Αυτό που την στεναχωρούσε ήταν που όλοι ήταν έρμαια της εκμετάλλευσης.
Όλοι το μόνο που ήθελαν ήταν να εξυπηρετησουν το προσωπικό τους συμφέρον.
Και εκείνη κάποτε ήθελε να βοηθήσει. Ήθελε να τους κάνει όλους χαρούμενους. Κι ας ήταν εκείνη λυπημένη.
Ήθελε απλά να τη θυμούνται. Και όταν τη βλέπουν να της χαμογελούν, και όχι να της εύχονται τα χειρότερα.
Κι έτσι έμαθε να μην αγαπά.
Δεν είμαι άκαρδη. Δεν είμαι φτιαγμένη από πέτρα και μίσος. Είμαι απλά χαμένη. Δεν έχω κάτι να περιμένω πια. Τους έχω σιχαθεί απλά όλους. Τους έδωσα τα πάντα και δεν πήρα τίποτα.
Όλοι είμαστε μόνοι. Δεν υπάρχουν γνωστοί. Δεν υπάρχει οικογένεια. Δεν υπάρχουν φίλοι. Το μόνο που είμαστε είναι μερικές σκιές που περιφέρονται πάνω στην πόλη. Χαμένοι, χρόνια τώρα, τα μεσάνυχτα.
Όλοι έμαθαν να κρύβονται. Όλοι έχουν χάσει πια το νόημα. Η ώρα πέρασε. Τα χρόνια πέρασαν. Τυφλοί όλοι για δόξα και χρήμα.
Και η αγάπη;
Δεν υπάρχει πια αυτή η λέξη στο λεξιλόγιο τους.
Παρόλα αυτά ψάχνουν την κατάλληλη λέξη. Αλλά ψάχνοντας το σχετικό έχασαν το απόλυτο. Έχασαν το νόημα. Και τώρα είναι πολύ αργά.
Κανείς δεν έχει χρόνο. Σώπασαν όλοι. Δεν προλαβαίνουν, λένε.
Αλλά ποιοι είναι στην πραγματικότητα;
Πίστεψε με,
Κανείς τους δεν ξέρει.
Hope you liked it.👍
Love you all.💗
Vote & Comment 📖
Ριξτε μια ματιά και στο one-shot "R.I.P. To My Youth".
Κατερίνα.
YOU ARE READING
Melancholia. #Wattys2016
ספרות לא בדיוניתΜαύρο. Σε έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικα χρώματα, το δικό της μαύρο ήταν η μόνη αλήθεια. Πίσω από την χαρούμενη μάσκα της, Εκεί ήταν ο δικός της μελαγχολικός παράδεισος. {She liked darkness so darkness she became.} #GreekWattys2016 #4η στα "What's new...
