หลังจากวันนั้นที่แจ็คสันมันรู้ว่าแบมแบมพักอยู่กับผมมันก็ยกข้ออ้างต่างๆ นาๆ มาอ้างเพื่อที่จะนอนที่ห้องผมให้ได้ จนผมไม่รู้ว่าจะสามารถขัดขวางมันได้อย่างไรเลยต้องจำยอมให้มันอาศัยอยู่ร่วมกันกับพวกผมในที่สุด พอมันได้อยู่ที่นี่สมใจอยากแล้วมันก็ไม่มีผมอยู่ในสายตาอีกต่อไป อะไรๆ ก็แบมแบม ตื่นมาก็เรียกหาแบมแบม กินข้าวก็เรียกหาแต่แบมแบม ก่อนนอนก็เรียกหาแต่แบมแบม รู้สึกว่าหายใจเข้ามันก็มีแต่แบมแบมหายใจออกมันก็มีแต่แบมแบม ผมชักรู้สึกว่าผมคิดผิดที่อนุญาติให้มันอยู่นี่ซะแล้วสิ ผมแทบจะหาช่องเข้าไปอยู่ข้างๆ แบมแบมไม่ได้เลย ไล่ไอ้แจ็คออกไปตอนนี้ทันมั้ย? มันเริ่มทำผมหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นหน้ามันเลยให้ตาย!!
วันนี้ผมกับแจ็คสันไม่มีเรียนพวกเราเลยได้แต่นั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่ห้องรอคอยสมาชิกอีกคนกลับมาจากมหาลัย ชีวิตพวกผมตอนนี้คงมีแค่นี้แหละครับ แต่มันชักจะแปลกๆ แล้วนะแบมแบมเลิกเรียนตอนสี่โมงเย็นนี่ ตอนนี้มันก็ปาไปจะห้าโมงเย็นแล้วนะ ปกติถ้าแบมแบมจะกลับช้าก็มักจะโทรมาบอกผมทุกครั้งเพราะผมเคยสั่งเอาไว้ หรือบางทีแบมแบมอาจจะไปเที่ยวกับเพื่อนในกลุ่มเหมือนทุกทีก็ได้...มั้ง ผมอาจจะเป็นห่วงคนตัวเล็กมากเกินไปก็ได้ ดูอย่างไอ้แจ็คสิมันยังมีหน้ามานอนน้ำลายไหลยืดหมดสภาพเพลย์บอยรูปหล่อของมหาลัยเลย ผมคงคิดมากไปเองนั้นแหละเล่นเกมส์คลายเคลียดดีกว่าจะได้ไม่ต้องคิดมาก
ณ ห้องเก่าๆ ด้านหลังของมหาลัยชื่อดังมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งกำลังทะเลาะกันเสียงดัง แต่เนื่องจากสถานที่แห่งนี้อยู่ห่างจากส่วนอื่นๆ ของมหาลัยอีกทั้งทางนี้ยังไม่ค่อยมีใครอยากจะเข้ามานัก เพราะมันเป็นที่ที่พวกเด็กเกเรๆ จะมาสุ่มหัวกันอยู่เวลาที่ขี้เกียจเข้าเรียน
"ฉันเคยเตือนนายแล้วนิว่าให้เลิกยุ่งกับมาร์คของฉัน!!"เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมา
"ของฉันด้วยย่ะ"หญิงสาวอีกสองคนเอ่ยขัดออกมาพร้อมกัน