VOLTOOID Vine queen two.

Hoofdstuk 61.

"What the fuck, Brooklyn? Je was bij fucking Matthew?" Roept hij boos. Zijn stem trilt. En het maakt me bang. Zijn handen balt hij tot vuisten. Gaat hij me slaan?

Nee hij zou dat nooit doen, toch?

"Ja hij belde me om even te praten," antwoord ik rustig en ik blijf stil staan. Terwijl ik naar adem hap. Ik weet dat hij en ik weer ruzie gaan krijgen.

"En dan ga je daar naartoe? Hoe the fuck durf je?" Zijn hand slaat een vaas kapot. De vaas van mijn oma, mijn overleden oma. Mijn mond staat open. Hij heeft er geen spijt van, dat kan je aan zijn gezicht lezen.

"Wat zit je nou te schreeuwen? Jij ging ook met Ashley een potje zoenen in onze fucking slaapkamer. En weet je wat ik bij Matthew deed. Ik wees hem af," verhard ik mijn stem.

Ik kan wel huilen. Hij gooide iets kapot, het enige wat ik had van mijn oma, haar lievelingsvaas. Het enige wat ik nog zal hebben van mijn oma. Voor veel mensen klinkt het raar, maar die vaas heeft een emotionele waarde voor me. Ik heb het al sinds mijn zevende. En vanaf die dag heb ik mijn oma's lievelingsvaas altijd bij me gehouden.

"Dit doe je altijd. Altijd! Je brengt het fucking verleden terug," hij schreeuwt nog harder.

"Nash, ga weg," zeg ik kalm en hij kijkt me verbaasd aan. "Hoor je me niet? Nash Hamilton Grier ga uit mijn huis! Je hebt mijn oma's vaas kapot gemaakt."

Een traan rolt over mijn wang heen, zijn handen worden slapper en zijn gezicht is niet meer rood. Hij staat medelevend vooruit te kijken. Hij kan het niet aan om me zo te zien door hem.

"Baby, h-het spijt-"

"Nee Nash ga weg," ik verhard mijn stem weer en wijs naar de deur.

"Babe," hij loopt op me af en ik deins terug.

"B-ben je bang voor me?" Stamelt hij.

"Ga weg," de tranen blijven stromen en mijn ogen zijn rood. Hij loopt weer op me af en ik neem een stap terug.

"Je bent bang voor me," zegt hij zacht. Zijn blauwe ogen veranderen langzaam in donkere ogen. Het wordt donkerder en donkerder.

"Nash, please ga weg," smeek ik.

"Baby het spijt me. Het spijt me zo erg," hij opent zijn armen en trekt me tegen zich aan.

"Niet bang voor me zijn, please. Je bent mijn prinses," fluistert hij zacht en hij wrijft met zijn hand rondjes op mijn rug. Voorzichtig plant hij een kus op mijn voorhoofd.

"Het spijt me. Ik hou zoveel van je. Je hebt gelijk baby."

Ik ben doodstil. Wat moet ik zeggen? Hoe gekwetst ik ben dat hij iets van mijn overleden oma heeft gesloopt? Hoe gekwetst ik ben dat hij doet alsof ik fout zit?

"Was je bang dat ik je zou slaan?" Ik kan niet naar zijn gezicht kijken.  Moet ik de waarheid vertellen?

"Ja," ik koos de waarheid.

"B-brooklyn, ik zou jou nooit slaan in mijn hele fucking leven," stamelt hij. Ik kijk hem aan en ga op mijn tenen staan terwijl ik mijn lippen op de zijne druk. Hij duwt me zachtjes van zich af.

"Nee stop Brook, we gaan dit niet oplossen met iets seksueels," hij schudt zijn hoofd. Hij heeft gelijk, dit doen we al vijf maanden lang. Het goed te maken door iets seksueels. Maar hoe kan ik het anders oplossen? Niets is meer zoals vroeger. Niets zal meer zijn zoals vroeger.

Vroeger was ik een wereldberoemd meisje, met een hart net als een ijsblok. Ik vond een jongen met wie ik van plan was om mijn leven te delen. En de ijsblok viel. Het brak in miljoenen stukjes. En toen ontmoette ik Harry, langzaam kwamen er weer gebroken stukjes bij elkaar. En toch ging het fout. En langzaam aan, komen de stukjes weer bij elkaar. En soms laten ze weer los. Door de jongen met wie ze haar leven gaat delen.

Wil ik dit wel? Wil ik wel trouwen met iemand die ik nauwelijks geloof. Wil ik wel met iemand trouwen die ik niet alleen durf te laten?

Ja Brooklyn je wilt dat.

Nee, je wilt het niet.

Gedachtes zijn verdwaald in mijn hoofd. Net als ik, ik ben verdwaald in een doolhof vol van ups en downs. Een doolhof waar je liefde tegenkomt, en waarbij ze worden gebroken.

Het is een rollercoaster, kan je zeggen. Alles gaat op en neer. Soms gaat het wat zachter. En soms gaat het wat harder. Als ik kon zeggen hoeveel ik van Nash hield, zou ik dat doen. Maar dat kan niet, want ik hou meer van hem dan ook maar iets in deze wereld.

"Waarom ben je zo bang om me te vertrouwen?" Zegt hij zacht en zijn ogen zijn rood. Hij huilt, mijn prins, mijn koning, mijn wereld huilt.

"Nash, een persoon kan je niet veranderen als hij niet in staat is om te veranderen. En ik heb nooit bewijs gehad dat je bent veranderd, je bent niet liever voor me geweest. Maar juist harder," antwoord ik en ik laat me los uit zijn armen.