Bitten by an Alpha #1

17

Ik knipperde met mijn ogen tegen het felle licht van de zon die me wakker had gemaakt. Ik gooide de dekens van me af en rekte me langzaam uit. Ik hoorde Sebastian naast me draaien. Ik keek naar zijn gespierde rug. Ik glimlachte en liep naar de badkamer die grensde aan de slaapkamer. Ik duwde de deur open en trok mijn wenkbrauwen omhoog van verbazing. Het was een grote badkamer met een glazen douche, een bubbelbad en natuurlijk een wc. Ik keek naar mezelf in de spiegel. Mijn mascara zat op mijn wang. Ik grinnikte en pakte een handdoek uit de wastafel onder de spiegel. Ik hing hem over de wastafel en draaide de douche aan. Binnen een paar seconden was hij op perfecte temperatuur. Ik gooide Sebastian's trui over de wastafel en stapte de glazen douche in. De warme stralen streelden mijn huid.

Ik droogde mijn haar af en liep met een handdoek om m'n lichaam naar de slaapkamer. Sebastian zat shirtloos op de fauteuil. Hij had een boek in zijn handen en een potlood in z'n hand. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Tekende hij? Hij keek op. 'Hee.' Er verscheen een grijns op zijn gezicht. 'Hee, teken jij?' Ik wees vragend naar het tekenblok op zijn schoot. Hij knikte. Ik liep naar hem toe en ging achter hem staan zodat ik mee kon kijken naar zijn tekening. Hij was bezig met een tekening van een meisje. Ze had krullende kastanjebruine haren en een slank gezicht met kleine sproetjes. Er zaten kleine witte bloemetjes in haar haren. Ze lag op een grasveld, op haar zij, met haar hoofd steunend op haar arm. Het leek alsof ze naar iemand keek. Ze lachte breeduit. Ik was het meisje. Ik keek hem lachend aan. 'Wow.' Mompelde ik. Sebastian lachte. 'Hij is nog niet eens af.' Zei hij. 'Hij is al prachtig.' Zei ik. Ik gaf hem een kus op zijn wang. Hij glimlachte en ging verder. 'Weet jij waar mijn jurkje is?' Ik keek Sebastian vragend aan. 'Kijk op bed.' Zei hij zonder op te kijken. Ik liep naar het bed toe en zag mijn favoriete broek met gaten liggen, met mijn favoriete shirt. Ik keek Sebastian verbaasd aan. 'Hoe kom je hieraan?' Zei ik. Hij lachte. 'Ja..., dat is mijn geheim.' Grinnikte hij. Ik stak mijn tong naar hem uit en trok de kleding aan.

Ik liep de trap af en plofte neer op een van de witte sofa's. Sebastian liep naar de keuken. Hij had een zwarte broek met gaten bij de knieën aangedaan met een wit shirt. Wat hem heel goed stond. Ik keek de kamer rond. Mijn blik viel op een schilderij boven een fauteuil. Het was een apart schilderij. Het was een huilende wolf. De wolf was wit. Om de wolf heen zaten allemaal zwarte verfvlekken. Ik keek naar de details in het oog van de wolf. De wolf had blauwe ogen. Af en toe zag ik een druppeltje bruine verf in de ogen. In de witte vacht zaten een paar bloedvlekken. Boven de wolf was een kleine quote geschreven. "We are the warriors." Sebastian kwam de woonkamer weer binnen. Hij had twee verse smoothies in zijn handen. Hij gaf me een van de smoothies. Het had een lichtroze kleur. 'Aardbei banaan, mijn favoriet. Hoe wist je dat?' Ik keek hem grinnikend aan terwijl ik een slok nam. De zoete smaak van de aardbei overwon het van de banaan. Hij lachte. 'Geheim.' Zei hij. Ik lachte en gaf hem een duw. Ik voelde me gelukkig. Het beviel me wel, dat samenwonen met Sebastian. Achter in mijn hoofd zat nog steeds de gedachte van mijn moeder. Ik probeerde het zoveel mogelijk naar achter te duwen. Ik nam nog een slok van de smoothie. Ik hoopte uit alle macht dat we veilig zouden blijven, hier in Sebastian's appartement. Ik zette mijn lege smoothie op de glazen tafel. Sebastian maakte slurpgeluiden. Ik lachte en gaf hem een duw. Hij viel dramatisch achterover tegen de leuning van de bank. Ik kreeg de slappe lach en tuimelde over de bank. Sebastian moest weer lachen om mij. Ineens stopte hij. Ik keek met tranen in mijn ogen van het lachen naar hem. Zijn gezicht was lijkbleek. Hij keek naar het raam. Ik draaide mijn hoofd naar het raam en voelde al het bloed uit mijn wangen weggaan.

Er stond een jongen op het dak van een gebouw tegenover Sebastian's appartement. Hij had kastanjebruine krullen die perfect kleurden bij zijn donkerbruine huid. Hij droeg een wijde jogginsbroek met een strak zwart shirt erboven. Ik voelde mijn hart een slag overslaan toen ik de herkenning voelde. Het was Mike. Hij liep vol vertrouwen naar de rand van het gebouw. Hij zuchtte even en ging daarna op het randje staan.

Ik gilde. 'Wat is er?' Sebastian keek me verward aan. 'Het is mijn broer.' Zei ik met tranen in mijn ogen. Ik rende naar de deur en gooide hem open. Ik hoorde Sebastian's snelle voetstappen achter me. Hij draaide de deur achter zich op slot. We liepen door de lange gang met zwart-witte tapijten. Ik trok de zware deur naar de noodtrap open en rende de trap af. Ik hoorde Sebastian nog steeds achter me. Ik rende op mijn hoogste snelheid door de slop met de prullenbakken naar de weg. Ik rende tussen de rijdende auto's door naar de overkant. Ik hoorde mensen naar me toeteren. Ik negeerde ze. De tranen liepen over mijn wangen. Alsjeblieft Mike, alsjeblieft. Ik rende het gebouw in, wat een hotel bleek te zijn. Ik rende naar de lift en drukte ongeduldig op het knopje. Sebastian kwam slippend naast me tot stilstand. De lift schoot open. We liepen er snel in. Ik drukte ongeduldig op de knop naar de bovenste verdieping. De lift ging sloom omhoog. Ik tikte ongeduldig met mijn voet en voelde de paniek drukken op mijn schouders. Ik ijsbeerde heen en weer en liet de tranen over mijn wangen lopen. Sebastian stond naast me te hijgen.

Eindelijk schoten de deuren van de lift open. Ik rende de deuren door. We renden door een smalle gang met een metalen deur aan het einde. De deur naar het dak. Ik trok de zware deur open en knipperde met mijn ogen tegen het felle licht van de zon. Ik keek naar Mike, die nog steeds op de rand stond. Zijn armen hingen levenloos langs zijn lichaam. 'Mike.' Ik liep naar de rand en keek hem smekend aan. Warme tranen liepen over mijn wangen. Ik knipperde hevig met mijn ogen. Mike draaide zich langzaam om. Zijn gezicht zat onder de rode vlekken van het huilen. Hij keek me smekend aan. 'Claire...' Mompelde hij. Ik keek snel achterom om te kijken of Sebastian er nog was. Hij stond in de deuropening, leunend tegen de deurpost. Ik draaide me weer naar Mike. 'Mike alsjeblieft, alsjeblieft Mike.' Snikte ik. Mijn handen waren zweterig. 'Claire ik kan het niet langer.' Zei Mike resoluut. Ik schudde mijn hoofd. 'Wat is er dan?' Ik voelde een zoute traan op mijn bovenlip liggen. 'Claire, het spijt me.' Er liep een traan over Mike's wang. Ik schudde wild mijn hoofd en greep zijn hand vast. Hij probeerde zijn hand uit de mijne te trekken. 'Nee Mike, alsjeblieft, zelfmoord is niet de oplossing.' Huilde ik. Ineens stroomden alle tranen over mijn wangen. Alle tranen die ik in had gehouden. 'En Mel dan?' Ik keek hem smekend aan. Ik wou hem niet verliezen, niet Mike ook nog. Mike schudde zijn hoofd. 'Mel is er niet meer.' Zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Hoe bedoel je, ze is er niet meer?' Snikte ik. Mike boog zijn hoofd. 'Ze is dood Claire, en het is allemaal mijn schuld.' Ik keek naar de tranen die over zijn wangen liepen. Ik had Mike nog nooit zien huilen. Maar dit was erg, dit was echt verdriet.