Melancholia. #Wattys2016

Σκέψη 17η

Άλλη μια φορά μόνη.

Άλλη μια φορά πνιγμένη στην σιωπή της.

Παρόλο που πάντα ήταν σιωπηλή, δεν ήθελε γύρω της να υπάρχει τόση ησυχία.

Μερικές φορές η ησυχία είναι η χειρότερη μορφή βίας, σκέφτηκε.

Ένιωθε τόσο βαριά τη σιωπή πάνω της που νόμιζε ότι θα πεθάνει.

Τόσος εύκολος ο θάνατος. Τόσο εύκολη διαδικασία. Τόσοι τρόποι να το καταφέρεις. Γρήγοροι τρόποι. Ένα μαχαίρι, ένα μικρό ξυράφι, μερικά χάπια, ακόμα και η χλωρίνη θα δούλευε μια χαρά για κάποιους.

Η ησυχία έφταιγε. Τόση ησυχία δεν την άντεχε. Οι δαίμονες της ούρλιαζαν δυνατά μέσα της. Της έκαναν ερωτήσεις που πάντα Απέφευγε να απαντήσει. Δεν ήθελε να παραδεχθεί στον εαυτό της την αλήθεια.

Ένιωθε κάθε ανάσα της και πιο επώδυνη. Σαν να εισέπνεε φωτιά.

Ποσο θα ήθελε να μιλήσει σε κάποιον. Όχι, δε θα ήθελε να πουν πολλά. Μερικές λέξεις ίσως. Ηταν αρκετές. Εστω και για λίγο. Μονο για να σπάσει αυτήν την εκοφαντική ησυχία.

Στείλε σε κάποιον μήνυμα. Πάρε κάποιον τηλέφωνο. Στείλε ενα email. Οι δαίμονες της δε θα έπαυαν ποτέ.

Ποιον να πάρει όμως; Σε ποιον να στείλει; Κανείς δεν ήταν πραγματικά εκεί για εκείνη. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει όσα είχε να πει.

Γαμώτο σταματά να σκέφτεσαι.

Αλλά δεν έφταιγε εκείνη.

Αλλά η σιωπή που της θύμιζε όσα εκείνη προσπαθούσε να ξεχάσει.

-----------_---

Λοβ γιου

Votes and comments 😘

Κατερίνα.