SİYAH'A MOLA

Bölüm 7

Elektriğin gelmesiyle gözlerimi açtım. Ben ve Kayra hariç hepsi uyanmıştı. Başım Kayra'nın omuzundaydı. Hemen çekilip battaniyeyi onun üzerine örttüm ve hemen telefonumu şarja taktım. Şimdi bu olanları, yani üç erkeğin evinde saat on'a kadar kalmamı anneme nasıl açıklayacaktım?
Annemi aramaya karar verdim.
"-Kızım çok meşgul olduğum icin seni arayamadım. Kusura bakma" dedi. Demek ki hâlâ evde değildi ve benim evde olmadığımı anlamadı.
"-Anne siz nerelerdesiniz?" Diye sorunca annemin cevabıyla ağzım açık kaldı.
"-Acil bir iş çıkınca bir haftalığına babanla beraber Muğla'ya gelmek zorunda kaldık" dedi.
Bir süre daha konuştuktan sonra çocukların yanına döndüm.

Elektriğin gelmesiyle ev yavaş yavaş ısınıyordu. Deniz'le beraber battaniyeleri toplayıp odaya geri döndük. Saate bakınca geç olduğunu gördüm. Hemen eve dönmem gerektiğini düşündüm ve zaten yarın çok işimiz vardı.
"-Kızlar hadi gidelim artık. Bugünlük yeter bence" dedim.
"-Tamam hadi" dedi Deniz ve kalktı.

Çocuklarla vedalaştıktan sonra evden çıktık. Deniz ve Aleyna hemen karşı apartmana girip eve gittiler. Saat geç olduğu için Kayra beni eve bıraktı.
"-Çok yoruldun değil mi?" Dedi.
"-Evet" durup ona baktığımda gülüyordu.
"-Ne oldu, niye kendi kendine gülüyorsun?" Dedim, kapının önüne geldiğimizde.
"-Ya yorgunsun. Yoksa film izlerdik. Hani elektrikler de var" dedi kahkaha atarak.
"-Kayra, ağzımızdan yanlış birşey duydun diye bunu sürdürmeye devam mı edeceksin?" Dedim biraz utanarak.
"-Tamam şaka yapıyorum ya" dedi. yanağımdan öpüp;
"-Hadi yarın görüşürüz" dedi ve gitti.

Ben eve girerken yüzümde aptalca bir gülümseme vardı.
Kapıyı kapattığımda yerde bir not buldum.

"Seninle tanıştığıma memnun oldum. Seninle çok eğleneceğim günler var. O günleri sabırsızlıkla bekliyorum. Sende beni bekle... Büyük eğlencem!.

Bu notu okuduktan sonra az önce yüzümde olan o aptalca gülümseme birden kayboldu. Kimdi bu? Eve durup bakınca korku tüm bedenimi sarmaya başladı. Ya bunu yazan kişi şuan içerideyse? Elimde o notla beraber yarım saat öylece ayakta kaldım. En iyisi Kayra'yı aramaktı. Elimi cebime attığımda telefonumu orada şarjda unuttuğumu hatırladım. Ee ne yapacaktım şimdi? Oraya geri dönemezdim. Şimdi Kayra'da çoktan eve yetişmiştir. Bir süre daha öyle düşününce odama çıkmaya karar verdim.

Odama hızla girip hemen battaniyenin altına girdim ve gözlerimi sımsıkı kapattım. Aklıma kötü düşünceler getirmemeye çalıştım. Mesela iyi şeyler düşünebilirdim. Bugün olanları özellikle.
Bugünkü Kayra ile tanıdığım Kayra arasında dağlar kadar fark vardı. Bana böyle davranmasının sebebi neydi? Ukala! Ne yaptığı belli değildi bu çocuğun. Ama gerçekten çok farklı biri. Bana bakışları ilk günkü gibi değildi. Daha derin bakıyordu. Adım da Derin zaten. Kendi kendime bunu söyleyince bir kahkaha patlattım.
Kendi yaptığım espiriyi fark ettim. Sonrada odanın karanlık olduğunu görünce içim dışıma çıktı resmen. Daha sonra hem Kayra'yı hem de karanlık odayı unutup uyumaya çalıştım. Ama olmadı.
Karnım gurulduyordu. Çok acıkmıştım. Yemek yemek için odamdan çıktım.

Koridora baktığımda çok karanlıktı. Ardından bir gölge gördüm. Gözlerimi kapatıp açınca gölgenin olmadığını fark ettim. Şuan hayal gücümü bir kenara bırakmalıydım.
Mutfağa doğru ilerledim. Tam ışığı açacaktım ki soğuk bir rüzgar esti. Rüzgarın estiği tarafa bakınca pencere açıktı. Pencereyi kapatmak için ışığı açmamla Umut'u karşımda gördüm.
"-Aaaaa" diye çığlık atmamla gözlerimin kararması bir oldu...

Gözlerimi açınca kendimi koltuğun üzerinde bulmuştum. Ben niye buraya gelmiştim? Ne zaman gelmiştim? Kim getirmişti? Babam böyle pasta yapmayı nereden öğrenmişti?.
Bu espiriyi yapınca kendimden soğuduğumu fark ettim. Koltuktan doğruldum. Az önce yaşadıklarım gerçek miydi? Yoksa hayal mıydı?
En iyisi elimi yüzümü yıkasam iyi olacak. Banyoya gidip elimi yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa geri döndüm. Gözüm pencereye kaydı. Kapalıydı!.
Demek ki yaşananlar hayaldi. Derin bir "-Ohh" çektim. Şimdi karnımı doyurabilirdim. Buzdolabının önüne gelince birşey dikkatimi çekti...