Bitten by an Alpha #1

20

Ik zette de laatste verfblikken op de grond en veegde het zweet van mijn voorhoofd. Het was buiten al aan het schemeren. Ik liet me met een zucht op het bed vallen en legde mijn hoofd op een kussen. Mijn haren plakten aan mijn voorhoofd. Ik hoorde Sebastian de trap op komen. Ik draaide me om. Ik keek recht in twee felblauwe ogen. Ik voelde mijn hart sneller kloppen. Dit was Sebastian niet. Ik keek de jongen verschrikt aan. Ik schatte hem een jaar of 17. Hij grijnsde. Ik keek naar de glanzende hoektanden. Ik deinsde achteruit toen hij een stap in mijn richting zette. Ik voelde de houten bedrand in mijn rug prikken. Ik opende mijn mond. 'Sebastian!' Gilde ik. Ik probeerde de jongen niet aan te kijken. Ineens stond hij naast het bed. Ik keek hem met grote ogen aan. Hij keek me dreigend aan. 'Hou je mond.'  Siste hij. Het was een grote jongen. Hij had blonde haren die wild krulden. Hij had scherpe hoektanden en een enge uitdrukking op zijn gezicht. Ik kreeg de rillingen van hem. Ik keek hem brutaal aan en opende mijn mond weer. 'SEBASTIAN!' Schreeuwde ik. De jongen vloog op me af en legde me in een houtgreep. Hij drukte zijn hand tegen mijn mond aan. 'Hou verdomme je bek, trut.'  Siste hij tussen zijn tanden door. Hij had ijskoude handen. Ik rilde. Zijn huid was nog bleker dan die van Sebastian. De jongen stonk ook nog eens enorm, naar dood of zo. Ik trok mijn neus op en beet hem hard in zijn hand. Hij vloekte en haalde zijn hand klagend van mijn mond af. Ik wurmde mezelf uit zijn houtgreep en ging dreigend voor hem staan. 

Ik voelde het angstzweet over mijn rug lopen. Mijn hele lichaam rilde. Ik was doodsbang, maar ik hield mezelf groot. De jongen kwam lachend voor me staan. Als hij warmte had gehad had ik dat nu gevoeld. Maar ik voelde niks. Ik keek naar zijn borst, die niet op en neer ging. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Nog nooit een vampier gezien zusje?' Grinnikte de jongen. Hij stond zo dichtbij me dat als hij vooroverboog hij me zou kunnen zoenen. Ik keek hem boos aan. 'Noem me niet zo.'  Gromde ik. De jongen lachte en stapte van me weg. Hij bleef me in de gaten houden met zijn ogen terwijl hij heen en weer liep. 'Zusje. Zusje. Zusje van me.' Grinnikte hij. Ik voelde een rilling over mijn rug gaan. 'Of mocht je grote broer je geen zusje noemen? Zei je dat nou?' De jongen stopte met heen en weer lopen en ging voor me staan. 'Wat?' Ik keek hem verward aan. 'Heeft mama je dat nooit verteld? Ik ben je andere broer.' Zei de jongen. Ik deed verschrikt een stap achteruit. 'Nee, dat is niet zo. Je liegt.' Ik keek hem met tranen in mijn ogen aan. Ik knipperde snel met mijn ogen om de tranen weg te krijgen.  'Mike was mijn broer.' Zei ik. De jongen lachte. 'Nou dan stel ik mezelf even goed voor. Ik ben Jonathan LightStark. Je broer.' Zei de jongen, die Jonathan bleek te heten. Ik schrok toen ik mijn achternaam hoorde. 

Hij liegt. Hij liegt Claire, hij liegt. Mijn hart dreunde tegen mijn borstkas. 'Nee, nee, je kan mijn broer niet zijn.' Zei ik. Hij lachte. Zijn lach vulde de kamer. 'Dat ben ik wel, wat je ook zegt.' Zei Jonathan. Ik schudde mijn hoofd. 'Dit zou mama me nooit aando-'  Ik stopte midden in mijn zin. Want mijn moeder zou me wel zoiets aandoen. 'Precies zusje, praat maar niet verder.'  Grinnikte Jonathan. 'Waarom ben je hier?' Ik keek hem vragend aan. De meeste meisjes vonden hem waarschijnlijk een lust voor het oog, maar ik walgde van hem. Van elk detail op zijn gezicht tot zijn karakter. 'Niet om een broer zus gesprek te hebben zeker?'  Zei ik toen hij mijn vraag niet beantwoordde. Hij lachte en schudde zijn hoofd. 'Nee, nee, das niks voor mij. Ik ben hier voor je vriendje.' Grinnikte hij. Ik slikte en voelde de paniek op mijn schouders drukken. 'Waar is hij?' Zei ik wanhopig. Jonathan lachte. 'Kom met me mee Claire, en hij blijft ongedeerd. Kom mee met mama en ik, dan kunnen we het gezin zijn die zij altijd wilde hebben. Je wilt toch wel dat mama gelukkig is?' Hij keek me grijnzend aan. Mijn moeder had Mike nooit gewild. De moeder die elke ochtend bacon en ei bakte, de moeder die soms zo geïrriteerd kon reageren als Mike ineens naar Melanie moest.  'Je wilt toch dat je vriendje ongedeerd blijft?' Vervolgde hij. Ik boog mijn hoofd. 'Waar is hij?' Ik keek Jonathan smekend aan. Jonathan lachte. 'Ik ben niet gevoelig voor die blikken van je.'  Zei hij. Ik keek hem boos aan. 'Zeg me godverdomme waar hij is!'  Schreeuwde ik. Scenario's gingen door mijn hoofd. Ik voelde tranen prikken achter mijn ogen. Ik gilde en voelde een traan over mijn wang gaan. 'Ben je nou echt zo godverdomme harteloos?' Gilde ik. Ik liep naar hem toe en sloeg hem keihard in zijn gezicht. Zijn koude huid onder mijn hand liet al mijn haartjes overeind staan. Ik keek trots toe naar de rode handafdruk op zijn wang. 'Dat had je niet moeten doen zusje.' Zei Jonathan driegend. Ik keek hem met tranen in mijn ogen aan. 'Jij kan me niks aandoen, je hebt me nodig.' Zei ik resoluut. Jonathan lachte en wreef in zijn handen. 'Kom met me mee Claire, of je wilt of niet, je komt mee.' Zei Jonathan. Ik keek hem snikkend aan. 'Nee!' Schreeuwde ik. De woede borrelde op. Ik schreeuwde. 'Wat heb je met hem gedaan?' Zei ik in paniek. Jonathan keek toe. Ik ijsbeerde door de kamer met mijn handen in mijn haren. 'Wat? Wat heb je met hem gedaan? Zeg het me dan Jonathan.' Zijn naam brandde op mijn tong als zuur. Ik stond stil en keek hem vragend aan. 'Kom mee Claire, dan zie je hem zelf.' Was het enige wat Jonathan zei. Ik keek hem lang aan. Toen knikte ik. 'Breng me naar hem toe.'