Melancholia. #Wattys2016

Σκέψη 18η

Άλλη μια φορά κοιτούσε τον τοίχο.

Άλλη μια φορά χαμένη στις σκέψεις της.

Άλλη μια φορά χαμένη σε συζητήσεις με τους δαίμονες της.

Ποιο το νόημα του να ζει κανείς;

Ποιο το νόημα του να συνεχίζεις μια ζωή που το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει είναι απογοήτευση, θυμό και λύπη;

Τελευταία την απασχολούσαν όλο και πιο συχνά τέτοιες ερωτήσεις.

Η ζωή είναι απαίσια. Βασίζεται σε καθαρά αρνητικά συναισθήματα που σε γαμάνε ψυχολογικά και σε αφήνουν ξεκρέμαστο, με ψεύτικες ελπίδες ότι τα καλύτερα θα έρθουν.

Και περιμένεις ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια μέχρι να εμφανιστεί ένα φωτεινό σημείο στη ζωή σου. Και όταν επιτέλους νιώθεις πραγματικά ευτυχισμένος ως άνθρωπος, κάτι γίνεται και η ζωή συνεχίζει τους απαίσιους ρυθμούς της.

Ποιος ο λόγος που είμαστε ακόμα ζωντανοί; Ποιος πούστης λόγος δε μας αφήνει να πεθάνουμε αλλά μας επιτρέπει να ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με τόσες άσχημες καταστάσεις;

"Για να αποκτήσεις σοφια, γνώση, εμπειρία για τη ζωή. Να καταφέρεις πράγματα, να πετύχεις στόχους", λένε.

Τι κι αν τα αποκτήσει κάποιος όλα αυτά; Όταν πεθάνει θα είναι μόνος. Η γνώσεις και η σοφια δεν θα τον βοηθούν καθόλου στις τελευταίες του ώρες. Η εμπειρία δεν θα τον κάνει να ζήσει περισσότερο. Οι πετυχημένοι στόχοι και τα υλικά αγαθά δε θα τον ακολουθήσουν στον τάφο.

Άρα ποιο το νόημα; Ζεις μια ζωή γεμάτη κούραση για να ξεκουραστείς, σωματικά και ψυχικά, στο θάνατο σου; Κι αν είναι έτσι, γιατί να μην πεθάνεις όσο πιο μικρός γίνεται;

Αφού μπορείς τόσο εύκολα να πεθάνεις, γιατί να περιμένεις τόσα χρόνια ζώντας μια κόλαση;

-----------

Περισσότερο αφηγηματικό αυτό το κεφάλαιο πάρα διηγητικό. Μου αρέσει να σας ξαφνιάζω χιχιχι.

Ελπίζω να σας άρεσε.

Εμένα είναι το αγαπημένο μου.

Κάντε μου αστεράκια και σχόλια αν θέλετε.

Λοβ γιουυυ.

Κατερίνα.