Eksik Parça

Eksik Parça -12-

Levy McGarden

Kızlarla ormanda ayrıldıktan sonra bir anahtarın nereye sağlanacağı konusunda aklımda beliren ihtimalleri düşünürken yürüyordum. Bir zamanlar Mavisin küçük kitabevinde çalışmıştım ancak bu şu an hiç işime yaramıyordu. Büyük ve korkunç ormana bakıp iç çektim. En sevdiğim hayvan olan kuşlar bile çok korkunç geliyordu. Çok dikkatli olun demişti Müdür Makarov. Bu karanlık ormanda kaybolma korkusu yaşarken Müdür Makarov'un söylediği şeylerin aklımda yankılanması da cabasıydı. Bir ağacın daha kovuğuna bakıp ardından dibine baktım.

"Evet Levy," dedim kendi kendime. "Bu ormana uzak bir yerden baktığında gözüne çarpan ne?"

"Levy McGarden..."

Kendi adımı duyduğumda telaşla etrafa baktım.

"E-efendim?"

"Gökyüzünden sesler duyuyorsun ve tepkin efendim mi oluyor?

"Haklısınız. Siz kimsiniz?"

"Ah Levy. Hala çok kibarsın."

"Neden benimle uğraşıyorsunuz?"

"Benim işim bu Levy."

"Müdür Makarov ve Mavis size bunun için para mı verdiler?"

"Onların kim olduğu hakkında bir fikrim yok. Ama sen ve arkadaşlarına bakınca neden bu ormanı seçtiğini anlayabiliyorum."

"Ha... Anladım. Bir kere bir kitapta ok-"

"Manyak mısın sen be! Şu an gaipten sesler duyup onunla sohbet ediyorsun!"

"Doğru..."

"Küçük Levy-chan, hatırlıyor musun?"

Birden geçmişten cümleler beynimde yankılanmaya başladı.

"Çok saf lan bu."

"Bunu hemen kandırırlar."

"O... Bir de liseye geçtin öyle mi? Bu yaşa bu saflık... Annenin elini tutmadan gezme etrafta olur mu?"

"B-ben eski ben değilim. Ben... Ben değiştim." dedim istemsiz bir şekilde arkama doğru yürürken.

"Ne o, Levy-chan? Geçmiş seni korkuttu mu? Ama üzgünüm, geçmişten kaçamazsın."

"Bu mu lisede lan? Ablanı görmeye falan mı geldin sen buraya?"

"Oğlum uğraşma lan kızla. Baksana abisi, ağlayacak neredeyse."

"Ağlamayacaktım." dedim gözlerim büyümüş bir şekilde. "O gün ağlamayacaktım! AĞLAMAYACAKTIM!"

"Emin misin Levy-chan? Senin gibi saf ve çocuk gibi olan bir kız orada ağlamayacak mıydı gerçekten?"

Yürümeye çalıştım. Aklımdaki düşüncelerden ve o kadından kurtulmaya çalıştım.

"Nereye gidersen git Levy-chan. Ben yolculuk boyunca seninleyim."

"Ulan tırtıklasak mı lan bunu biraz? Şu tipe baksana sesi soluğu çıkmaz."

Elimle kulaklarımı kapattım sıkıca.

"Gerçekten mi Levy-chan? Kulaklarını kapatınca gideceğimi mi sandın?"

"Git. Lütfen git..."

"Peki şu görüntüleri hiç mi hatırlamıyorsun?"

Cümlesini bitirir bitirmez kesik kesik görüntüler geldi gözümün önüne.