβώς όπως τότε.

Ένα φιλί αποχωρισμού.

"Είναι λάθος" ψέλλισα σπάζοντας το φιλί.

Δεν με άφησε να απομακρυνθώ, άφησε το μέτωπο του ενάντια στο δικό μου.

Έκλεισα τα μάτια μη μπορώντας να τον αντικρύσω.

"Τι είναι λάθος;" ρώτησε έντονα. "Πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου;"

"Όλα είναι λάθος" απάντησα κουνώντας το κεφάλι μου απογοητευμένη.

"Δεν είναι λάθος αν το θες"

"Jake μην το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ" τον παρακάλεσα, ανήμπορη να σταματήσω να κλαίω.

"Γιατί κλαις;" με ρώτησε κοιτώντας με.

"Γιατί κλαίω;" ρώτησα βρίσκοντας την ερώτηση του παράλογη. "Ήρθες μετά από τόσα χρόνια ξανά στην ζωή μου την πιο ακατάλληλη στιγμή"

"Είμαι εδώ τώρα" είπε.

"Τώρα; Σε τρεις μέρες θα παντρευτώ τον Χρίστο" αποκρίθηκα. "Δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψω, δεν μπορώ να του το κάνω αυτό"

"Κι εμείς;" ρώτησε. "Με 'μας τι θα γίνει;"

"Δεν υπάρχει εμείς" είπα απόλυτα λες και υπήρχε περίπτωση να το πιστέψω.

Γέλασε ειρωνικά.

"Δεν υπάρχει εμείς..." επανέλαβε. "Δεν υπάρχει εμείς"

Τον κοίταξα σκουπίζοντας τα μάτια μου.

"Από την στιγμή που σε είδα ξανά, υπήρχαμε μόνο εμείς"

Πριν προλάβω να απαντήσω με φίλησε ξανά.

Κι όταν με φιλά ο χρόνος σταματά.

Οτιδήποτε άλλο σταματά να υπάρχει. Είναι το απόλυτο κενό και στο κέντρο εμείς.

Μόνο εμείς.

Σε ένα δευτερόλεπτο λογικής τραβήχτηκα και απομακρύνθηκα 3 βήματα μακριά.

Γύρισα πλάτη κι άρπαξα τα γυαλιά μου από το τραπέζι.

"Jake, φύγε σε παρακαλώ" ψέλλισα φορώντας τα. "Πρέπει να επιστρέψω στην δουλειά μου"

"Δεν θέλω να φύγω ξανά" επέμεινε.

"Αυτή την φορά όμως, πρέπει να φύγεις" του είπα.

"Γιατί; Για να σε αφήσω να κάνεις μια ανοησία;"

Πήρα μια βαθιά ανάσα.

"Δεν σε θέλω" είπα αργά, κοιτώντας την επιφάνεια του τραπεζιού.