My Teacher

Deel 15

'Gaat het wel Chelsea?'

'Ja'

Ik kijk Mark expres niet aan, want dan zullen de tranen die opwellen absoluut opgemerkt worden door hem. En dat is dus wat ik juist niet wil.

Maar Mark kan ik niet voor de gek houden. Hij kent me dan misschien niet heel lang, ongeveer twee jaar, maar hij kent me wel heel goed.

Soms merkt hij zelfs sneller dingen aan me dan Sharona, wat wel heel gek is want zij kent mij ongeveer acht jaar langer.

En daar voelde ik die pijnlijke steken weer, niet fysiek, maar mentaal. Het doet pijn om aan mijn beste vriendin te denken, of misschien moet ik haar maar niet meer zo noemen. Ik denk namelijk niet dat wij nog beste vriendinnen zijn.

Eigenlijk heb ik ook wel het recht boos te zijn omdat zij alles zo hard door de aula riep, maar dat was niet zoiets als een geheim.

De rest van de lessen gaan allemaal als een waas aan me voorbij, Mark heeft een aantal pogingen gedaan me op te vrolijken, maar verder dan een miniscuul glimlachje kwam het niet.

Als de laatste les is afgelopen fiets ik meteen naar het huis van Sharona. Ik hoor Mark nog naar me roepen, maar ik ben al weg, ik moet zo snel mogelijk bij Sharona zijn.

Ik kwam tijdens een les nog wel op het idee om te spijbelen maar dat leek me toch geen goed idee, want dat zou zogenaamd een teken zijn dat ik geen verantwoordelijkheid heb en dalijk mag ik niet meer op mezelf wonen.

Na een kwartier (dat eerder een uur leek) fietsen ben ik eindelijk bij Sharona.

Ik gooi mijn fiets tegen het tuinhek aan en loop het paadje dat naar haar voordeur loopt op.

Mijn hand reikt naar de bel maar nog voordat ik werkelijk heb aangebeld, zwaait de deur al open.