Melancholia. #Wattys2016

Σκέψη 14η

Ενα παγκάκι στη μέση μιας έρημης πλατείας.

Εκείνη με την ξαδέρφη της.

Μονές.

Χωρίς να μιλούν.

Η καθεμία χαμένη στο δικό της κόσμο, στις δικές τις σκέψεις. Η καθεμία περιτριγυρισμένη απο τους δαίμονες της.

Η καθεμία με ενα τσιγάρο να κρέμεται νοχελικά από τα χείλη.

Ήσυχες.

Ανανεωμένες για λίγο. Για όσο κρατούσε το τσιγάρο.

Αλλά τι τις ένοιαζε; Είχαν ένα ολόκληρο πακέτο μόνο δικό τους.

Ο καπνός όμορφος και γκρι, χόρευε γύρω τους μέχρι τελικά να εξαφανιστεί. Καλά που υπάρχεις κι εσύ, είπε από μέσα της στο τσιγάρο που κρατούσε ανάμεσα στα μακριά δάκτυλα της.

Κοίταξε την ξαδέρφη της με τη γωνία του ματιού της. Ντυμένη στα μαύρα, με μάτια γεμάτα φαινομενική χαρά. Αλλά κατά βάθος, υπήρχε μόνο σκοτάδι. Μια τσακισμένη, παιδική σχεδον ψυχή, εξαντλημένη από το μίσος του κόσμου.

Έμοιαζε τόσο με την ξαδέρφη της. Την εμπιστευόταν περισσότερο από όλους.

Κοίταξε η μία την άλλη και χαμογέλασαν βεβιασμένα και ρούφηξαν για μια ακόμα φορά γερές τζούρες.

Ήταν ξαδέρφες από τύχη, φίλες από επιλογή, κατεστραμένες από την ψευτιά και την υποκρισία.

Με μοναδικό φίλο, τον θάνατο ανάμεσα στα ροζ χείλη τους.

-----------

Δεν έχω κάτι να πω.

Νομιζω έχω πει τοσα που έγινα βαρετή.

Το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην : @OnS_fangirl #loveyougirl ❤❤

Ελπίζω να σας άρεσε.

★ & 💭

Love you.

Κατερίνα.