Οι σταγόνες του ντουζ κυλούσαν σαν μικρά ποτάμια στο σώμα της.
Ήταν λίγο πιο παγωμένες από ότι θα προτιμούσε αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που την ένοιαζε αυτή τη στιγμή.
Ίσως της άρεσε κιόλας.
Ήταν η μόνη στιγμή της ημέρας που ήταν απολύτως μόνη. Επιτέλους.
Απολάμβανε τόσο πολύ την ησυχία που είχε εκεί μέσα.
Κανένας δεν την ενοχλούσε εκεί.
Κανένας δεν την έκρινε.
Κανένας δεν την ζάλιζε.
Πόσο πολύ μισούσε το ότι όλοι προσπαθούσαν να σε κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι.
Οι γονείς, οι φίλοι, όλοι όσοι ήταν γύρω της.
Όλοι ήταν έτοιμοι να σε κρίνουν και να πουν ψέματα για σένα.
Πάντα όλοι ήθελαν παραπάνω από όσα μπορούσε να δώσει.
Οι γονείς της ήθελαν καλύτερους βαθμούς.
Οι "φίλες" της τη θεωρούσαν σνομπ επειδή δεν μιλούσε τόσο.
Μπορεί το στόμα της να ήταν κλειστό αλλά τα μάτια της συνεχώς κάτι είχαν να πουν.
Ποτέ δεν την κατάλαβαν.
Παλιά ήσουν πιο χαρούμενη. Ήσουν αλλιώς.
Όχι, δεν ήταν χαρούμενη παλιά. Μικρή ήταν. Αφελής. Ανώριμη.
Πίστευε ότι ο κόσμος είναι γεμάτος αγάπη και χαρά. Και σε έναν τέτοιο κόσμο θα ζούσε κι εκείνη. Έναν κόσμο γεμάτο ροζ σύννεφα και πολύχρωμες πεταλούδες.
Πόσο χαζή ήταν τότε. Ή μάλλον όχι χαζή, μικρή.
Και απλά δεν ήξερε.
Δεν ήξερε ότι η κοινωνία θα προσπαθούσε σε λίγα χρόνια με κάθε τρόπο να την καταστρέψει.
Εκείνη ήταν το γυαλί που η κοινωνία προσπαθούσε με μανία να σπάσει.
Μα τώρα δεν ήταν αφελής. Δεν ήταν μικρή. Είχε καταλάβει.
Μα οι "φίλες" της όχι. Συνέχιζαν να τη θεωρούν απόμακρη. Ψυχρή.
Ίσως αυτός ήταν ο τρόπος της να νιώθει ασφαλής. Έμαθε από πολύ μικρή να μην εμπιστεύεται κανέναν.
Κι όταν εκείνες έσκαγαν στα γέλια με τα μωρουδιακά αστεία τους, εκείνη τις κοίταζε γεμάτη απάθεια.
Δεν γελούσε εύκολα.
Και τις περισσότερες φορές το γέλιο της ήταν ψεύτικο. Ήταν καλή ηθοποιός.
Έμοιασε στη μητέρα της.
Κι εκείνη έτσι ήταν.
Προσποιούνταν ότι ήταν μια χαρά στον έξω κόσμο αλλά συχνά την έβλεπε να παίρνει εκείνα τα ηρεμιστικά για να κοιμηθεί.
Πολλές φορές δοκίμαζε να είναι ο πραγματικός της εαυτός. Αλλά όλοι ξαφνικά την κοιτούσαν παράξενα και έφερναν αντιρρήσεις.
Αν όμως πάντα υποκρίνοταν ότι ήταν κάποια άλλη, ποτέ θα ζούσε πραγματικά;
Πότε θα ήταν η πραγματική έκδοση του εαυτού της;
-----------------------------------------
Γειά σας λοβς
Νέο κεφάλαιο fuck yeah!
είναι και πιο μεγάλο από τα άλλα 👏 μπράβο μου 👍
Λοιπον, η πρωταγωνίστρια βλέπουμε να έχει παλι σκέψεις περί φιλους οικογένεια κλπ.
Τι έχετε να πείτε πανω σε όλα αυτά;
Υγ. Όπως βλέπετε δεν έχω ορίσει όνομα για την πρωταγωνίστρια της ιστοριας γιατί στόχος μου είναι να ταυτιστεί η κάθε μια μαζί της και να τη φανταστεί όπως εκείνη θέλει.
#τηνΤριτηΓραφωΦυσικηΚαιΘαΓραψωΣκατα 🙌👌👌👌
Τραγούδι: Born To Die- Lana Del Rey (cover) . Ήθελα να βάλω το οφισιαλ αλλά δε με άφηνε 😧😧😧
Λοβ γιου
Κατερίνα.
ESTÁS LEYENDO
Melancholia. #Wattys2016
No FicciónΜαύρο. Σε έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικα χρώματα, το δικό της μαύρο ήταν η μόνη αλήθεια. Πίσω από την χαρούμενη μάσκα της, Εκεί ήταν ο δικός της μελαγχολικός παράδεισος. {She liked darkness so darkness she became.} #GreekWattys2016 #4η στα "What's new...