Mavi Sürgün

20.Bölüm

15-20 gün buralar da yokum yavrular...Tokat'a dedemlerin yanına gideceğim ve orada da maalesef ki internet olmayacak :( 

Aralar da girmeye çalışacağım.Vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin.Seviliyorsunuz ponçiklerim ❤

        -20.Bölüm-

Yine tek kalmıştım.Bu karanlıktan çıkmayı beklerken,daha çok karanlığa gömülmüştüm.Kağan'ın beni kurtarmasını beklerken o, o beni bırakıp gitmişti.Hani beni hiç bırakmayacaktı.Hani ben ona iyi geliyordum.Hani biz birbirimize iyi geliyorduk.Bunu mu hakettik?

Hayır.Bunu haketmedik.
Yada ben haketmedim.O gidemezdi. Beni bir başıma bırakıp gidemezdi.Biliyorum yanımda arkadaşlarım var,ama ben Kağan olmadan iyileşemem.Bunu yapamam.

Lanet olsun! Neden ki? Neden? Beni neden tek başıma bırakıp gittin?Benim onsuz yapamayacağımı biliyor..Ve bunu bile bile gitti.

"Dolunay kendine gel,korkutuyorsun bizi lütfen." diyen Eylül'ün sesi ağlamaklı çıkmıştı.Ona döndüm..Birkaç saniye baktıktan sonra hiç konuşmadan tekrardan odaklandığım yere döndüm.

"Dolunay yalvarırım,şöyle mal mal bakmayı kes!" dedi Eylül ayağa kalkarak.Odayı terkettiğinde rahatlamıştım.
Çok konuşuyordu.
Ben sadece düşünmek istiyorum,sadece düşünmek.

Birkaç dakika sonra Eylül'ün bıraktığı boşluğu Aksel doldurdu.Onlar neden buradaydı ki? Ben Kağan'ı istiyordum,onları değil.

"Dolunay hadi kalk güzelim,biraz yemek ye ha? Kağan gelecek emin ol.
O seni bırakamaz biliyorsun bunu değil mi?" diyen Aksel'e gözlerimi devirdim.Ama biraz farklı yapmıştım bunu..Eskisi gibi değildi.Göz devirmem bile değişmişti ha.

"Aksel biraz uyumak istiyorum.Aç değilim yemeyeceğim birşey." dedim ona bakmadan.

"Peki." dedi ve kapıya doğru yöneldi.Sadece yalnız kalmak istiyordum.Yemek yemek yada konuşmak değil.Sadece yalnız kalmak ve düşünmek..

Gitti ha? Beni bırakıp gitti.Hiç düşünmedi mi beni? O gidince ne kadar kötü olacağımı cidden düşünmedi mi?

Yattığım yerden dirseklerimden yardım alarak kalktım.Kapıya doğru yöneldim ve kapıyı kilitledim.Ölmek istiyordum.
Annem'in yanında olmak ve ona sarılmak istiyordum.
Annem,mis kokulum..Babam gittiğin de hem baba oldu bana,hem anne.Bazen de bir arkadaştan,dosttan farksızdı.O benim herşeyimdi.Ama şimdi o yoktu.Kağan'da yoktu değil mi?

O zaman ben ne diye yaşıyordum.Evet.Kağan ölmemişti ama gitmişti..beni bırakıp gitmişti.Ben ise annemin yanına gidecektim.Evet.Kendime zarar verecektim.Bir zamanlar da istediğim gibi kendime zarar verecektim işte.Ben ona aşıktım.Kağansız bir saniye mi bile geçiremezken o benden ömür boyu görüşmememizi istiyordu.Bu mümkün değildi.Ama Kağan benden vazgeçerek bunu mümkün kıldı.Sonuç?

O yok.Gitti.Ve bende gidecektim.Artık yaşamak istemiyordum.Bana ağır geliyordu bu yaşadıklarım.
Dayanamıyordum.Bir daha toparlanabileceğimi düşünmüyordum.Umarım Kağan çok mutlu olur...bensiz bir hayatta umarım çok çok mutlu olur.Çünkü ben çok mutluyum.O da mutlu olsun değil mi?

Gözyaşlarımı durduramıyordum.Aynaya baktığım da rimelim akmış,saçlarım dağılmış mal mal gülüyordum.
Yaşadıklarımı kolay kolay hazmedemiyordum sanırım.Boğuluyordum,Kağan olmadan boğuluyordum.
Onsuz olmazdı ki,olamazdı.

Kapının çalmasıyla düşüncelerime son verdim.Kim gelmişti ki? Kağan gelmezdi bunu biliyordum.Çünkü o tamamen benden vazgeçmişti.Bu kadar çok mu istiyordu hayatına bensiz devam etmeyi?