Melancholia. #Wattys2016

Σκέψη 7η

Πάντα ένιωθε τη ζωή της μια μόνιμη μουντάδα.

Ένιωθε ποτε να μην είχε την ευκαιρία να δει μια πραγματική λιακάδα.

Η μόνη πηγή φωτός που ένιωθε να έχει ήταν τα βιβλία που διάβαζε. Ίσως καποτε γινόταν και η ίδια βιβλίο.

Κάθε πρωί ένιωθε το κεφάλι της βαρύ. Από τις σκέψεις, τους εφιάλτες, τα πάντα.

Ένιωθε λες και ενα κύμα την ξυπνούσε. Την έκανε παντα να πεταχτεί απο τον ύπνο.

Για αυτό έκλεινε πάντα τις κουρτίνες. Δεν ήθελε να βλέπει τίποτα φωτεινό. Μισούσε ο,τι ήταν πολύ φωτεινό. Το σκοτάδι παντα της ταίριαζε καλυτερα.

Κάποτε κάποιος τη ρώτησε.

Γιατί δεν σου αρέσει το φως του ήλιου;

Γιατί για μένα είναι τόσο δυνατό που με τυφλώνει.

Όχι, δεν την τύφλωνε κυριολεκτικά. Αλλά ήταν τόσο διαφορετικό από εκείνη. Τόσο ξένο στο δικο της μαύρο.

**

Της άρεσε να χάνεται. Σε άλλους κόσμους, διαφορετικούς από αυτόν που ζούσε τώρα.

Πήγαινε στο έρημο παγκάκι που της άρεσε να κάθεται, άναβε ενα τσιγάρο και άφηνε τον καπνό να την μεταφέρει άλλου.

Σε αρχαίες εποχές, στην Αναγέννηση, στην εποχή της Marilyn Monroe και του Elvis Presley.

Κι όταν την ρωτούσαν γιατί το έκανε αυτό, εκείνη παντα απαντούσε το ίδιο.

Αν ακολουθείς συνέχεια τους κανόνες, δεν ζεις, απλά υπάρχεις.

Εξάλλου, τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες;

--------------------------------

Γεια σας!

Τι μου κάνετε;

Μικρουλι το κεφαλαιο, ξέρω αλλά ακουγα το "Μικρές Νοθείες" και ομιτζι Μοθ ήρθε μια έμπνευση!

Αφήστε σχόλια και αστεράκια 😘

Τραγουδι: (δεν μπόρεσα να το βρω, βασικά δε με άφηνε το wattpad, αλλά ακούστε το είναι πολύ ωραίο!)

Λοβ γιου φορ εβερ

Κατερίνα.