Vampires vs Assassins

Chapter 1

"W-Wag! Maawa please! Wag mo ko papatayin!"

Isang nakakakilabot na tingin at ngiti ang binigay niya sa lalaking nagmamakaawa ngayon sa kaniyang buhay.

"Will..Yun ang pangalan mo hindi ba? Hahaha! Nakakatawa naman. Matapos mong paslangin ang aking kasamahan tingin mo may awang matitira sakin?"

Kinwelyuhan niya si will at unti unti nilalapit ang kaniyang bibig sa batok nito. Habang si will ay nanginginig na sa takot habang pilit na kumakawala sa pagkakahawak sa kaniya ng lalake.

"Hindi parin kayo nadadala. Alam niyo naman na kahit anong gawin niyo.. Kayong mga assassins ay hinding hindi mananalo laban samin.. Samin na mga bampira!"

Tuloy tuloy niyang sabi sabay kagat sa batok ni will at ininom ang dugo nito hanggang sa mamatay siya.

"Sa susunod, kung kakalabanin niyo kame. Siguraduhin niyong kaya niyo."

<Irene's POV>

"Waah! Ri! Why did it have to happen?! What did he sacrificed himself for her?"

She just rolled her eyes at me while continuing to eat chocolate and watching television. Err, napaka talaga ng babaeng to.

"Don't ask me that, Ja! Im not the writer of that show. if you want answers for your question go ask the writer."

"Ang sungit mo ngayon ah? Meron ka ba?"

Iniharang ko kaagad ang throwpillow sa akin dahil alam kong hahamapasin ako ni ri at hindi nga ako nagkamali isang malakas na hampas ang naabot ko sa kaniya. Napaka sadista talaga ng bestfriend ko na to!

Nagring ang phone ni rian kaya agad niyang sinagot ang tawag. Kumain nalang muna ako ng chips.

"Ja! I need to go na! Mom needs me."

Hindi pa man din ako nakakasagot umalis na siya. Kaya eto nagligpit nalang ako ng aming pinagkainan.

O right! Introductions! I forgot. My name is Janica Irene Natividad. 17 years old. incoming grade 11th student at pendragon academy. And yes k12 and drama ng aming eskwelahan.

Isa na akong ulila na bata... Dejoke! Hahaha! The truth is my parents died 12 years ago in a car crash. At dahil hindi naman kame ganun kayaman lalo akong namulubi, for how many days wala akong nakakain na marami. Not until someone adopted me. Sila sumasagot lahat ng pangangailangan ko sa buhay. pero hindi ako nakatira kasama sila dito ako sa bahay namin talaga.

Well so much for the drama, matutulog nalang ako. Aalis pa ako bukas eh.

<Someone's POV>

"What do you need?"

"Am i not allowed to see my son?"

Mabilis na lumipad sa matanda ang isang frame pero naiwasan niya ito.

"Stop fooling around old man. What do you need?"

Napabuntong hininga nalang siya at tumayo tsaka tumingin sa labas ng bintana

"Those assassins are at it again. They're going to annihilate rose so i need you to watch over her."

"Why did you send her out in the first place. Tss"

Umalis na siya habang reklamo ng reklamo kaya napakamot sa ulo ang matanda

"Napaka gulo talaga ng batang yun. Magrereklamo eh susunod din naman pala. Mga kabataan nga naman oh"

**KINABUKASAN

<Irene's POV>

"Ri! Im here! Hehe, kanina ka pa ba?"

Umiling naman siya at sinabayan ako papalakad papunta sa NB. Bumili na kame ng mga kakailanganin naming gamit para sa pasukan next week.

"Ja! Ilang notebook?"

"Mga 10 na siguro para sure!"

Tumango siya at namili ng mga notebook at ganun din naman ako. After how many minutes natapos na rin kame sa pamimili. Si rian ba? Ayun iniwan nanaman ako. Bad girl. Kahapon pa ako iniiwan. Bigat na bigat ako sa dala dala ko at dahil dun may nakabangga ako.

"S-Sorry!"

paghingi ko na paumanhin. Naramdaman ko lang na hinawakan ako nito sa balikat kaya napaangat ako ng tingin.

OMYGOODNESSGRACIOUS! Kegwapo naman ng nilalang na ito!

"Are you alright, miss?"

i absent mindedly nod, grabe na iispeechless ako sa kagwapuhan niya!

"Im Dylan, and you?"

"Huh? Ah, im irene!"

at dahil sa dala ko hindi ako nakapag shake hands sa kaniya. Ay! Ano ba naman! Sayang. Huhuhu.

"Nice meeting you irene. Well see you around"

Ang weird? Napakibit balikat nalang ako at naglakad na uli pauwi. Nang mapadaan ako sa isang eskenita nakarinig ako ng isang malakas na sigaw. At dahil curiosity kills, nilapitan ko yun.

Pero hindi pa man din ako gaano nakakalapit nanginig na ang tuhod ko at napako ako sa kinatatayuan ko.

Isang mapupulang mata ang tumingin sa gawi ko.

Those creatures that i see on TV.. Those creatures in which they say weren't real.. is now standing in front of me with those sharp fangs of his and all i can say is...

I AM SO DEAD!!