Karanlığın İçindeki Sen

Gitme

Bölüm şarkısı : Sancak - Bu Kez Kimin Yüzünden

İnanın bana bölümle çok güzel bi şarkı dinlemenizi tavsiye ediyorum. Zaten bir Sancak dinleyeniyim. Yeni albüm Yağmur da hayırlı olsun. Şarkıyı istediğiniz zaman açın. Tek başına dinleyin ama bence bayılacaksınız. Ben Sancak sevmem demeyin önce bi dinleyin. Keyifli okumalar...

Hayat bazen tadını çıkarıcak kadar uzun, bazen yaşamaya kıyamayacak kadar güzel, bazen de en güzel zamanlarında bitecek kadar kısa...

Tam anlamıyla buydu di mi hayat? Her hayata göre farklı bir tanımı vardı. Kimisininki mükemmelken kimisininki berbat. Belkide bu yüzden hayat tam anlamıyla yaşayamıyordu. Herkese göre farklı tanımlı bu kelime herkesin istediği gibi sürmüyordu...

Selin'in Ağzından

Gözümden akan bi damlayı daha sildim. Kendime engel olamıyordum. İçim içimi yerken bi damla daha süzüldü yanaklarımdan. Kardeşim dediğim insan orda ölümle cebelleşiyorken benim burda hiç bir şey yapamamam. Belkide en kötüsüydü. Kafamı kaldırdım ve kapıya bir kez daha baktım çaresizce. Gözümü kapayıp derin bir nefes aldım. Sonra geri açıp Alper'e baktım. Geldiğinden beri ne bir kelime etmişti ne bir ifade belirtmişti yüzünde. Boş boş yere bakıyordu. Titreyen telefonumu cebimden çıkardım. Burak arıyordu merdivenlere doğru yürüdüm ve bi kaç basamak çıkıp merdivene oturdum. Açıp kulağıma götürdüm.

"Efendim."

"Alo Selin şey. Ben Defne'yi arıyorumda ulaşamıyorum. Bu gün çalışcaktık. Nerde?" dediğinde kendimi tutamayıp bir hıçkırık kaçtı boğazımdan ağlarken Burak konuştu

"Selin iyi misin? N'oldu?"

"Bu-Burak, Defne ameliyatta..." dedim ve bi hıçkırık daha kaçtı.

"Ne diyorsun Selin sen? Ne ameliyatı?"

"Burak, Defne'ler kaza yaptı-"

"Ne kazası?"

"Alper'le trafik kazası yap-"

"Ne Alper mi? Geberticem onu. Neredesiniz?"

"Konum atıyorum."

"Tamam." dedi ve kapattı. Her cümlesinde endişe vardı. Hemen konum gönderdim.

Telefonu kapatıp. Olduğum yerde durdum. İçimde anlatamadığım bir duygu vardı. O kadar kötüydümki. Sanki Defne'ye değil bana zarar gelmiş gibi hissediyordum. Kötüydüm oldukça kötü. Tekrar gözlerim doldu ve daha kurumadan ıslandı yanaklarım.

Murat abiyi arayamamıştım. Ona bunu nasıl söyliycektim, hiç bir fikrim yoktu. Ama Defne eve gelmediğinde arıycaktı hemen. Ve ben ne yapacaktım, bilmiyordum.

Alper kötüydü. Belli etmesede çok kötüydü. Oda yaralanmıştı. Ama sadece bir kaç sargı ile pansuman yetmişti. Fakat Defne... Bacağı sıkışmıştı ve çok kan kaybetmişti. Şimdi ise orda ölümle pençeleşiyordu. Ne olcaktı peki? Yaşayacak mıydı? Ölcek miydi?

Ayağa güçlükle kalktım ve çıktığım bi kaç merdiveni indim. Yanlarına geçtim.

On dakikaya yakın bir zaman olmuştuki gelen gürültüyle o tarafa döndük.

"Alper!" diye bağıran Burak çoktan Alper'in yakasına yapışmıştı. Sarsarak ona bağırıyordu.

"Defne'ye bi şey olursa seni yaşatmam anladın mı? Yaşatmam? O kıza hele ki bi şey olsun Alper Ertürk seni mahvederim!" diye bağırırken Alper hiç bir tepki vermiyordu. Donuk bi şekilde sarsmasına izin veriyodu. Batu ve Bora Burak'ı sakinleştirip Alper'i kenara çektiler. Batu Alper'i duvara çekti ve orda durdurdu Alper'le kendini yere bıraktı. Çaresiz gözüküyordu. Çok kötü. Burak ise kendini çok zor tutarken Bora onu oturttu.