Melancholia. #Wattys2016

Σκέψη 16η

"Τι έχεις πάθει; Μπορείς να μου πεις τι σε έχει πιάσει;" φώναζε η μητέρα της υστερικά πάνω από το κεφάλι της. Μη φωνάζεις τόσο δυνατά γαμώτο, σκέφτηκε και έβαλε τα χέρια στο κεφάλι της.

"Έχεις αλλάξει τόσο πολύ. Δεν είσαι εσύ ή κόρη μου. Τι σου έχει συμβεί;" συνέχισε η μητέρα της.

Καύχασε στην τελευταία ερώτηση. Αχ, μητέρα πόσα δεν ξέρεις. Πόσα δε θα μάθεις ποτέ. Η μητέρα της δεν είχε άδικο. Είχε όντως αλλάξει.

"Γιατί δεν μιλάς; Άσε, μην απαντάς. Είσαι ηλίθια. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Όλο κλείνεσαι στον εαυτό σου και με το ζόρι λες μερικές λέξεις τη μέρα. Ντρέπομαι για σένα", ούρλιαξε σχεδόν η μητέρα της.

Ένιωθε να πνίγεται με την τεταμένη ατμόσφαιρα. Η φωνή της μητέρας της έμοιαζε τραγικά δυνατή στην συνηθισμένη ησυχία της. Σκάσε γαμώτο, σκάσε. Λίγο ακόμα και το ποτήρι θα ξεχύλιζε.

"Δεν είσαι καλά", είπε με φωνή πιο σιγανή από πριν.

Δεν ήταν. Το ήξερε καλύτερα από όλα. Αλλά δεν άντεχε πια. Όχι άλλο. Τόσα χρόνια. Προσπαθούσε να κατανικήσει τους δαίμονες της που ούρλιαζαν μέσα της.

Κάθε μέρα πιο πολύ.

Κάθε μέρα πιο βασανιστικά.

Κάθε μέρα την οδηγούσαν σε λάθος επιλογές.

Κάθε μέρα την έκαναν και πιο μελαγχολική.

Μέσα στη μαύρη ζωή της όμως, ήταν πάντα εκεί για εκείνη όταν όλοι οι άλλοι δεν ήταν. Με ένα δικό τους τρόπο. Όταν ήταν έτοιμη να κλάψει, την σταματούσαν. Όταν ήταν έτοιμη να πέσει από το μπαλκόνι, της θύμιζαν ότι το ξυράφι είναι πάντα καλύτερη επιλογή.

Αλλά σήμερα δεν ήξεραν ούτε κι εκείνοι τι ήθελαν.

"Στο διάολο", ήταν το τελευταίο που είπε η μητέρα της. Και δεν κρατήθηκε.

"Ω, μα γλυκιά μου μητέρα, είμαι ήδη στην κόλαση".

"Είσαι αχάριστη και ανάγωγη", ψέλλισε με κομμένη την ανάσα η μητέρα της και βγήκε από το δωμάτιο.

Δεν είμαι ούτε αχάριστη ούτε ανάγωγη, μητέρα. Πληγωμένη είμαι.

Αλλά δεν θα την άκουγε πότε να λέει κάτι τέτοιο.

---------------

Δεν έχω τι να πω.

Αφήστε σχόλιο και αστεράκι.

Λοβ γιου.

Κατερίνα.