[Fic GOTPM] เทวดาตัวน้อยกับม๊ามิ๊จำเป็น [Fanfiction]

Ep.1

"ฮ๊ะ!! เมื่อกี๊เรียกพี่ว่าอะไรนะ"
"ม๊ามิ๊~~ ฮึกๆ เค้ากลัวอ๊าาา

อึ้ง!! อึ้งสิครับพี่น้อง เมื่อกี๊เด็กนี้เรียกผมว่า"ม๊ามิ๊"อ่ะ แล้วผมไปมีลูกตอนไหนว่ะครับ แล้วไอ้ม๊ามิ๊นี่มันใช้เรียกแทน"แม่"ไม่ใช่หรอครับ อ๊ากกกก!!! ผมอยากจะกั้นใจตายมันตรงนี้เลยให้ตายเหอะ!!!!!

ย้อนไปเมื่อ 5 ชั่วโมงที่แล้ว

"เอาล่ะหมดคาบเรียนแล้ว อย่าลืมทำรายงานที่สั่งด้วยล่ะส่งไม่เกินเที่ยงพรุ่งนี้นะจ๊ะ ไปได้"อาจารย์สาววัยกลางคนกล่าวออกมาเรียบๆแล้วจึงเดินออกไป

"เฮ้อออ~~"ผมเหลือบไปมองคนข้างๆ

"จุนซู...ฉันกลับก่อนนะนายจะออกไปพร้อมฉันเลยมั้ย?"ผมถาม

"ไม่อ่ะ ขอนั่งตากแอร์อีกหน่อยค่อยกลับ"เค้าตอบกลับมา

"อืม ตามใจงั้นฉันไปนะ เจอกันพรุ้งนี้"ผมโบกมือไปมา

"อือ"ตอบรับในลำคอแล้วก็ฟลุบหน้าลงไปกับโต๊ะทันที

ผมมองเพื่อนตังเองนิดหนึ่งแล้วก็เดินออกมาไม่รู้ว่าผมซุ่มซ่ามหรืออีกคนไม่มองทาง ทำให้เราชนกันโคลมใหญ่จนผมล้มลงก้นกระแทกพื้นส่วนอีกคนแค่เซนิดๆ(คนอะไรถึกจริงๆให้ตาย)ผมเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยปากขอโทษขอโพยอีกฝ่าย

"ขอโทษครับ เป็นอะไรมั้ย"ผมพูดและก้มเก็บของไปด้วย

"เจ็บดิ...ถามได้"เค้าตอบผมเสียงเรียบ

"ก็ขอโทษแล้วไง จะเอาอะไรอีก"ผมจ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง

"ก็ป่าวนิ"พูดลอยหน้าลอยตามองผม

"ฮึ้ย..."ผมไม่สนใจเค้าหอบของเดินออกมาทันที

โว๊ะ..!! กวนประสาท คิดแล้วก็โมโหเดินฟึดฟัดมาเรื่อยๆ ขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลยผมภาวนาในใจ แต่คงเป็นไปไม่ได้ซินะก็ไอ้หมอนั่นมันเรียนคณะเดียวกับผมนิ T_T

อ๊ะ!! ผมลืมแนะนำตัวเองนี่นา อ่ะแฮ่มๆ ผมชื่อนิชคุณครับ ส่วนมากเพื่อนๆ จะเรียกผมว่าคุณเฉยๆ พวกมันบอกว่าชื่อผมออกเสียงยาก ก็คงงั้นน่ะครับก็ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่เกาหลีนี่นา ครอบครัวผมอยู่ที่ไทยครับผมอยากมาหาประสบการณ์ชีวิตเลยขอพ่อกับแม่มาเรียนที่นี้ ตอนแรกผมก็เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้หรอกครับดีที่มีจุนซูช่วยเป็นตัวกลางให้ ทำให้ผมกล้าพูดกล้าคุยกับเพื่อนๆ คนอื่นขึ้นมาบ้าง ก็ผมใช้ภาษาเกาหลียังไม่คล่องนี่นามันเลยอายที่จะคุยกับคนอื่นอ่ะครับ