My Teacher

Deel 21

Verdwaasd blijf ik zitten op de trap, waar het langzaamaan steeds kouder wordt door de luchtstroom die tussen de kleine opening van de deur komt. Ik probeer mijn tranen in te houden. Laat hem toch lekker als hij mij niet in zijn leven wilt als beste vriendin. Het feit dat hij niet eens probeert beste vrienden te blijven zegt al veel. Maar toch kan ik het niet loslaten, ik voel me er echt rot over.

'Gaat het goed?'

Ik kijk op, naar de enige die nog steeds aanwezig is. Plots overvalt een gevoel van woede me.

'Kunt u niet weggaan ofzo? Ga lekker dansen of wat de bedoeling dan is van dit kutfeest.'

'Nee, sorry. Ik moet opletten dat er niemand zomaar binnenkomt.'

Het blijft een tijdje stil, net op het moment dat ik denk dat hij niks meer gaat zeggen, komt hij naast me zitten.

'Waarom doe je nou altijd zo tegen me? Voor zover ik weet heb ik je nooit iets aangedaan.'

'Ik mag u gewoon niet.'

Wauw, echt perfect. Ik kon gewoon niks beters verzinnen. Hij heeft nog gelijk ook, want wat heeft hij ooit misdaan dat ik hem haat, behalve dat hij het geniale idee kreeg om op deze school aan mijn klas les te gaan geven? Eigenlijk niks dus. Hij heeft me zelfs nog nooit echt een rode kaart laten halen, wat betekent dat ik er officieel uit ben gestuurd.

'En wat als ik jou wel mag?'

'Dan... Gefeliciteerd ofzo?'

Dat klonk meer als een vraag dan een antwoord maargoed.

'Kom op, Chelsea. Je kan me toch wel vertellen wat er allemaal aan de hand is met Mark en zo? Ik zal het tegen niemand vertellen en soms is het goed om tegen iemand die er totaal buiten staat je verhaal kwijt te kunnen.'

Oké, daar heeft hij wel een punt. Wat kan hij nou met die informatie? Ik zie hem er niet voor aan om er iets over te vertellen tegen iemand. Op het moment zijn zelfs de haatgevoelens die ik voor hem had gecreëerd verdwenen. Dan vertel ik hem alles, waarschijnlijk heeft hij wel meegekregen wat er op de trap is gezegd, maar ik vertel hem ook nog over de afgelopen weken en over zijn soms ietwat apart gedrag tegenover mij.

'Het spijt me echt voor je Chelsea.'

'Misschien had ik hem gewoon een kans moeten geven, hij was op Sharona na de beste vriend die ik ooit heb gehad.' zeg ik terwijl er een traan over mijn wang rolt.

'Welnee, natuurlijk niet. dan zou je hem ook alleen maar voor de gek houden, daar wordt je zelf ook niet gelukkig van.'

Weer rolt er een traan over mijn gezicht. En dan zijn ze niet meer te stoppen. Meneer Struik slaat een beetje vertwijfeld een arm om me heen en onbewust leun ik tegen hem aan. Hij laat me gewoon uithuilen en het is voor het eerst dat ik me niet heel erg schaam om te huilen, ik voel me wel op mijn gemak bij hem eigenlijk. Op een moment dat ik het niet zag aankomen drukt hij om me te troosten een kus op mijn kruin.

Een beetje verbaasd kijk ik op. Met zijn duim veegt hij de tranen een beetje van mijn gezicht. Ik kijk in zijn mooie ogen en het volgende moment heb ik mijn mond op die van hem gedrukt. Het duurt nog geen seconde voor ik doorheb wat ik eigenlijk doe. Snel trek ik mijn hoofd terug en ren ik weg, terug de aula in. Wat heb ik in godsnaam gedaan?!