Lost Academy

Lost Academy 11: Taming Game

CHAPTER 11: TAMING GAME

[ASPER]

    I grit my teeth in anger. Presto really have done it. Mariin kong ipinikit ang mga mata ko at kinuyom ang mga kamay sabay pinadyak-padyak ang mga paa sa lupa. Pinagsisisipa ko rin ang kalapit na puno. I am furious. Utterly furious.

    Nang matapos kong maibuhos ang frustrations ko sa lupa at iilang puno ay napakalma ko na rin ang sarili ko. Wala na akong magagawa, andito na ako. Presto can be dealt with later. Inikot ko ang tingin sa paligid. Dahil sa nagtataasang puno ay medyo madilim ang parte kung saan ako nateleport. I'm guessing na nasa pinakadulong bahagi ako ng barrier. Well, I am at the other end of the barrier.

    Hindi nalalayo sa akin ay ang kantong umiilaw katulad ng nakita ko kanina. I can see both ends glowing kahit malayo sila sa isa't isa. Sa konting ilaw na sumisilip sa mga sanga ng puno, I am fully aware that a couple of steps can make me reach the transparent wall.

Naglakad ako papalapit sa barrier. I stood just in front of it not daring to touch it. I remembered what the emcee said earlier, 'You cannot go beyond unless you want to get hurt.'

    Ayokong masaktan that's why it's better to behave and follow the rules. Tinalikuran ko nalang ang barrier at agad na nag-isip ng lugar kung saan ako makakapagtago hanggang sa matapos ang laro. Luckily, wala pang estudyanteng natatransport sa parteng ito. I still have time to hide.

    Yung lalaki kanina, he did say about not losing the life bands but not about attacking and hurting each other for the life bands. Sa una palang, ang larong ito ay pisikalan. I am not fit to join the fray. Ang tanging magagawa ko nalang ay magtago.

    Just as I was about to walk further away from the barrier, I heard a scream. Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko iyon sa direksyon lampas sa barrier. Nanginig ako sa takot. The first thing I did, was hide behind the closest tree.

    Muli narinig ko nanaman ang hiyaw. Wala bang ibang nakakarinig no'n?

    Curious. I sneak a peek at the barrier. Doon ko nakita ang isang puting ibon na lumanding sa lupa. Binuka nito ang tuka saka sumigaw na parang tao. Paulit-ulit niya itong ginagawa habang umiikot-ikot. I laughed at how silly the bird looked like.

    Umiikot-ikot lang ito at maya't maya'y binubuka niya ang tuka niya para humiyaw ng tulad ng sa tao. It was such a cute bird. Nawala ang takot ko sa ginawa ng ibon kung kaya't lumapit ako bahagya sa barrier.

    The bird was beyond the barrier. Sa isip ko, it couldn't hurt me if I won't step outside the barrier. Kaya naman pumangko ako at pinanood ang ibon sa kanyang pag-ikot. Nang mapansin niya ako ay agad siyang lumapit sa akin. The bird looked like it was trying to be friendly. It stretched out its wings to reach me but the barrier, electrocuted it. Napatalsik ito at tila ba'y bahagyang nasunog ang pakpak nito.

    Sa sobrang pagkagulat ko sa nangyari ay hindi ko na namalayan na napahawak pala ako sa barrier. Huli na nang marealize ko iyon, nagkaroon ng sparks sa pagitan ng kamay ko at ng barrier dahilan upang agad kong bawiin ang palad ko sa barrier. Unlike the bird, I was shock that I wasn't hurt. Instead, something peculiar happened.

    Both the lights at each end, connecting the barrier, went out and both of my hands suddenly glowed.

    "Asper." narinig ko ang boses ni Euria sa isip ko.
    "Euria?"
    "Yes."
    "Anong nangyayari?"
    "Congratulations."
    "Ano?" As soon as the glow in my hands died out, I saw a strange mark at the back of my right palm. Nanlaki ang mga mata ko nang marealize ko kung ano iyon. "Am I dreaming?"
    "No." It's strange.
    "How?" Paano ako nagkaroon ng primordial mark ng bearer? Isang normal na tao lamang ako. This is so wrong. "Was it you?"
    "It's what I am hoping for."
    "Why?"
    "Dahil kung hindi, hindi ko na alam kung anong gagawin ko." makahulugang sabi niya. Does this mean na pwede na akong makipagkontrata? Mariin akong napapikit. Paano na ako makakabalik nito? I am way too involved now. Nangilid bigla ang luha ko.
    "Asper? Bakit ka malungkot?"
    "Wala. Mamaya nalang Euria, may gagawin pa ako." Then I forcefully shut our mind communication off. I looked at the glowing mark. Kahit mabigat sa kalooban, pinigilan kong mapaiyak.