หลังจากวันนั้นที่มีคนตัวสูงเข้ามาวุ่นวายในชีวิต ผมก็เหมือนไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย แค่เพียงสบตาคมคู่นั้นก็ทำให้ผมใจเต้นแรงแถมยังอาการหน้าร้อนๆ นี่อีก ไม่ใช่ว่าผมตกหลุมรักไอ้บ้าแทคยอนจริงๆ หรอกใช่มั้ยครับ มันต้องไม่เป็นแบบนั้นสิ อ่าาา...ผมจะบ้าอยู่แล้วนะ ถึงผมจะรู้ว่าเค้าคิดยังไงกับผม แต่เค้าก็ยังไม่เคยบอกผมนี้ว่าเค้าคิดยังไง นี่แหละมันเลยทำให้ผมกำลังจะเป็นบ้า ให้ตายเหอะ..!!
แล้วดูเหมือนว่าแบมแบมจะเข้ากับแทคยอนได้เป็นอย่างดีเชียวล่ะ แถมตอนนี้ยังเรียกกันซะสนิทสนมเลยนะ แบมอย่างงั้น...ป๊าปิ๊อย่างงี้ ไอ้ที่เรียกแทคยอนว่าป๊าปิ๊นี่คืออะไรกัน เห็นตอนแรกหวงผมอย่างกับอะไรดี แล้วดูตอนนี้สิ หึ!! ใช่ซิ๊ผมมันไม่สำคัญแล้วนิ ไม่มีใครสนใจผมเลยอ่ะ นิชคุณอยากจิครายยย TT^TT
วันนี้เป็นวันที่แบมแบมต้องไปเข้าค่ายเพื่อที่จะได้เลื่อนขั้นไปเป็นเด็กมัธยมต้นอย่างเต็มตัว เห็นบอกว่าต้องไปเข้าค่ายสองคืนสามวันที่ป่าที่ไหนสักแห่ง ถามว่าห่วงมั้ย? ผมไม่ค่อยห่วงแบมแบมหรอกครับ ผมห่วงเพื่อนๆ แบมแบมต่างหาก คุณไม่มีทางรู้หรอกว่าแบมแบมซนขนาดไหนถ้าไม่ได้อยู่กับแบมแบมตลอดเวลาอย่างผมหน่ะ(พี่คุณช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ นะเด็กๆ ช่วยตัวเองนะ)
ผมมาส่งแบมแบมขึ้นรถสั่งกำชับเด็กดื้ออีกรอบว่าอย่าซนเชื่อฟังที่คุณครูบอกด้วยอีกรอบก่อนจะโบกมือลากันนิดหน่อย รอจนรถขับออกไปจนพ้นจากสายตาจึงเดินทางกลับไปยังคอนโด วันนี้ไม่มีเรียนผมเลยกะว่าจะนอนเล่นที่ห้องทั้งวันเลย
อ๊อดดด...อ๊อดดดดด
ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอ๊อดหน้าห้องมองเวลาที่หัวเตียงก็พบว่าตอนนี้มันจะเที่ยงแล้ว ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเปิดประตูดูว่าใครมาหาผมกัน พอเปิดประตูออกผมก็มุ่ยหน้าใส่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูนิดหน่อยก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขก แขกที่ไม่ได้รับเชิญปิดประตูก่อนจะเดินตามมานั่งที่โซฟาตัวข้างๆ