Kafamda geçmiş günlerin hayaletleri çığlık çığlığa.
Tırnaklarımı boynuma geçiriyorlar, saçlarımı çekiştirerek beni hatırlamaya zorluyorlar.
Hatırlamak istemiyorum uğur böceği, hemde hiçbir şeyi. Neden sadece gidemiyorlar? Neden sadece ö l m e y i beceremiyorlar?
Yoruldum, uyumak istiyorum.
Ama her uykuya daldığımda d
ü
ş
ü
y
o
r
u
m
Yazdıklarım sadece birbiri ardına sıralanmış saçmalıklar.
Uzandıkları hiç bir şey yok, sadece yalan söylerler.
Birbirimize bakıyoruz ve dudaklarımı her açtığımda, daha çok yalan dökülüyor.
"Sen sevmeyi hiç denedin mi?"
Denedim, defalarca ve defalarca.
Gözlerimi kapattım ve hayal ettim. Bambaşka yüzler ile, bir başka dünyaya ulaşmaya çalıştım.
Ama yankılanarak bana dönen sesim elimde kalan tek sonuç.
Değersiz değmiyorsun buna.
Ben de değmem gerçi.
Kendimi belli kalıplar arasına sıkıştırıyorum, bir venüs çiçeği gibi avımı bekliyorum. Ruhunu yiyebileceğim birilerini arıyorum, sindirebileceğim ve cehenneme çekebileceğim.
Dürüst oynamıyorum uğur böceği.
Ama dürüstlük dediğimiz şey nedir?
Hepimiz yalan söylerken söyle bana,
Dürüst olan kim?
Belkide sadece lanet olası hapları alıp tekrar uykuya yatmam gerekiyordur.
[Ah, sana söylenedim mi?
Babamın hapları nereye sakladığını buldum.]
