LE NOIR MANSION
Sibyl Franchette
Tak tak tak tak
Naiinis na ako sa tunog ng sapatos ko habang naglalakad patungo sa library ni Papa.
I was just playing with my favorite dagger while walking in these empty halls. Throwing it into the air and catching it again and so on. Ewan ko ba ba't palaging walang tao sa hallway pag nag lalakad ako.
Malapit na ako sa library, on my peripheral vision on my right side i saw a silhouette of a person. It's hiding in a huge vase, based on his physique it's a man.
I did not stop playing with may dagger. I just throw it and catch it, throw and catch. And on the third time i throw it higher in the air, nilakasan ko ang pag bato paibabaw at dali dali kung kinuha ang kunai na naka kubli sa gilid ng damit ko.
While my dagger is on the air. Ibinato ko agad ang kunai sa direksyon nya. Tumagos naman ito sa pader sa likoran nya, at rinig ko ang pagkabasag ng mamahaling vase ni Papa.
Damn! It's fucking expensive!
I silently cuss,ako pala ang bumili nun. It's my gift last year, dahil gusto daw nya ng medyo antique na bagay. I bought that in the black market auction in china. And now, durog na.
"Kaya natatakot ang kasama mo dito sa bahay eh, nambabato ka palagi"inis ko syang nilingon. I just rolled my eyes and continue the path i'm taking.
"Alam mo mapapanis yang laway mo" anong pinagsasabi ng gonggong nato? Hinarap ko sya at tinaasan ng kilay.
"What now Kurei?"
"Wow is that how you greet your beloved cousin? First you throw me a kunai, tapos ngayon hindi mo man lang ako kukumustahin?" Pag mamaktol nya, pareho talaga sila ng kakambal nya.
Now that Kurei is here with his sibling, my world will become upside down again. Kailan ba ako titigilan ng dalawang to?
"Anyways enough with the chitchat" biglang sumeryoso ang ang tingin nya sa akin. Halo halong emosyon ang makikita sa kanyang mga mata, its a mix of sadness with a pinch of happiness.
"Pinuntahan ko sya" nabigla ako sa sinabi nya, hindi ko ine-expect ang sasabihin nya.
Tila natuod ako sa kinatatayuan ko at yumoko. Ayaw kong makita nya na nasa ganito akong estado. It's been years, pero wala parin akong lakas para sagutin lahat ng mga balita tungol sa kanya.
Ayoko ko ng balikan pa ang panahon kung saan, ako ang naging dahilan sa pagiging mesirable at pag wasak ng buhay nya. Kasalanan ko, kasalanan ko ang lahat.
"Things aren't miserable as what you think it is cuz, forgive your self. Don't let fear overcomes you again" and with that he left and left me dumbfounded.
