Vampires vs Assassins

Chapter 27

Dylan's POV

Puro mga hikbi lang ni hanna at janica ang maririnig sa paligid. Akap akap ni rian si janica, habang ako ay pinapatahan si hanna. Si alec at isaac naman ay nakayuko lang at hindi umiimik.

Eto ang totoo.. Eto ang katotohonan, hindi na ito isang panloloko. Naiyukom ko ang kamao ko.

"B-bakit.. Hindi dapat siya namatay.. Malakas siya diba? Bakit hindi man lang gunaling ang mga sugat niya?!"

Hinawakan ni janica si hanna sa magkabilang braso at niyugyog. Pero umiiling ang si hanna kaya naman sinenyasan ko sa alec at isaac.

Hinawakan ni isaac si hanna at si alec naman kay janica

"Hindi lang basta bastang bala ang tumama kay corbin. T'was a silver bullet." Alec
"And that is our weakness. Anything that is made by silver cannot be healed in a instant.. Lalo na, may dumaplis pa na bala sa puso niya"

Napaluhod si janica at humagulgol. Nilapitan ko siya at inakap. Hindi ko alam kung paano ang gagawin ko para patahanin siya.

May kinuha ako sa bulsa ko at ipinakita kay janica.

"Joseff wanted me to give you this." Isinuot ko sa kaniya ang kwintas. "He told me that it was his memories, mga ala ala niya habang kasama ka.. Habang kasama tayo."

Pinunasan niya ang luha niya at tiningnan ako.

"P-pano ka nga pala nabuhay? W-we saw you, lying down on the floor.. Dead."

Nag indian seat ako at muling inalala ang nangyari nung araw na yun.

Flashback

(A/N: eto yung part na may alien words na sinabi si lemuel. Hahaha refer to chapter 18.)

Nakangisi siya sakin na para bang wala lang ang ginawa ko sa kaniya.

"You will die by my words and only by my words shall you be revived."

Kumunot ang noo ko dahil sa mga binubulong niya. Anong pinagsasasabi nito? Hindi parin ako makagalaw pero biglang sumikip ang dibdib ko. Na parang may humahawak sa puso ko at unti unting pinipisil yun.

"Three days from now you will be revived and fight by my side, to give peace between our worlds, we, the next ruler of our generations will maintain."

Itinapat niya sakin ang kamay niya at parang slowmo ang lahat ng sumunod na nangyari.. Rinig ko ang sigaw ni janica at ang iyak ni rian.. Ang hiyawan ng lahat ng bampira sa loob ng stadium.. Ang pagtatanghal kay joseff bilang panalo..

I can't believe im going to die without telling rian how much i love her. Naaaninag ko pa ang mukha niya pero unti unti nang dumidilim ang paligid ko. Hanggang sa tuluyan na akong bumigay.

**

I should be dead right now but why can i feel like im breathing? Why do i feel so hot? Ramdam ko ang pagtulo ng pawis sa sentido ko. Nararamdaman ko din ang pagtibok ng puso ko kaya dun na ako napadilat.

"Well that took you long enough."

Agad ako naging alerto, automatic na napatayo ako at kinuha ang espada na nakita ko tsaka tinutok kay joseff. This bastard! Didn't he kill me?! Wag mo sabihing ginawa niya akong bampira?!!

"If i did turn you into a vampire then you wouldn't hear your heartbeat, dumbass."

Eh kung itusok ko kaya tong hawak kong espada sa ulo niya? Pagkatapos niya kameng lokohin siya pa may ganang mamilosopo at umakto ng ganito?!

"This is my plan, dylan. Don't start thinking about crazy stuffs like i betrayed you or anything. Irene and rian already did kaya wag ka na dumagdag."

"Ano ibig mong sabihin?"

Napabuntong hininga siya at malungkot na nakadungaw sa bintana.

"I already sent them back home, safely. But i think i went a over board with my plan because they despised me and rian is miserable because she thinks you are dead."

Iniyukom ko ang kamao ko pero pinigilan ko ang sarili ko na magalit at suntukin siya. If this is his plan then i believe him, dahil kung hindi niya plano ito hindi sana ako nakakatayo at buhay na buhay.

"Weeks from now dylan, war will be coming. And we need to stop that."

"How?"

Tiningnan niya ako ng diretso kaya naman kinabahan ako. Parang gusto kong bawiin ang tanong ko sa kaniya.

"You choose, it's either you kill your own father or let someone else kill him."

Yup! I was right, dapat talaga binawi ko na. Hindi ako makasagot sa sinabi niya. Oo galit ako sa tatay ko pero hindi ko kayang patayin siya. Hindi ko kayang mawala siya.

"You can tell me what you want, dylan. But either way after you have decided you also have to kill my father."

"Why can't you do that?"

I asked and crossed my arms.

He smirked, "that old fart will just keep on regenerating over and over again, so i have to tire him out so you can easily kill him."

"Ginawa mo talaga akong killer ah."

"Assassin ka diba?"

"Bampira ka diba?"

Nagtinginan kame tapos sabay na tumawa. Lumapit ako sa kaniya at sinuntok siya sa tagiliran.

"What the fuck?!"
"That's for making rian miserable."

END

Nakita ko ang mas lalong paghigpit ng hawak ni janica sa kuwintas at ang pagyukom ng kamao ni rian. Napakamot ako sa likod ng tenga ko at sabay na inakap ang dalawa.

"All this time we hated him when all he did was to keep us safe." Umiiyak na sabi ni rian.

"That dummy! Maiintindihan naman namin kung sinabi niya eh. Pero bakit kailangan niya pang magsarili?"

Hindi parin ako bumibitaw sa pagkakaakap sa kanila. Naalala ko din ang sinabi sakin ni joseff dalawang araw bago magsimula ang labanan na to.

"No matter how far we are apart, as long as our love for each other is there. There is always a reason to go back and be together again."

Humiwalay sila sakin at tiningnan ako.

"Even if there is a reason to go back, he can't go back! Dylan, this is not a show anymore. This is not some kind of fairytale that a person can be revived! Or even vampires! Even in movies, vampires that died never once came back to life." Mas lalo siyang napahagulgol at tumingin sa langit "I hate my life!! Why do i always lose the person i love the most?! Why can't i have that happily ever after? Why?"

Agad ko siyang sinalo bago pa man siya bumagsak. I don't like to see her this way. Tiningnan ko si hanna at nakatulog narin siya, buhat buhat siya ni isaac ngayon.

"Let's.. Go home."

Wala sa wisyong tumango sila isaac at alec. Si rian naman ay walang imik. Sino nga naman kasing gaganahan, we won. But we lost someone important, and now we have to live our lives incomplete.