Melancholia. #Wattys2016

Σκέψη 19η

Ο,τι κι αν αγαπάς χάνεται, γίνεται στάχτη.

Οι έννοιες ασύλληπτες. Τα πάντα χωρίς όνομα και νόημα, και η φαντασία να οργιάζει. Οι άνθρωποι κόκκοι άμμου σε μια απέραντη παραλία. Το τέλος και η αρχή μοιάζουν πλέον να μην έχουν καμία διαφορά. Το οξυγόνο όλο και πιο λίγο. Το φως όλο και πιο χαμηλό. Οι διέξοδοι όλο και λιγότεροι. Αγαπήσαμε το σκοτάδι γιατί εκεί μάθαμε να ζούμε.

Ξεκινάς από το τίποτα για να φτάσεις στο πουθενά. Σαν μία μικρή σταγόνα νερό, που δημιουργεί διαφανούς κύκλους μόλις πέσει κάπου. Κι αν ανάψεις ένα κερί στη μέση της νύχτας, θα βρεις το φως μέχρι το κερί να λιώσει και να επιστρέψεις στο σκοτάδι. Φως, σκοτάδι έγιναν πια συνώνυμα.

Και τότε είναι που θυμάσαι το ρόλο που έχεις. Είσαι ακόμα ένας ηθοποιός στην μεγάλη αυτή παράσταση που λέγεται ζωή. Γιατί σήμερα δεν έβαλες τη μάσκα σου; Δεν πειράζει που την ξέχασες σπίτι. Τρέχω να στη φέρω όσο μακρυά κι αν μένεις. Είσαι τόσο αληθινή για την κοινωνία, δε σε αντέχει, δε θα αντέξεις...

Έκλεισε τα μάτια της κι όσο κι αν πάλεψε, ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της.

-----------------------

Hope you liked it.👍

I loved it. 💁

Love you all.💗

Vote & Comment 📖

Ριξτε μια ματια στην ιστορία μου με τιτλο "Σκοτεινά Φτερά" καθώς και στο one-shot "R.I.P. To My Youth".

Κατερίνα.