Chapter 22

174 44 7
                                    

Parker's POV

"Walang uuwi Kairie." maikling utos ko sa kanya. Humarap siya sa akin and looked at me while smiling. She's smiling yet I am uncomfortable because she's faking it. Tssss.

"Not until you are with me." dugtong ko.

Tumalikod siyang muli at pinagpatuloy ang pag aayos ng mga gamit niya. Gustong-gusto ko siyang yakapin at sabihin kung gaano ko siya namiss pero pinigilan ko ang sarili ko.

"How dare you? You're not the boss of me. Kaya kong umuwi kahit walang kasama. Doon kana lang sa business niyo. Mas kailangan ka doon." 

"No, mas kailangan mo ako." I insisted and grabbed her wrist. Humarap siyang muli sa akin at tumitig ako sa mapungay niyang mata. She closed her eyes then looked away pero hindi siya bumitaw.

Kahit na naiinis ako sa kanya sa pag lalasing niya at sa pag bibigay sakin ng pag-aalala, hindi ko pa rin naman siya matitiis. Idagdag pa na ibang lalaki ang nag sundo sa kanya at dito pa siya natulog! 

"Kaya ko ang sarili ko. Don't mind me." seryosong sabi niya habang nakatungo. I lifted up her chin and saw her watery eyes.

Niyakap ko siya agad. No Parker, don't let her feel unwanted again! Ano bang ginagawa mo?! I mentally scolded my mind. Nagiging pabaya na naman ako. Nakakainis! 

"Tama na. Uuwi na ako." she held back and walked towards the door. 

"Ano bang pumasok sa isip mo at nagpapaka-lasing ka? You don't have to always look strong." 

"Wala kanang pakielam kung anong dahilan ko. I should look strong or else anyone might take advantage of me. Look, I don't want it to be you, again." she looked sharply at my eyes. Kanina lang naiiyak siya but all of a sudden, hindi na maipinta ang mukha niya.

Gusto ko man siya pigilan pero tuloy-tuloy na siyang lumabas mula sa pintuan. 

-

Kairie's POV

"Breakfast's ready! Come on, let's eat." anyaya sakin ni Bagyo habang ngumunguya ng club sandwich na hinain niya. 

Nakakapagtaka dahil hindi pa rin lumalabas si Edmon sa kwarto na tinulugan ko kanina. What is he doing? Marami pa siyang dapat asikasuhin. Sa totoo lang, ako rin pero I tend to run away from my responsibilities. It's a good thing that Hannah is always there to cover up my laziness. 

"Tutulala ka lang ba dyan o kakain ka?" he smiled at me evily. He's a jerk but I'm thankful that he saved me last night. Pangalawang beses ng nangyayari 'to at sa bar kami laging nag tatagpo. Coincidence?

"Great. Ito oh, pancakes and coffee para sa hang-over." he said when I sat across him in the dining table. He tossed the coffee and I caught it. Bastos talaga 'to. I glared at him causing him to laugh like a  happy monkey.

"Pasalamat ka niligtas mo ako kagabi kung hindi nasaktan na kita kanina pa." nag pipigil kong sabi. He just smirked at me. I was expecting that from a conceited jerk like him. Guys, sakit lang sila sa ulo. 

"You're welcome. I knew you needed a hero so I just did my job." he proudly said and winked at me. Nagsi-taasan ang mga balahibo sa buong katawan ko. Gahd! Dapat lang talagang tawagin siyang bagyo. 

"You're seriously creeping me out. Just shut up and eat." utos ko sa kanya. Then I remembered something. 

"Wait, nasaan si Buchog?" tanong ko while scanning the place with my eyes.

"You told me to shut up but asking me random things? You're really crazy, aren't you? Nag tataka talaga ako kung bakit type ka ni Edmon." he said, teasing me. 

My Long Lost LoverTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon