VOLTOOID Vine queen two.

Hoofdstuk 70.

POV NASH.

Vier dagen. Precies vier dagen heb ik geen een woord meer van Brooklyn gehoord. Heeft ze mijn brief al binnengekregen? Heeft ze hem gelezen. Nee, ze heeft hem zeker weggegooid. Ik pak uit de koelkast mijn zesde- nee wacht. Volgens mij mijn zevende. Zevende? Het waren er zeker acht. Fuck laat maar gewoon. Ik drink mijn biertje leeg en gooi hem ergens op tafel. "Jezus," roep ik boos. Niemand kan me horen, alleen ikzelf. De scherven van het flesje bier is verspreid op de tafel. Ik probeer het weg te duwen met mijn arm, fuck auw. Ik kijk naar mijn arm en minstens tien scherven zitten in mijn arm. Het brand.

Ik open mijn ogen. Brooklyn staart me aan. Ik wil er niet aan denken. Ik wil niet denken aan wat ik twee dagen geleden heb gedaan. Ik kan mijn tranen niet in bedwang houden. Mijn liefde voor Brooklyn is groot, zo groot. Haar handen zijn nog steeds op me arm gericht. Het ging niet expres. Ik was ook zo dom om perongelijk met mijn arm in gebroken glas te gaan. Maar gek genoeg, was het een fijne pijn. Het deed minder pijn dan de breuk nu van Brooklyn en mij.

-

Ze heeft precies een half uur geleden het huis verlaten. Ze zou vanavond bij Dylan slapen. Het is laat in de avond en ik besluit om te gaan slapen. De afgelopen nachten kon ik het gewoon niet. Ik kon niet slapen, niet slapen zonder haar. Ik wil haar zachte armen om me heen. Het voelde zo veilig in haar armen, het voelde zo vertrouwd.

Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld. Twee lange weken waren voorbij. En nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld. Ik had mijn fans die me steunde. Maar niks hielp. Niks hielp tegen mijn drang om samen te zijn met Brooklyn. Ik liep het oude huis binnen. Ik kwam hier om mijn laatste spullen te halen. Brooklyn en ik waren het met elkaar eens dat zij hier moest blijven wonen. Ze woonde hier ook eerder. Het leven van een vrijgezel zijn was wennen, hoe je het ook kon zeggen.

"Harry? Serieus?! Je komt me huis binnengelopen en komt met een domme excuus. Heel gek dat je het opnieuw probeert nu Nash en ik uit elkaar zijn," hoor ik Brooklyns stem roepen. Ik kijk verbaasd en loop naar de slaapkamerdeur. Hij staat op een kier open en ik kijk stiekem mee. Zo stiekem dat ze me niet kunnen zien.

"Brooklyn, je wist dat ik al die tijd van je heb gehouden. Zeg nou is eerlijk! Geef het toe! Je weet dat ik nooit vreemd zal gaan in een relatie," antwoord hij terug. Hij heeft gelijk. Ze verdient Harry. Een brave rotjong

Gek genoeg loopt ze op hem af en plaatst haar lippen op de zijne. Hij duwt haar zachtjes op het bed en hun kus verandert in een intieme zoen. Die steeds intiemer en intiemer word. Zonder ook maar iets te denken storm ik de kamer binnen.

"N-nash?" Stamelt ze beschamend.

"Ik kom mijn laatste spullen oppakken," zeg ik. Ze doet haar schouders omhoog en zoent Harry weer. Besta ik niet meer voor haar?

"What the fuck Brooklyn?" Roep ik boos.

"Wat? We zijn toch uit elkaar," zegt ze alsof het doodgewoon is en ze kruipt dichter tegen Harry aan. Hij duwt zich zachtjes van haar af. "Je hoort het vriend. Ze heeft je nooit leuk gevonden," zegt Harry en hij loopt op me af. Mijn mond is open.

"Is dat waar?" Vraag ik aan haar en ze knikt. Alsof het niks is.

Ik schrik wakker, het was een nachtmerrie. Ik kijk naast me, ik heb twee uur geslapen. En om eerlijk te zijn wil ik niet verder slapen. Ik grijp mijn mobiel.

"Nash?" Hoor ik Brooklyns zachte stem aan de lijn en ik haal opgelucht adem.

"Ik wil je wat zeggen," antwoord ik. "Ik zal voor altijd van je blijven houden. Ik zou je nooit loslaten, ik zal voor altijd van je blijven. Zelfs als ik dood ben."

POV BROOKLYN

Zelfs als ik dood ben?

"Nash, wat bedoel je met zelfs als ik-" en hij hangt op. Nee fuck. Ik verzet me geen minuut en ik ren mijn auto in.

"Doe het nou," smeek ik mijn auto en ik probeer hem opnieuw op te starten. Opgelucht haal ik adem als ik het bekende auto geluid hoor. Zonder te kijken hoe snel ik mag gaan rij ik naar het penthouse.

Ik ram mijn autodeur dicht en graai naar mijn sleutels terwijl ik naar de deur ren.

"Nash?" Roep ik, geen antwoord. Ik ren onze slaapkamer in, geen Nash. Onze badkamer? Daar ligt hij. Hij ligt op de grond, zijn ogen zijn gesloten, zijn haar is door de war en ik zak huilend in elkaar. Ik kijk naast hem, pilletjes. Nash heeft een overdosis genomen. Nooit had ik in mijn hele leven verwacht dat Nash een overdosis zou nemen, ik wist dat hij zijn leven niet op een rijtje had. Maar hij heeft een zelfmoord poging gedaan voor mij.

"Nash, wordt wakker, ik hou van je," smeek ik. Ik grijp mijn mobiel en bel de ambulance.

"-bedankt," waren mijn laatste woorden. Ik kijk Nash aan, ik schud hem.

"Fucking Nash, word wakker," schreeuw ik zowat uit. Mijn paniek is hoog. Tranen stromen en stromen. Ik pak zijn hand en voel een brief. Ik pak het voorzichtig uit zijn handen.

Hij heeft een brief achtergelagen, hij heeft zelfmoord gepleegd. Hij heeft zelfmoord gepleegd door mij. Dit is allemaal mijn schuld. Ik begin de brief grondig te lezen.

Mijn Allerliefste Brooklyn,

Ik kan niet leven, wanneer je dit leest dan ben ik ergens in een plekje daarboven. Ooit gaan we elkaar weer zien. Ik kan niet leven met een slecht toekomst, de enige toekomst die ik wilde was een met jou. In mijn hele leven heb ik nog nooit zoveel van iemand gedaan, ik had problemen en ik kreeg ze niet op een rijtje. Ik zal alles voor je doen, alles. Zelfs doodgaan. Ik wil dat je weet dat je een succesvolle leven hebt, alleen ik. Ik kon niet verder gaan. Niet zonder jou.

Ik hou van je met heel mijn hart.

Nash.

Nee ik wil dit niet. Nu op dit moment realiseer ik me dat ik nooit zonder Nash wilde leven. Ik wilde nooit zonder hem zijn. Heel mijn leven draait alleen om hem. Dit is mijn fucking schuld. Ik kijk hem aan.

"Nash, word wakker," smeek ik en ik pak zijn hand. Nog nooit had ik in mijn hele leven zoveel van iemand gehouden. Nog nooit heb ik zo graag een toekomst met hem gewild. Nog nooit heb ik zoveel spijt gekregen dat ik hem geen derde kans geef.

"Nash kus me," zeg ik. Ik wil een fucking antwoord terug. Ik wil een verdomme antwoord terug.

"Nash antwoord," huil ik. Ik probeer hem wakker te schudden.

"Word wakker!" Schreeuw ik, mijn ogen vullen zich alleen met water.

"Blijf bij me Nash," mijn handen gaan voor mijn ogen. Ik ben Nash kwijt. En dat weet ik, ik ben hem niet voor even kwijt. Nash en ik hebben geen toekomst.

Ik ben alleen, zonder Nash. Hij is boven, boven zonder mij.

Dit is mijn schuld.

De jongen genaamd Nash, Nash Hamilton Grier.
Hij was niet zomaar een jongen. Nash was mijn eerste echte liefde. Het begon allemaal door de fans en toen. Toen ontmoette ik hem. Mijn hart klopte steeds en steeds harder als ik hem zag, als ik met hem praatte. Hij en ik hadden gezoend, onze eerste zoen was door een spel. Ik deed alsof er niks was gebeurd en toen? We kregen een relatie. Het ging al snel over en ik merkte dat ik niet zonder hem kon. Ik moest het opnieuw proberen en ik deed wat mijn hart zei. Ik probeerde het opnieuw. Nash en ik? We waren zelfs verloofd. We zouden trouwen en toen kwam ik thuis en hij ging vreemd. Ik zag het met mijn eigen ogen. 

Ookal klopt mijn hart nog voor hem. Ookal ben ik nog verliefd op hem, zijn hart? Die klopt niet meer.

"Nash, kus me!" Huil ik, zijn ogen zijn nog steeds gesloten en ik druk mijn lippen op de zijne. In een sprookje zou hij wakker worden, dit is geen fantasie. Dit is geen fictie, ik leef niet