Yorucu geçen bir günün ardından kendimi koltuğa bıraktım. Sonra aklıma gelen eşim yüzünden zorlanarak kalktım ve Jongin'in çalışma odasına gittim. Saatlerdir o lanet masada çizim yapıyordu.
"Sevgilim?"
"Bebeğim?"
"Bitmedi mi? Birazdan çocukları yatıracağım."
"O kadar geç mi oldu?"
"Aslında çok geç olmadı ama bu akşam biraz erken uyutacağım. Çünkü yorgun hissediyorum."
"Biraz daha çalışıp geleceğim Lu. Çok geçe kalmam. Onları benim için öp."
"Onların seni aynı evdeyken özlemesini istemiyorsan kalkıp kendin öpmelisin sevgilim."
Biraz duraklayıp gözlerini boşluğa çevirdi ve tekrar çizimlerine dönerek konuştu.
"Onları işim biter bitmez kendim öpeceğim."
O kadar yoğunlaşmıştı ki tekrar içindeki o canavar çıkacak diye endişeleniyordum. Bu yüzden yorgunluğumu kenara bırakıp yanına yaklaştım. Orada durmam bile başını önündeki çizimlerden kaldırması için yeterli olmamıştı.
Ona dönük bir şekilde kucağına oturdum ve kollarımı boynuna sardım.
"Beni özledin mi?"
"Ah Tanrım.. O kadar özledim ki.."
Bedenimi tamamen bedeniyle birleştirip dudaklarına yapıştığımda kısa süreliğine de olsa kendini bana bıraktı. Ateşli öpüşmemizi bölen şey de belimden tutup beni yavaşça geri iten elleri oldu.
"B-bebeğim lütfen. Çalışmam gerek."
"Bizim için mi?"
"Huh?"
"Bize para getirmek için mi çalışman gerek? Seni arzulayan kocanı iteceğin kadar önemli mi o para?"
"Luhan ben.."
"İstemiyorum Jongin. Anlıyor musun? Bize tonlarca para getirmeni istemiyorum. Ayrıca bize sonsuz bir sevgiyle bağlı olduğunu çok iyi biliyorum. Çünkü bunu hissediyorum."
Elini tutup kalbimin üzerine koydum ve gözlerine bakarak devam ettim.
"Bize sevgini hissettir. Sana sarılmak bir şeyler satın almaktan daha özel."
Konuşmamın başında gözleri hala çizimlerdeyken şimdi tamamen gözlerimdeydi. Elini yavaşça indirip tekrar belimi kavradı.
"Çok mu özlüyorsun?"
"Hmhm."
"İstemsizce aynı hatayı yapıyorum hm?"
"Çünkü sen Jongin'sin bebeğim. Kalbini de beynini de değiştiremezsin."
"Ama sen Luhan'sın ve beni olması gerekene yönlendirebilirsin."
Kollarını sıkıca sarıp iyice kendine çekti. Bakışlarındaki tutkuyu görebiliyordum.
"Sanırım durmayacaksın hm?"
"İşlerim yerine seninle ilgilenmemi söylemiştin."
"Kesinlikle."
Aniden dudaklarıma yapıştı. İşte onu bu yüzden seviyordum. Geçmişinden ders alıp bugününe bir şeyler katabiliyordu. Belki zamanında Soo onu biraz zorlasaydı o çizimler yerine onun kollarında olacaktı. Ama kesinlikle tamamen Soo'nun suçu olduğunu da kimse savunamaz. Çünkü onun durumundaki birinin psikolojisi bunu düşünmeye itecek kadar sağlıklı olmuyor. Bu nedenle o sadece içinden geleni yaptığı için suçlu sayılmaz..
