Άλλη μια φορά είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι της και κοιτούσε το ταβάνι.
Ζεσταίνομαι, σκέφτηκε καθώς ξεφύσηξε.
Μισούσε τη ζέστη. Μισούσε το καλοκαίρι.
Γεννημένη το χειμώνα, δε μπορούσε ποτέ να συνηθίσει κα ν αγαπήσει τη ζέστη.
Ήταν και από τη φύση της κρύος και ψυχρός άνθρωπος. Κρύα χέρια, κρύα καρδιά.
Ένιωθε ζωντανή όταν είχε κρύο. Απολάμβανε πάντα να κρυώνει. Ποτέ δε φόρεσε χοντρά ρούχα ακόμα κι αν έξω χιόνιζε. Προτιμούσε να τρέμει ολόκληρη. Της άρεσε έτσι.
Μόνο έτσι ένιωθε κάτι.
Δεν ήταν εύκολο να νιώσει. Είχε νιώσει αρκετά πράγματα και όλα της φαίνονταν ανιαρά.
Τι παράξενη που είσαι, έλεγαν όλοι.
Ίσως ήταν. Όχι, σίγουρα ήταν. Όχι παράξενη, διαφορετική. Κανείς όμως δεν την άφηνε με τον τρόπο του να του δείξει την μοναδικότητα της.
Κι έτσι αναγκάστηκε να "γίνει" μια από τη μάζα.
Όλοι ήθελαν οι άλλοι να τους δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό αλλά στην πραγματικότητα πότε δεν ήταν θέση να δεχθούν την αλήθεια.
Γιατί όλοι θέλουν τότε να ξέρουν την αλήθεια;
Γιατί για να κατανοήσεις την αλήθεια πρέπει να ξεπεράσεις το "εγώ".
Η αλήθεια δεν είναι μια απλή συμπεριφορά. Είναι ανώτερο ιδανικό.
-------------------
Νέο κεφάλαιοοοο
Ελπίζω να σας άρεσε.
Αστεράκια και σχόλια
Λοβ γιου
Κατερίνα.
ESTÁS LEYENDO
Melancholia. #Wattys2016
No FicciónΜαύρο. Σε έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικα χρώματα, το δικό της μαύρο ήταν η μόνη αλήθεια. Πίσω από την χαρούμενη μάσκα της, Εκεί ήταν ο δικός της μελαγχολικός παράδεισος. {She liked darkness so darkness she became.} #GreekWattys2016 #4η στα "What's new...
