Uğurböceği, böceğim.
Bir türlü alıkoyamıyorum kendimi yalan söylemekten.
Ağzımı her açtığımda, bir başka yalan dökülüyor dudaklarımdan.
Bugün bana "iyi misin?" diye sorduğunda yüzü endişelemiş gibi kasılmıştı.
Güldüm.
"Son derece iyiyim, sadece biraz uykusuzum." Dedim ona.
Ama aslında midem bulanıyordu, başım dönüyordu ve sağ bacağım tamamen hissizleşmişti.
O an ölü gibiydim uğurböceği.
Sadece yerde kendime bir oyuk açmak, içine girip üstümü örtmek istiyordum.
Lakin bazı şeyler, göz altlarına oturan morluğu kapatmak kadar kolay değil uğurböceği.
Yalan söylüyorum, çünkü bu en kolayı.
Uğraşmam gerekmiyor, çerçefilli işlerden haz etmiyorum.
Ne zaman uğraşmam gereken işler üstüme yıkılsa dudağımı kemiriyorum.
Sonrada yalan söylüyorum işte.
Ama uğurböceği, bir süre sonra; sende inanmaya başlıyorsun söylediğin yalanlara. Gerçekliğini unutuyor, yeni bir gerçek yaratıp onun içinde yaşmaya başlıyorsun.
Bilmiyorum uğurböceği.
Bütün bunlar kendime yarattığım ve içine hapsettiğim bir fantezinin eseri mi?
Yoksa uzun zamandır görmeyi reddettiğim çirkin gerçeğin ta kendisi mi?
Bugünde ona yalan söyledim.
Ve ilerleyen saatlerde, bende yalanıma inandım.
