Bitten by an Alpha #1

7

'Waar was je ineens?' Laila haakte haar arm in de mijne zodra ze me zag. 'Wat? Wanneer?' Ik had haar vraag half gehoord. Ik dacht aan Sebastian's lach. 'Ik was misselijk en ben naar huis gegaan, zoals ik je al had ge-appt.' Zei ik geïrriteerd. Ik had nu echt geen zin in een zeurende Laila. 'Jaja, hoe heet ie? Was ie goed in bed?' Ik schrok en voelde mijn hart een slag overlaan. 'Doe normaal, ik ben gewoon ziek naar huis gegaan.' Ik dacht aan de bijt wond op mijn schouder. Ik was blij dat ik het capuchon vest aan had gedaan, Laila mocht het echt niet zien. 'Als jij het zegt...Hee Kayleigh! Milou!' Laila zwaaide naar ons groepje. Kayleigh keek naar me. Ik liep naar ze toe en gaf ze een knuffel. Kayleigh fluisterde in mijn oor toen ik haar een knuffel gaf. 'Kom mee naar de WC, je moet me alles vertellen.' Ik knikte. 'Ik moet even naar de WC, loop je even mee Kayleigh?' Ik keek haar vragend aan. Kayleigh stond op en samen liepen we naar de WC. We lieten Laila en Milou verbaasd achter. Laila keek me met een afgewezen blik na, alsof ik haar had laten zitten.

'Dus ja.' Dat was het enige wat ik zei nadat ik met tegenzin het verhaal aan Kayleigh had verteld. Ik voelde hoe uitgeput ik was. 'Wow.' Zuchtte Kayleigh. 'Je bent toch niet verliefd op hem?' Ik schrok van haar vraag en viel bijna tegen een van de wastafels aan. 'I-ik...ik ken hem pas net..' Ik pakte de wastafel vast en gaf mezelf steun. De wond jeukte. Ik trok m'n capuchon vest uit en draaide de kraan open. Kayleigh keek naar mijn wond. 'Dat hoeft niks uit te maken, ooit gehoord over liefde op het eerste gezicht?' Grinnikte ze. 'Ik geloof daar niet zo in.' Zei ik terwijl ik het water over de wond liet gaan. Het hielp, de jeuk werd al gauw minder. 'Nu nog steeds niet?' Zei ze terwijl ze me lachend aankeek. 'Ik zou hem moeten haten.., maar ik kan het op de een of andere manier niet....' Mompelde ik. 'Wat heb je om je nek?' Kayleigh keek naar de ketting. Ik frummelde eraan. 'Hij heeft hem gegeven.' Ik voelde een warme rilling over m'n rug heengaan als ik aan hem dacht. Ik sloeg mijn gedachten denkbeeldig weg. 'Raar..., maar het is een prachtige ketting. Het zal wel iets voor hem betekenen.' Zei Kayleigh. Ik slikte. 'Ja.., het betekent zelfs heel veel voor hem.' Kayleigh jeukte aan haar hoofd. 'Van wie is het geweest?' Vroeg ze. 'Zijn moeder Rosalinde' Zei ik. Kayleigh liep naar me toe en pakte de hanger van de ketting vast. Ze draaide het rondjes. 'R.M.A' Mompelde ze. 'Rosalinde Maria Archibald.' Zei ik. Kayleigh liet de ketting los en keek me met grote ogen aan. 'Dat is heel wat..., dat hij je een ketting geeft van zijn moeder.' Ik knikte. 'Hij zei dat hij het aan een bijzonder meisje moest geven.' Kayleigh keek me met grote ogen aan. 'Hij kent je pas net.., wat maakt jou dan zo bijzonder?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik haat hem, maar aan de ene kant voelt het alsof ik bij hem hoor.' Ik zuchtte. 'Het universum wil-' De zoemer onderbrak Kayleigh's universum gepraat. Ik deed mijn hoofd zogenaamd dankbaar in de lucht. Kayleigh gaf me een duw en samen liepen we naar de geschiedenisles.

Het was pauze. De zon scheen op mijn huid. Ik had mijn ogen dicht zodat de zon niet in m'n ogen scheen. Ik zat samen met Laila, Kayleigh en Milou buiten op het schoolplein. 'Claire? Claire! Aarde aan Claire!' Laila gaf me een duw. Ik schrok uit mijn gedachten. 'Wat?' Ik keek haar wazig aan. 'Ik vroeg of je de les van Van Houten ook zo raar vond.' Laila keek me vragend aan. 'Ja...' Zei ik afwezig. Ik sloot mijn ogen weer en dacht aan Sebastian. Wat zou hij nu doen? Zat hij nog op school? Hoe oud was hij überhaupt? Laila haalde me weer uit mijn gedachten. Ik hoorde haar over mij roddelen tegen Milou. 'Waar zit ze met d'r gedachten? Ik word gek van haar.' Fluisterde Laila tegen Milou. Ze had niet door dat ik haar kon horen. Ik voelde de irritatie weer opborrelen. Laila leek zich steeds meer aan me te irriteren. En haar noemde ik nog wel mijn beste vriendin! Ze praatte over me terwijl ik erbij zat. 'Ja, ze is al afwezig sinds gisteren. Ze ging ook ineens weg van het feest..., volgens mij heeft ze depressie ofzo.' Zei Milou bits. Laila lachte. 'Inderdaad, dat zal het vast wel zijn, moet je haar kleding ook zien. Zo donker en kil. Erg depressief.' Grinnikte Laila. Mijn ogen schoten open en ik keek Laila vijandig aan. 'Ik zit er gewoon bij hoor.' Gromde ik tussen mijn lippen door. 'Oh dus nu ben je niet meer met je gedachten bezig? Nu heb je ineens wel interesse in me?' Laila zette grijnzend haar hand in haar middel. Haar parelarmband weerkaatste het licht in mijn ogen. Ik kreeg de nijging die grijns van haar gezicht af te slaan. Ik was het helemaal zat. 'Laila alsjeblieft, je bent toch geen tien meer?' Ik keek haar woedend aan. Ze negeerde mijn vraag en ging gewoon door. 'En waarom plak jij de hele tijd aan Kayleigh? Ben je ineens lesbisch of zo?' Laila keek van mij naar Kayleigh en weer terug. Milou knikte naar Laila, alsof ze het er mee eens was. Ik stond op en gooide mijn tas op mijn schouder. 'Ik heb ook gewoon andere vrienden Laila, doe niet zo jaloers. Je bent 15. Gedraag je daar ook naar.' Ik keek haar aan. Laila stond ook op en wenkte Milou. 'Dag Claire, ga maar lekker kleffen met Kayleigh.' Ze wuifde me weg alsof ik een vlieg was. Ik zette abrupt mijn tas neer en liep dreigend naar haar toe. Ik was een kop groter dan haar. Laila stapte snel naar achter. 'Ik ben niet geïnteresseerd.' Lachte ze. Milou lachte mee. Ik voelde mijn armspieren aanspannen en mijn hand vormde een vuist.

Ik hijgde van de woede. Zulke woede had ik nog nooit gevoeld, het was pijnlijke woede. Laila deed alsof ze Milou zoende. 'Kayleigh, ahw, Kayleigh.' Ze lachte. Voor ik het wist haalde ik uit en raakte de zijkant van haar gezicht. Laila gilde en greep naar haar gezicht. Ze keek me boos aan en pakte mijn haren vast. Ze trok er hard aan. Ik duwde haar van me af en drukte haar tegen een muur. Ik sloeg haar nog een keer in haar gezicht en keek naar haar. Ineens gleed alle woede van me af. Ik had haar geslagen, mijn beste vriendin! Ik keek haar met grote ogen van verbazing aan. Haar neus bloedde en haar wang was rood. Ik zag de afdruk van mijn vuist erop zitten. Ze deed haar haar goed en liep naar Milou zonder me aan te kijken. Milou gaf haar haar roze Gucci tas en liep samen met haar weg. Ze deed een arm beschermend om haar heen. Ik zag dat Laila huilde, haar schouders schokten. Kayleigh keek me met een wit gezicht aan. Ik voelde tranen opkomen en rende het schoolplein af. Ik haatte mezelf. Ik hoorde Kayleigh schreeuwen. Ik negeerde haar en rukte mijn fiets uit het gammele fietsenrek. Ik sprong op het zadel en ging al huilend naar huis.

Ik viel huilend op mijn bed. Je zult al wat trekjes hebben. Sebastian's stem galmde na in mijn oren. Ik greep naar mijn haar en trok er geïrriteerd aan. Je moet me dankbaar zijn... Ik gilde om de stem uit mijn hoofd te krijgen. De pijn die ik in mijn hart voelde was ondraaglijk. Het was verdriet, puur verdriet. Alsof iemand een stukje uit mijn hart had gesneden. En dat was zo, Laila was uit mijn hart gesneden.