Βεντέτα

Σε χρειάζομαι

Κοίταζα για μερικά λεπτά το κινητό μου να χτυπάει με την ένδειξη ενός άγνωστου αριθμού. Η Ζωή μου έκανε νόημα να το σηκώσω και την υπάκουσα.
"Παρακαλώ? "
" Η κυρία Κλειώ Παυλάκη? "
" Η ίδια. Ποιος είναι? "
" Σας τηλεφωνό από το νοσοκομείο Ευαγγελισμός. "
" Γιατί τι συνέβη? "
" Ηρθε σε κρίσιμη κατάσταση ο κύριος Άρης Δελιγιαννάκηςκαι μας είπε να σας ειδοποιήσουμε όσο είχε τις αισθήσεις του. "
" Τι πράγμα. Έρχομαι αμέσως. "
" Ευχαριστούμε πολύ. "
Αφού έκλεισα το τηλέφωνο ένιωσα να μουδιάζει το σώμα μου και την Ζωή να με ρωτάει τι έχω
" Ο Άρης στο νοσοκομείο είναι σε κρίσιμη κατάσταση πρέπει να πάω από κει. "
" Έλα παμε μαζί δεν σε αφήνω να οδηγήσεις σε τέτοια κατάσταση. "
Μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο. Στο δρόμο τρέχαμε σαν τρελές περάσαμε αρκετά φανάρια με κόκκινο. Αφότου φτάσαμε πηγαμε να μάθουμε που τον έχουν.
" Πως μπορώ να σας βοηθήσω? "
" Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν για τον Άρη Δελιγιαννάκη. "
" Α ναι μαζί μιλήσαμε. Ελάτε να σας πω που τον έχουν και πως είναι η κατάσταση του."
"Ναι πάμε γρήγορα."
Μας οδήγησε μέχρι το δωμάτιο που τον είχαν. Ήταν καλωδιομμένος και με γάζες σε πολλά σημεία του σώματος του.
"Πως είναι? "
" Κοιτάξτε είναι κρίσιμη αλλά οι γιατροί είναι αισιόδοξοι. "
" Πείτε μου τι έχει σας παρακαλώ. "
" Έχει κρανοεγκεφαλική κάκωση και ένα μικρό αιμάτωμα το οποίο έχει τεθεί υπό έλεγχο. "
" Θα γίνει καλά? "
" Ναι. Το καλό είναι ότι τον έφεραν γρήγορα. "
" Ποιος τον έφερε? "
" Δεν γνωρίζω πάντως ένας κύριος μεγάλης ηλικίας. "
" Μπορείτε να μάθετε το όνομα του? "
" Θα δω τι μπορώ να κάνω. "
" Ευχαριστώ. "
" Τίποτα. "
Κάθομαι σε μία καρέκλα εξω από το δωμάτιο και κλαίω βουβά ενώ η Ζωή έχει πάει να πάρει τηλέφωνο τον Δημήτρη.
" Κλειώ μίλησα με τον Δημήτρη παίρνει το πρώτο αεροπλάνο και έρχεται. "
" Ζωή δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. "
" Όλα θα τελειώσουν ηρέμησε."
"Δεν μπορώ δεν γίνεται. "
" Λοιπόν εδώ που είμαστε δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό πάμε σπίτι να ξεκουραστούμε και ερχόμαστε μετά μαζί με τον Δημήτρη. "
" Δεν πάω πουθενά. "
" Κλειώ μπορείς να με ακούσεις για μια φορά. "
" Καλά όμως μόνο για δύο ώρες. "
" Καλά μπορώ να κάνω αλλιώς? πάμε. "
Όταν φτάσαμε σπίτι ξάπλωσα μα ο ύπνος δεν με έπερνε. Έφερνα σδούρες στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή η Ζωή μπαίνει στο δωμάτιο και μου λέει ότι την ειδοποιήσαν από το νοσοκομείο και ότι ο Άρης έχει τις αισθήσεις του
" Ποτέ σε πήραν? "
" Πριν κανά 10. "
" Ωραία τι καθόμαστε πάμε θέλω να τον δω. "
" Πρέπει να σου πω κάτι πρώτα. "
" Τι λέγε ? "
" Έχει μία μικρή απώλεια μνήμης από το σοκ που υπέστη. "
" Τιιιιιι??? "
" Δεν είναι τίποτα τι σοβαρά σε λίγες μέρες θα ναι καλά. "
" Τελοσπάντων πάμε θέλω να τον δω και ας μη με θυμάται."
"Άντε πάμε. "
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο πήγαμε κατευθείαν στον όροφο που τον είχαν αλλά δεν μπήκαμε στο δωμάτιο γιατί τον εξέταζε ένας γιατρός. Μετά από κάποια λεπτά βγήκε.
" Για τον κύριο Δεληγιαννάκη?"
"Ναι πείτε μας. "
" Έχει τις αισθήσεις του, αφαιρέσαμε με επιτυχία το αιμάτωμα μόνο που είχε μια μικρή έλλειψη μνήμης. "
" Μπορούμε να τον δούμε? "
" Μόνο άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος προς το παρόν. "
" Εντάξει ευχαριστούμε πολύ."
"Τίποτα το καθηκον μας κάνουμε. "
Είμαστε καθυσμένες στις καρέκλες όταν ακούγεται η φωνή του Δημήτρη
" Κλειώ, αγάπη μου πως είστε? "
" Δημήτρη κάνε κάτι δεν με αφήνουν να τον δω. "
" Κλειώ ηρεμία θα τον δεις με ενημέρωσαν κάτι γιατροί. Ζωή πως είσαι? "
" Ασ τα λέμε καλά. "
" Μην σας βλέπω έτσι οι γιατροί είναι αισιόδοξοι. "
" Δεν θα αντέξω το να μην με θυμάται. Εγώ φταίω για όλα."
"Κλειώ μην ακούω χαζά. Τι ατύχημα πως έγινε? "
" Δεν γνωρίζουμε τίποτα. Φαντάσου ότι δεν ξέρουμε καν το όνομα αυτή νου που τον έφερε εδώ. "
" Καλά θα προσπαθήσω να μάθω εγώ."
Είμαστε πάνω από 3 ώρες στο νοσοκομείο και ο μόνος που τον βλέπει είναι ο Δημήτρης.
"Κλειώ μου είπε ο γιατρός ότι μπορείς να τον δεις για λίγο."
" Μου λες αλήθεια? "
" Ναι έλα πήγαινε. "
Μπήκα μέσα στο δωμάτιο και με μικρά βήματα πήγα δίπλα από το κρεβάτι.
" Ποια είσαι? "
Δεν άντεξα και μερικά δάκρυα έφυγαν από τα μάτια μου.
" Γιατί κλαις?"
"Εγώ είμαι η Κλειώ είμαι φίλη σου. "
" Κάτι μου λέει το όνομα σου αλλά δεν θυμάμαι. "
" Δεν πειράζει θα θυμηθείς σιγά σιγά. "
Κάθισα λίγο στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι και τον κοιτούσα ώσπου ήρθε ο γιατρός και μου είπε να βγω.
" Κυρία Παυλάκη πρέπει να βγείτε. "
" Βεβαίως. "
Τα πόδια μου δεν βοηθούσαν και πολύ την κατάσταση. Βγαίνοντας στον διάδρομο έπεσα στην αγκαλιά της Ζωής.
"Ζωή πάρε την Κλειώ και πηγαίνετε στο σπίτι θα μείνω εγώ εδώ."
"Δεν θέλω να φύγω θέλω να μαι δω. "
" Κλειώ καλά σου λέει ο Δημήτρης."
"Αν συμβεί το οτιδήποτε μας παίρνεις τηλέφωνο εντάξει? "Εντάξει άντε πηγαίνετε. "
Στην διαδρομή δεν μίλησα κοίταζα έξω από το παράθυρο με ένα βλέμμα κενό.
" Κλειώ κατέβα φτάσαμε. "
" Ναι τώρα. "
Μπήκαμε σπίτι και η Ζωή παρήγγειλε για να φάμε
" Κλειώ έλα. "
" Σε ένα λεπτό έρχομαι".
Έτρωγα με δυσκολία οι μπουκιές δεν κατέβαιναν καθ έτσι βυθίστηκα στις σκέψεις μου.
"Τι σκέφτεσαι και δεν τρως?"
"Αυτά που συμβαίνουν. "
" Λοιπόν άστα αυτά πήγαινε ξάπλωσε γιατί αύριο δουλεύεις και δεν γίνεται να μην πας. "
" Το χα ξεχάσει τελείως. "
" Για αυτό έχεις εμένα. "