Ήταν μια ακόμα συνηθισμένη μέρα.
Μια ακόμη χαμένη μέρα.
Για μια ακόμα φορά κοιτούσε το ταβάνι. Ήταν κουρασμένη.
Ο ρόλος της ήταν κουραστικός. Τελευταία δυσκολεύοταν να είναι ηθοποιός. Μερικές φορές ήταν αληθινή. Και καταλάβαινε ότι τρόμαζε με αυτό τον τρόπο τρόπο τους άλλους.
Αλλά είχε βαρεθεί.
Γαμώ τη ζωή μου. Γαμώ τον κόσμο.
Την κούραζε να είναι τέλεια. Η τέλεια μαθήτρια, η τέλεια κόρη, η τέλεια φίλη.
Ίσως φίλη να μην κουραζόταν πότε να είναι. Ίσως ήταν η μοναδική περίπτωση που ήθελε να γίνει καλύτερη από το τέλειο, ήθελε να δώσει τα πάντα.
Για εκείνη.
Για εκείνη που μπήκε στην ζωή της τόσο τυχαία, για εκείνη που πραγματικά ενδιαφέρθηκε.
Πως είναι ποτέ δυνατόν να με αγαπήσει κάποιος; Πώς είναι ποτέ δυνατόν να με νοιάστηκαν πραγματικά, να είναι πάντα εκει;
Κι όμως. Εκείνη ήταν πάντα εκεί. Στα καλά και στα άσχημα. Ήταν εκεί την τελευταία φορά που έβαλε τα κλάματα. Ήταν εκεί την τελευταία φορά που ήθελε να πεθάνει. Ήταν πάντα εκεί. Και θα ήταν πάντα.
"Δεν έχουν περάσει τόσα χρόνια μα η χημεία κάνει 10 λεπτά να μοιάζουν αιώνα", τραγούδησε και χαμογέλασε ευτυχισμένη.
------------------
Καλά ε? Δεν το πιστεύω! Ξαναγράφω μετά από ούτε και εγώ δεν ξέρω πόσο καιρό! Ελπίζω να καταλάβαινετε παιδιά... μια λέξη. ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ. Τέλος.
Ελπίζω γενικά να σας άρεσε το κεφάλαιο και βασικά δείξτε μου ότι είστε ακόμα εδώ :)
Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στο πιο σημαντικο άτομο της ζωής μου, BesieDark
Δεν είναι κολλητή, είναι κάτι ανώτερο, είναι αδερφή - ψυχή.
Σαγαπω να το ξέρεις ε.
Τσεκάρετε το προφίλ της, καθώς και ένα υπέροχο βιβλίο που γράφει ♡♡♡
Φιλάκια πολλά.
Κατερίνα.
ESTÁS LEYENDO
Melancholia. #Wattys2016
No FicciónΜαύρο. Σε έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικα χρώματα, το δικό της μαύρο ήταν η μόνη αλήθεια. Πίσω από την χαρούμενη μάσκα της, Εκεί ήταν ο δικός της μελαγχολικός παράδεισος. {She liked darkness so darkness she became.} #GreekWattys2016 #4η στα "What's new...
