VOLTOOID Vine queen two.

Hoofdstuk 68.

Het waren vier dagen. Vier dagen heeft Nash me niet gebeld of een sms gestuurd. Het was tijd dat we over elkaar heen kwamen. Tijd dat ik hem los moest laten, maar ik kon het niet. Een klein deel van me wilde bij hem blijven, zijn sterke armen om me heen hebben, te horen krijgen hoeveel hij van me hield, praten over de toekomst, maar zo is Nash niet. Hij praat liever niet over de toekomst en ik snap dat. Want hij wist net als ik dat hij en ik nooit een toekomst zouden of zullen hebben. Met Harry, was het een ander verhaal. Hij dacht graag aan de toekomst, toch was hij niet zo mijn ding. Hij was te preuts voor me, een jongen die me achtervolgde als een hondje. Het is niet dat ik een badboy wilde, totaal niet zelfs, maar ik wilde ook niet een all the good boy.

Ik lag eindelijk in mijn eigen bed en niet in die van een hotel. Met mijn eigen bed bedoel ik echt mijn bed. Mijn bed van mijn jeugd. Ik wist dat ik snel weer naar LA moest, maar ik wilde met de tijd van mijn gezin genieten.

"Hey sis," Rob kwam mijn kamer binnen en ik vloog hem om de hals. Ik had totaal geen behoefte om uit mijn bed te komen, behalve nu. Nu wilde ik het veel te graag. Zijn armen verstrakte om me heen.

"Hoe was Nederland?" Vroeg Rob. Ik had hem heel mijn verhaal verteld, wat ik allemaal heb gedaan, over Harry, over Nash, over Jade, over mijn tour.

"Nash wilt je dus terug," zegt hij en ik knik.

"En Ashley dan? Ik bedoel dit niet gemeen, maar hij Zal altijd nog een zwak hebben voor Ashley," geeft hij toe en hij heeft gelijk. Ik zal er niet mee kunnen leven. Het erge van alles is nog dat Ashley een super mooi meisje is. Het is precies het type waar Nash op valt. En zo? Zo ben ik niet. Ik zie er niet uit zoals Ashley. Nog lange na niet.

"Brooklyn, er is een brief van je," roept mijn ma terwijl ze mijn kamer binnenkomt. Ik kijk op de envelop, het is van Nash. Ik heb geen zin om het nu te lezen dus stop ik het in mijn koffer.

"Ga je het niet lezen?" Vraagt mijn moeder verbaasd.

"Ik ga," zei Rob zacht en ik zei hem gedag terwijl hij mijn kamer uitliep. Mijn moeder ging op mijn bed zitten.

"N-nee, ik kan het niet lezen, want ik weet dat er iets in staat. Iets waardoor ik kapot word geraakt."

"Brooklyn, je kan een persoon niet miljoenen kansen geven. Hoeveel je ook van hem houdt. Ooit komt er een moment dat het moet stoppen," ze slaat haar armen om me heen en ik glimlach zacht.

-

Ik stap mijn penthouse binnen, het is leeg. Al Nash zijn spullen zijn er nog. Is hij er nog? Ik loop de slaapkamer binnen en leg mijn koffers er neer. Ik trek mijn jas uit. Ik leg het op bed neer.

"Brooklyn?" Hoor ik een bekende stem. Ik draai me om, Nash zijn blauwe ogen ontmoeten de mijne. Zijn ogen zijn rood en hij heeft dikke wallen onder zijn ogen. Zijn haren zitten door de war en hij draagt een joggingsbroek met een los wit shirt, op een of ander manier is hij nog steeds aantrekkelijk.

"Ben je stoned?" Vraag ik zacht en hij schudt zijn hoofd. Hij heeft gehuild. Nash heeft om mij gehuild?

"H-heb je mijn brief gelezen?" Vraagt hij zacht, stilletjes, bang. Ik schud langzaam mij hoofd.

"Ik ga het wel nu lezen," antwoord ik hem. Het is zo ongemakkelijk, zo verdrietig en zo hartbrekend om nu recht voor zijn ogen te staan.

"Ik wacht wel in de woonkamer," hij verlaat de slaapkamer en sluit de deur achter zich. Ik open mijn koffer en probeer de brief te zoeken. Ah, daar is het. Ik haal hem uit het envelop. De brief is handgeschreven.

Lieve Brooklyn,

Ik weet geen andere manier om contact met je op te zoeken. Dus doe ik het via deze brief.

Hij heeft zoveel geprobeerd om contact met me op te zoeken.

In onze relatie heb ik je veel pijn aangedaan. Niet alleen jou maar ook mezelf. In deze brief wil ik alles zeggen. Alles over wat ik voor jou voel. Alles wat ik denk over ons. Alles wat me spijt en alles wat ik nooit heb gezegd.

Hij had meer geheimen voor me? Nash had verdomme meer geheimen voor me? Ik voel de tranen in mijn ogen prikken.

Het begon allemaal toen ik je voor het eerst zag. Je was altijd al met mijn celebrity crush. En gek genoeg, kwam mijn droom uit. Ik kreeg een relatie met het meisje van mijn dromen. En zonder reden kwam Ashley weer in beeld. Ik heb nooit wat voor haar gevoeld en nu ook niet. Ik zal het ook niet doen. Nooit in mijn hele leven heb ik van een meisje gehouden zoals jij. Natuurlijk vond ik Ashley leuk, maar het was anders dan dat ik jou leuk vond. En toen ging het fout, ik ging vreemd. Altijd bleef ik volhouden dat het niks was, dat zij en ik gewoon vrienden waren, maar ik wist dat het niet zo was.

Hij wist dat hij flow had met haar? En toch deed hij er niks aan.

Ik zou mijn leven met je delen, mijn prinsesje. En je kwam erachter. Net als altijd, je komt er altijd achter. Je kwam erachter wat ik had gedaan. Ik was je kwijt. Ik dacht dat ik leefde in een nachtmerrie en zeker te weten was dat ook zo. Ik had mijn meisje niet meer. Ik had geen toekomst meer, want er was maar één toekomst die ik wilde. En die toekomst was met jou en met niemand anders.

Brooklyn, niet huilen. Niet huilen!

Je gaf me een tweede kans. En alweer had ik het verpest. Toen je wegreed besefte ik pas hoeveel geluk ik met je had. Hoe blij ik kon zijn om met je te kunnen trouwen. Ik besefte pas hoeveel ik eigenlijk wel niet om je gaf. Je betekend de wereld voor me. Ik heb veel dingen beloofd aan je, veel. En toch deed ik weer dom. Brooklyn, ik kan niet zeggen hoeveel het me spijt. Het spijt me van de momenten dat ik je heb laten huilen. Het spijt me van de momenten dat ik niet trouw aan je was. Het spijt me om je geen vertrouwen meer te laten hebben. Het spijt me, het spijt me dat ik je niet los kan laten.

Hij kan me niet loslaten. Hij wilt me niet loslaten, want hij wilt een toekomst. Nash wilt een toekomst, maar alleen met mij.

Altijd heb ik Ashley de schuld gegeven dat het over was. Ik weet wat je doormaakte, want wat ik bij jou deed. Deed Ashley bij mij.
Brooklyn, ik hou van je en dat zal ik altijd blijven doen.

Groetjes,

Nash.