Karanlığın İçindeki Sen

Defne'yle Uğraşmak

Alper'den

"Tamam. Ama sen böyle tek başına kalamazsın. Arkadaşlarından biri refakatçi kalsın." dedi Anıl Hoca.

Tek tek hepsine baktım. Bora'yla işim olmazdı. E iki sevgiliyi ayırmak hiç olmazdı.

"Hocam Defne kalabilir." dedim.

Defne'nin yüz ifadesini tanımlayamasamda 'niye ben ya?' dermiş gibiydi.

Defne o gün tuvalete çekip gittiğinde o sevgilisi olucak âdi Burak , "Defne benim. Ona bir daha yaklaşma!" gibi salakça konuşunca yumruk attım. Biraz itiştik ve bir tane daha attım. Aniden yumruk atınca yere düştüm. Belim yine sızlamıştı. Belime vurdukça daha çok sızladı. O günkü gibi...

Anıl Hoca, "Defne, kalabilirsin di mi?"

"Kalırım hocam."

Evet. Defne yüzünden yumruk yemiştim. Şimdi ona bunun bedelini ödeticektim.

Hoca, "Tekrar geçmiş olsun Alper." dedi.

"Sağolun hocam."

Anıl Hoca tam arkadaşlarla çıkarlarken. Batu, "Hocam siz gidin ben geliyorum." dedi.

Hoca başını sallayıp çıktı. Batu, "Alper abini aradım. Ödev için bizde kalacağını söyledim."

"İyi yapmışsın." derken Defne'yi gösterdim. Onun haberi var mıydı ki Defne'nin yanında rahatça konuşuyordu.

Defne onu gösterdiğimi anlamış olmalı ki. "Merak etme yalanınızdan haberim var." dedi.

Yaşadıkları mı mı anlatmıştı? Batu neden böyle yapmıştı ki?
Batu'ya eğil diye elimi aşağı doğru hareket ettirince Batu anlayıp eğildi. "Lan oğlum anlattın mı?"

"Yok ya. Sadece abine yalan söylediğimden haberi var."

İyi. Çünkü Defne önceki olayımı bilmemeliydi.

Batu, "Tekrar geçmiş olsun kanka. Ben gidiyorum. Bi şeye ihtiyacın olursa ara. "

"Tamam kanka."

"Hadi görüşürüz."

"Görüşürüz."

Eee ben ne yapacaktım şimdi Defne'yle? Odada yatağın sol tarafında üçlü bir koltuk vardı. Defne çoktan oraya oturmuştu.

"Ee naber?" dedim.

"İyi. Sen?"

"Gördüğün gibi."

"Ya siz erkekler mal mısınız?"

Böyle bir soru beklemiyorken ani bir çıkış hiç beklemiyordum. Demekki bunu sormak için konuşma açmamı beklemiş. Söylediklerinden bir şey anlamadığımı gösteren bakışlar attığımda cümlesine devam etti.

"Neden her şeyi yumrukla çözüyorsunuz?"

"Bunları söyleyende benden aşağı kalsa."

"Ben gayette sakin bir insanım."

"Hı hı. Şu ana kadar giriştiğin kavgalarda, gösterdin sakin biri olduğunu."

Bir şey söylemedi. Ceketinden telefonunu çıkarttı. Ve uğraşmaya başladı.

Defne'yi anlayamıyordum. Değişik bir kızdı. Ve herşeyi elde edebileceğini sanan aptal bir kız. Konuşma şekli. Söyledikleri. Kendini göklerde sanıyordu. Ben asiyim ben sinirliyim kimse bana dokunamaz havalarında takılıyordu.

Yatağın karşısında bulunan televizyonda gezinmeye başladım. Bir müzik kanalı açtım. Adele'nin Hello şarkısı vardı. Defne şarkıyı mırıldanmaya başladı. Şarkıyı söylediğini farkında mıydı, bilmiyorum. Ama sesinde bir tını vardı.