Vampires vs Assassins

Chapter 31

Janica's POV

Right after lemuel left i did nothing but to cry. Feeling ko nga wala nang luha ang lumalabas dahil ubos na ito kanina pa. It hurts so much, hindi ko na kaya ang sakit.

"I've had enough lf this! I can't bear seeing my bestfriend in pain anymore!"

Napatingin ako kay rian nung biglang siyang sumigaw. Nakatingin siya sakin at dinuro ako kaya medyo napaatras ako.

"You are not permitted to see him again, ja!"

Parang tumigil sa pagtibok ang puso ko dahil sa sinabi ni rian. Si dylan napatingin kay rian at hinawakan ito sa balikat.

"Rian, that's going overboard."

Inalis ni rian ang kamay ni dylan at tiningnan ito ng masama kaya napatikom ito ng bibig.

"Hanna said it! Astrid made a mistake so there is no way that he will remember us! And nakita naman natin, hindi niya tayo pinaniniwalaan so what choice do we have?"

Napahawak ako sa kwintas na binigay sakin ni dylan noon. Yung kwintas na pinabibigay ni lemuel, hinigpitan ko ang pagkakahawak dun at hinatak para matanggal sa leeg ko,

Rian is right, wala na talagang pag-asa. I just have to accept the fact na hindi na maibabalik si lemuel sakin—samin.

Oras na talaga para mag move-on. It won't be that hard right? I just have to clear my mind everything about him. But how? How could i possibly do that when every little thing reminds me of him.

"It just sucks.. We've been waiting for 5 years and now that he is here there is a big problem. At masakit din naman para sakin yun eh. Joseff is our friend yet he can't remember us."

Katulad ko napaiyak narin si rian, dylan hugged her immediately. Alec and isaac are still quiet pero nakita ko na namumuo na ang luha nila.

Napakagat ako lalo sa labi ko at tiningnan uli ang kuwintas na hawak ko. Is it really time to forget about him? Hindi ba talaga kame ang para sa isa't isa kaya nangyayari ito?

I closed my eyes as i remember a particular day... Only the two of us knows about it.

Flashback

"Lemuel, saan ba tayo pupunta? Kanina pa tayo lakad ng lakad ah!"

Katulad kanina. Imbis na sagutin niya ang tanong ko ngumiti lang siya sakin, napabuntong hininga nalang ako at huminto na sa kakatanong. Nakakapagod din magtanong ng magtanong. Kung ayaw niya sagutin, fine! Maghihintay nalang ako hanggang sa makarating kame dun.

Lemuel suddenly stopped walking kaya pati ako napahinto din. Inalis niya ang pagkakahawak ko sa kamay niya at nilipat iyon sa braso niya.

Eh? Ano nanaman ba ang pakana nito?

"Ano ba--" pinutol niya ang sasabihin ko sa pagtakip ng bibig ko.
"Shh. You trust me, right?"

Kumunot ang noo ko ano ba pinagsasasabi nito? Nakakapagod makipag hulaan ha! Tumango nalang ako para matapos na. Ngumiti naman siya at nagsimulang maglakad. Siyempre kasama ako. Nakakapit ako sa braso niya eh. Dahan dahan kame naglalakad at dun ko lang napansin ang lugar.

Ang daming nagliliparan na alitaltap, maraming mga magagandang bulaklak na nasa paligid at.. Isang magandang falls ang nasa gitna. Asul na asul ang tubig nito kaya naman kita ang reflection ng buwan.