Bitten by an Alpha #1

18

Ik keek naar zijn, nog steeds, gebogen hoofd. 'Mike, leg het me uit, alsjeblieft.' Smeekte ik hem. Hij schudde lichtjes zijn hoofd. 'Ik heb het allemaal gedaan Claire, ik heb haar vermoord. Ze is dood, door mij...' Hij haalde zijn handen door zijn haren en trok eraan. Ik hoorde mezelf weer snikken. 'Mike, alsjeblieft.' Ik keek hem aan. Hij hief zijn hoofd. 'Het moest van mama, en ik heb het gewoon gedaan.....' Mompelde hij. Ik schudde verward mijn hoofd. 'Wacht...., moest je Melanie vermoorden? Moest dat van mama?' Ik voelde de woede opborrelen. Hij knikte lichtjes. Ik gooide mijn handen in de lucht van ongeloof. 'Ze is slecht, een verkeerd ras, ze zou het beter hebben daarboven, zei mama.' Zei Mike ineens. 'Een verkeerd ras?' Zei ik. Hij knikte. 'Een weerwolf.' Zei hij. Mike draaide zich om en keek naar beneden. Hij spreidde zijn armen, als de vleugels van een engel. 'Mike nee, alsjeblieft doe dit niet. We komen er samen wel uit, echt, beloofd.' Ik keek smekend naar zijn rug. Ik zag hem zijn hoofd schudden. De tranen liepen over mijn gezicht. 'Mike.' Zei ik zachtjes. 'Zelfs engelen vallen.' Zei Mike zonder me aan te kijken. Ik schudde verward mijn hoofd. 'Mike, alsjeblieft. Ik kan niet zonder je, je bent mijn broer.' De warme tranen streelden mijn lippen. 'Het spijt me Claire, het spijt me echt.' Snikte Mike. Voor het eerst hoorde ik mijn broer huilen. Hij stond nog steeds met gespreide armen op het randje van het dak. Zijn benen trilden. Hij keek nog een keer naar beneden. Hij draaide zich om en keek me aan. 'Ik hou van je.' Mompelde hij. Ik keek hem huilend aan. 'Ik ook van jou.' Snikte ik. De pijn in mijn hart was ondragelijk. Mike liet zich van het randje vallen. Ik keek over de rand naar zijn vallende lichaam. Hij had zijn ogen dichtgedaan, zijn armen gespreid. De wind speelde met zijn shirt en haren. Ik zag dat hij de grond naderde. Ik draaide me snel om en gaf bijna over door het misselijkmakende geluid van het breken van botten. Ik hoorde een autoalarm afgaan. Het luide geluid vulde de stilte op het dak. Ik barstte in tranen uit. Ik zakte door mijn knieën en leunde tegen het randje aan. 

Ik hoorde Sebastian's vertrouwde naderende voetstappen. Ik sloeg mijn armen om mijn knieën en legde mijn hoofd op mijn armen. Sebastian kwam naast me zitten. Hij sloeg een arm om me heen en trok me naar zich toe. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en kroop dicht tegen hem aan. Ik sloeg mijn armen om zijn middel en klemde me vast aan zijn shirt. Sebastian streelde mijn haren en gaf kusjes op mijn hoofd. Ik luisterde naar het regelmatig bonzen van zijn hart en dacht aan Mike. De Mike zoals ik hem altijd al had gekend, de Mike die spijbelde om met zijn zusje leuke dingen te doen, de Mike die mijn moeder soms verrot schelde als ze boos op hem was, de Mike die altijd wist wat hij moest doen om je blij te maken, en de Mike die je nooit wat aan zou doen. Ik zuchtte en voelde mezelf rustig worden. Mike was altijd een goede jongen geweest, een jongen die je in bescherming nam, een jongen die van je hield op de manier waarop je was... Ik dacht aan Melanie. Ik heb haar nooit echt gemogen. Ze was een mooi meisje, ze had een licht gebruinde huid met prachtige donkere krullende haren. Ze had mooie grote bruine ogen en lange wimpers waar ik altijd jaloers op was geweest. Maar het belangrijkste was: ze maakte mijn broer gelukkig. Mijn broer, die er nu niet meer was. En ik had het allemaal gezien, ik had hem laten gaan.

Ik haatte mezelf. Ik stond op en haalde mijn handen ruw door mijn haren. Ik gilde en sloeg tegen mijn armen aan. Ik had zin om mezelf pijn te doen. Ik had hem kunnen redden, kunnen redden van de dood. Sebastian kwam naar me toe en pakte mijn polsen ruw vast. Ik probeerde ze uit alle macht uit zijn grip te rukken. Een nieuwe traan liep over mijn wang. Ik keek Sebastian zonder uitdrukking op mijn gezicht aan. Ik probeerde nog een keer mijn polsen los te rukken. Sebastian's grip was te sterk. Ik liet hem me naar zich toe trekken. Ik begroef mijn hoofd in zijn nek en rook de vertrouwde geur van zijn parfum. Hij sloeg zijn armen om mijn middel. 'Ik had hem tegen kunnen houden.' Mompelde ik boos. 'Claire, het is niet jou schuld.' Zei Sebastian zachtjes. Ik schudde mijn hoofd. 'Jawel.' Mompelde ik. Sebastian zuchtte. 'Claire, hij wou dit.' Zei hij. Ik voelde een traan over mijn wang lopen. 'Ik wil weg.' Zei ik. Sebastian maakte zich van me los en keek me aan. Ik keek in zijn vertrouwde geelbruine ogen. Hij pakte mijn hand en verstrengelde zijn lange pianovingers door de mijne. Hand in hand liepen we naar de ijzeren deur.

Ik schopte mijn schoenen uit en liep naar de woonkamer. Sebastian haalde een hand door zijn haar en kwam zuchtend neer op de bank. Hij keek naar het gebouw aan de overkant, het gebouw waar Mike vanaf was gesprongen. Ik liep naar het grote raam en keek naar het gebouw. Mijn ogen gleden naar de straat waaraan het gebouw grensde. Er stonden mensen verschrikt te kijken. Ik zag een man met een telefoon tegen zijn oor aangedrukt wilde bewegingen maken. Een meisje stond te huilen. Een oudere vrouw die naast haar stond had een arm om haar schouders heen geslagen en aaide over haar arm. Ik liep zuchtend weg van het raam en zakte naast Sebastian op de bank. Ik kroop tegen hem aan en probeerde nergens aan te denken. Niet aan mijn moeder, niet aan Mike, en niet aan Laila of school. Ik legde mijn hoofd zuchtend tegen Sebastian's schouder. 'Wat is er met mijn leven gebeurd?' Mompelde ik in mezelf. Sebastian antwoordde. 'Ik herken het gevoel.' Zei hij. Ik zuchtte en keek naar hem. Ik wou hem niet ook kwijtraken. Ik dacht aan de Luna Venatores, die al jaren naar hem zochten. Ik dacht aan de chip in zijn nek. Ik kon hem in een nacht kwijtraken, en ik zou niet eens weten waar ik hem zou moeten vinden. Ik kende niemand die me kon helpen. Niemand die misschien zou kunnen weten waar hij was. Niemand. Ik was dan helemaal alleen. Ik zuchtte en drukte de gedachte weg. Ik wou er niet aan denken. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar de omgevingsgeluiden. De schreeuwende mensen, de sirenes van de politieauto die aankwam rijden....