Mavi Sürgün

7.Bölüm

Evet,birkaç gün geçtikten sonra artık gitme vakti gelmişti.Kağan ile nasıl vedalaşacağımı bilmiyorum..
Yine de görüşecektim ama özlerdim onu.
Onun dudağına ufak bir öpücük kondurarak Aksel ve Eylül'ün yanına geçtim.

"Kendinize iyi bakın"dedim.Yok ya cidden ağlamak istemiyordum..Yoksa hiç susmayabilirdim.

Herkes ile tek tek vedalaştım ve kapının önünde bekleyen sarı taksiye bindim.
Kağan'ın gitmemi istemez bir hali vardı.
Bu çocuğa deli gibi aşığım..

Yanağında süzülen bir damla yaşla bir hışımla içeri geçti.Taksi artık harekete geçmişti.
El sallayarak evin yolunu tuttum.Annemi de çok özlemiştim.
Uykuya daldım.Başımın bozuk yerde titremesiyle zar zor uyayabilmiştim.

Taksicinin kolumu dürtmesi ile uyanmıştım.
Özlemiştim buraları.Aşağı inip yürümeye başladım.
Sarhoş olmuşum gibi sessiz ve karanlık sokaklarda bir sağa bir sola sallanarak evin yolunu bulmaya çalışıyordum.

Yorgunluğumun nedenini anlayamıyorum.Dayak yemişim gibi hissetmemin tabii ki yatağa girip uyumamı engelleyemeyecekti.Karanlık sokakta kafam aşağıda yanımdan geçenlere bakmadan yürüyordum.
Evime birkaç adım kala telefonumu çıkarıp saate baktım.
Saat 01:23'tü. Annemin "neredesin,nerede kaldın,bu saate kadar ne yaptın"sorularına cevap bulabilmem için birkaç dakikam vardı.

Anahtarımı çıkarıp kapıyı açtım.Derin bir nefes alarak içeri girdim.
Parmaklarımın ucunda salona ilerleyerek eşiğe geçtim.
Annem tekli koltukta televizyona karşı sırtı dönük bir şekilde yatıyordu.
Parmak uçlarım ile yürümeyi bırakarak:

"Anne gerçekten geç kalmak istemedim biraz oturdum kahve içtim sadece" dedim.

"Anne?!"

Hala tepkisizdi.Hem de eli bile oynamayacak kadar.Çok kızmış olmalı.

Hareket etmeyen eli birazdan gül açtıracak şekilde kırmızı ile karışık bir renk olacaktı.
ilerledim ve gözleri kapalıydı.
Rahatladım uyuyormuş meğer..

Annemin omzuna dokunup:

"Hadi kalk yatağına geç" dedim.Biraz tedirgin olmaya başlamıştım.

Duymadı.Daha sert bir şekilde dürttum ama hala tepkisizdi.

"Anne? Anne uyan?" dedim.

"Hadi kalk kızmayacak mısın? dedim.

Birden olayı anladım ve çığlık attım.Telefonu çıkarttım.112'yi bile doğru çeviremedim.                   Ambulansa ağlamaktan adresi veremedim bile.Babamı arayıp durumu bile                                            anlatmaya cesaret bulamadım..

Kağan o nerede? Gelmedi mi o? Doğru ya gelmedi.
Anne diye bağırarak dizlerimin üstüne sert bir şekilde çömeldim.