"Ağabey" dedim yüzümde kocaman gülümseme ile.
" Ne var sude?"dedi abim. Yanına gittim ve yağ çekme operasyonuna başladım.
"Şey ağabey bu ara çok yakışıklı göründüğünü söylemiş miydim? Ya da seni çok sevdiğimi. " dedim ve yanaklarım yırtılırcasına sırıttım.
"Sude ne istiyorsun?"Dedi ağabeyim bıkmış bir ifadeyle. Ona panda bakışları attım ve konuya değindim.
"Aağabeycim hani ben üniversite sınavında tam puan aldım ya hani "
"Eee nolmuş? Hava mı atıyorsun? " Ağabeyime içimden göz devirdim -dışımdan göz devirsem Kore'ye gitmeme izin vermezdi.- .
"Şimdi ben diyorum ki ben buralarda harcanmasam da yurt dışında mı okusam hı? "Dedim ve en tatlı bakışlarımı attım ağabeyime. Bana geri dönen bakışlar itiraz temalı olduğu için konuşmasını beklemeden umutlarımı hayal dğnyamın derinliklerine gömdüm . Pes etmenin huzursuzuğuyla omuzlarımı düşürdüm.
Tabi siz şuan 'ne diyor bu değişik' diyorsunuz ben size kendimi tanıtmadığımdan. Ben Sude, Türkiye'deki SİRYA şirketi bizim şirketimiz . Ailem onlar bir uçak kazasında ölmüştü ve bu uçak kazasının benden tek aldığı ailem değildi. Çok kayıp vermiştim. Çok eksiğim vardı ama eksiklerimi kapatacak yakınlarım da vardı.
Hayallerimin ülkesi bana pek uzak değildi en azından kökenlerim sayesinde. Anne tarafım Koreliydi zaten ama onlarla pek görüşmezdik. Aramızda çözülmeyen buz kütleleri vardı.
Aklıma gelen fikirle aniden ağabeyime dönüp kocaman gözlerimle konuştum.
"Ağabey ama kızlar da gelcek Kore'ye beraber okuyacağız."
Elimdeki en büyük koz buydu. Bunu da kabul etmezse burada kalmak zorundaydım. Ağabeyim derin bir iç çekti ve gözlerime baktı. Bakışlarındaki kabulleniş beni umutlandırmıştı.
Ağabeyim derin bir iç çekerek başıyla onay verdi bana. Sevinçle yerimde zıpladım.
Tam arkamı dönüp gidiyordum ki içimde yaşadığım duygu patlaması ile dönüp ağabeyime sarıldım ama maalesef benim ağabeyim de odunlaşmış erkek nüfusuna giriyordu.
" Bir git kene gibi yapıştın" dedi ve kafama vurdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kuzen // Park Chanyeol
FanficYüzümdeki kalkan çürürken tek yaptığım akışına bırakmaktı. Kalkanımın ne zaman yok olacağı merak konusuydu ve hayat, inadıma tekmeliyordu sakladığımı düşündüğüm yaralarımı.
