Bitten by an Alpha #1

14

Lia woonde in een schattig klein huisje aan de rand van Blackwood. Ik had het huisje nog nooit opgemerkt. Het had donkerrode dakpannen en een schoorsteen waar rook uit kwam. Het kon zo in een film. Sebastian klopte op de deur en zei iets in een taal waarvan ik niet wist welke het was. Een oude vrouw deed de deur open. Ze had lang grijs haar met een lichtrode streep erdoorheen. Het was in een lange vlecht op haar rug gebonden. Ze droeg een lange lichtrode jurk met witte en gele bloemen erop. Ze had lange nagels en er glinsterde een grote ring om haar ringvinger. 'Sebastian.' Zei Lia. Ze keek hem lachend aan. Haar tanden waren fantastisch. Ze waren niet zoals ik ze had verwacht. Niet afgebrokkeld en geel, maar juist netjes recht en stralend wit, alsof ze uit een tandpastareclame was gekomen. Qua gebit dan. 'Wie mag dit zijn?' Lia keek me vriendelijk lachend aan. 'Ik ben Claire, leuk u te ontmoeten.' Zei ik. Lia stak haar gerimpelde hand uit. Ik pakte het vast en schudde het. Lia stapte opzij en duwde de deur verder open. 'Kom binnen jongelui.' Zei ze. 

Sebastian liep het huisje binnen. Ik volgde hem snel en keek mijn ogen uit. We stonden op een soort groot opstapje waar een trappetje aan vast zat. Het was versierd met relingen die leken op de takken van een boom. Er stonden boekenkasten langs de muur met rijen boeken erin. De meesten hadden een leren kaft. Sebastian liep het trappetje af en liet zich op een van de banken zakken. De banken waren gemaakt van donkerbruin leer. Het waren er twee. Er stond een donkerbruine leren stoel met hoge leuning tegenover de banken. Naast de stoel stond een tafeltje waarop een dienblad met theekopjes erop stond. Er knisperde een houtvuur naast de bank waar Sebastian was gaan zitten. Lia liep langs me het trappetje af en liet zich in de stoel zakken. Ik liep naar de bank waar Sebastian zat en kwam naast hem zitten. Lia keek Sebastian verwachtingsvol aan. 'Waarom ben je hier Sebastian? Ga je met dit meisje trouwen?' Lia keek Sebastian lachend aan. Ik voelde mijn hart sneller kloppen. Sebastian's gezicht werd wit, nog witter dan het al was. 'Nee Lia.' Stotterde hij. Hij kuchte en pakte zijn stem weer terug. 'Misschien later dan.' Grinnikte Lia. Ik voelde mijn wangen gloeien. Lia keek naar me en gaf me een knipoog. Daarna wende ze haar gezicht weer naar Sebastian. 'Wat kan ik dan voor je betekenen?' Ze keek Sebastian serieus aan. Sebastian haalde een hand door zijn haar en zette zijn ellebogen op zijn knieën. 'Kan Claire visioenen hebben? Is dat mogelijk?' Hij keek Lia serieus aan. Ik keek naar hem. Er zat een litteken op zijn hand. Hij had magere armen, maar toch was hij gespierd. Zijn haar viel perfect over zijn gezicht. Lia's stem haalde me uit mijn gedachten. 'Visioenen? Leg me wat meer uit.' Ze keek Sebastian aandachtig aan. 'Claire misschien kan dit beter uitleggen.' Sebastian keek me aan. Ik voelde het bloed weer naar mijn wangen stijgen en keek Lia snel aan voordat ik ging blozen. 'Ik heb de laatste tijd, sinds ik gebeten ben, allemaal nachtmerrie's over... Hoe heet dat ook al weer?' Ik keek Sebastian vragend aan. 'Luna Venatores.' Vulde hij mij aan. 'Ja die, ik heb daar dus-' 'Luna Venatores? Verdomme.' Lia stond op en stootte daarbij bijna het dienblad met thee om. 'Hoe durf je die naam uit te spreken!' Siste ze. Ik deinsde achteruit. 'Lia sorry rustig.' Sebastian stond op. Lia haalde haar handen door haar handen. 'Is zij er een van? Is zij een venator?' Lia's vinger priemde in mijn gezicht. 

'Lia alsjeblieft.' Sebastian pakte Lia's polsen vast en keek haar aan. Lia ademde diep in en uit en maakte zich los uit Sebastian's greep. Ze zakte langzaam terug in de stoel en schonk afwezig een kopje thee in. Ze nam bedachtzaam een slok en keek me aan. 'Sorry, ga verder.' Mompelde ze. Ik knipperde met mijn ogen. Lia was veranderd van een ballon die op knappen stond naar een afwezige vrouw. Ik pakte mijn aandacht erbij en boog voorover. 'Ik heb last van nachtmerrie's die zo echt zijn dat ik er..., dat ik er gewoon echt bij ben. Ik voel alles, alsof het echt gebeurd is.' Zei ik. Lia keek me aandachtig aan. 'Sebastian, pak jij even "Visiones" ? Als het goed is staat het in die kast.' Lia wees zonder haar blik van me af te halen naar een boekenkast achter haar. Ik keek naar Sebastian die al rollend met zijn ogen opstond en naar de boekenkast liep. Hij liet zijn vinger langs de boeken glijden. Lia keek me nog steeds doordringend aan. 'Wat heb je gedroomd over de Venatores?' Vroeg ze. 'Ik werd gestoken in mijn heup en-' 'Je heup...' Lia onderbrak me. 'Wat?' Vroeg ik afwezig. 'Gestoken in de heup.., een pijnlijke plek als je een weerwolf bent..., slim. Laat me je heup zien meisje.' Lia stond op. Ik schudde verward mijn hoofd. 'Waarom?' Ik stond op en keek haar verward aan. Lia gaf me een dwingende blik. 'Misschien is er nog iets van die nachtmerrie op je te vinden.' Zei ze. Ik trok verward mijn pyjamabroekje een beetje naar beneden tot mijn heup ontbloot werd. Er zat een diepe snee in. Ik schrok. Het bloed was opgedroogd en leek zwart. Lia deinsde verschrikt achteruit. 'W-wat?' Stotterde ik. Lia trok haar wenkbrauwen op. 'Ik heb dit nog nooit gezien.' Zei ze. 'Je hebt wat nog nooit gezien?' Zei Sebastian. Hij liep naar Lia toe en keek naar mijn heup. 'Alle Lupi nog aan toe.' Zei hij verschrikt. Ik trok mijn pyjamabroekje omhoog en keek Sebastian fronsend aan. 'Sebastian Archibald alsjeblieft.' Mompelde Lia. Sebastian keek serieus. 'Wat nu?' Begon ik. Lia schudde haar hoofd. 'Ik moet dit echt even uitzoeken, alleen.' Zei ze. Ik knikte begrijpend. 'Stuur me een vuurbericht als je iets meer weet.' Zei Sebastian. Lia knikte. 'Ik laat jullie wel even uit.' Ze klonk moe..., of misschien verward. Lia liep voor ons uit naar de deur en trok hem open. De koele lucht zweefde naar binnen. Sebastian liep de deur uit. Ik bleef in de deurpost staan en keek naar Lia. 'Bedankt voor zover.' Zei ik. Ze glimlachte en legde een hand op mijn schouder. 'Geen dank meisje, Sebastian heeft geluk met zo iemand als jou.' Zei Lia. Ik lachte en stapte de deurpost uit. Lia sloot de deur achter me. 

Het begon te schemeren. De lucht werd gehuld in roze en oranje kleuren. Sebastian had zijn handen in zijn zakken gestopt. Ik wreef over mijn blote armen. 'Sorry.' Zei Sebastian ineens. 'Sorry waarvoor?' Ik keek hem aan. Hij keek voor zich uit. 'Dat ik je in de problemen heb gebracht.' Zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen en kwam dichter naast hem lopen. 'Dat is jou schuld niet.' Ik keek naar de lucht. 'Toch voelt het wel zo.' Mompelde Sebastian. 'We hebben de laatste paar dagen al zoveel meegemaakt, en het is allemaal begonnen toen ik je beet.' Ging hij verder. 'Sebastian, die dagen waren ondanks alles de mooiste dagen van mijn leven. Jij bent in mijn leven gekomen.' Zei ik. Sebastian keek me aan. 'Je bent bijzonder Claire.'  Zei hij.