VOLTOOID Vine queen two.

Hoofdstuk 76.

We liggen op bed. Over twee uur zijn Hayes en Hailey er. Nash is aan het slapen, een middagdutje. Ik probeer te slapen alleen het lukt me niet. En dat heeft één reden: wat er een jaar terug gebeurde.

Zelfmoord. Een klein woord met een grote betekenis; een persoon die zichzelf vermoord. Iedereen doet het met een reden. Niemand weet meestal de reden, tot de dag dat ze erachter komen. Je dag kan in één keer kapot gaan als je weet dat een persoon zichzelf niet meer onder controle had. Alles liep anders. Alles was van het padje af. Er zijn verschillende redenen waarom het word gedaan. De dag dat ik Nash vond tot de dag dat hij wakker werd, ik kan niet omschrijven hoe erg ik me voelde. Ik kan niet zonder hem leven. En nu hij terug is, kan ik het nog steeds niet. Dit is waarvoor ik bang ben: de dood. Elk persoon gaat ooit het einde meemaken en ik ook. Sommige jong en sommige oud. Ik ben bang voor de dood. Het is iets wat ik niet wil meemaken. Ik zou Nash nooit in mijn hele leven in de steek willen laten. En nooit had ik verwacht dat Nash zijn leven wilde eindigen omdat hij geen slechte toekomst wilde. En dat snap ik. Ik was degene die hem dat heeft laten doen en het is mijn schuld.

"Ga slapen," zegt Nash. Hij heeft zijn ogen nog dicht en trekt zich dicht tegen me aan. Zijn geur is perfect.

"Waarom?"

"Je beweegt zo veel," antwoord hij en ik voel een kleine glimlach tegen mijn voorhoofd aan.

"Ik kan niet slapen," geef ik toe en ik doe mijn armen om hem heen. Dit is fijn, een fijne positie om in slaap te vallen.

"Waarom?"

"I-ik weet niet," lieg ik.

"Babe ik weet dat er wat is."

"Nee echt niet!" Ontken ik. Fuck ik kan zo slecht liegen.

"Schatje-"

"Oké ik ben bang. Bang voor de dood."

"De dood?" Vraagt hij zacht. Zacht en voorzichtig.

"Ja," zeg ik. Hij ademt sneller en sneller.

"Ga nou maar slapen," zegt hij. Is dat zijn antwoord?

"Oké."

-

"Willen jullie wat drinken?" Vraag ik aan de 16- jarige koppel. Ze knikken vriendelijk.

"Kom maar mee naar de bar," zegt Nash.

"Bar?" vraagt Hayes met een gezicht vol ongeloof. We nemen ze mee naar de bar. Ja we hebben een bar in ons huis. Awesome toch? Ja ikr.

"We gaan een nieuw huis kopen," antwoord Nash en ik kijk hem verbaasd aan. Nash en ik hebben nooit gepraat over een nieuw huis.

"Yes babe, ik weet dat je dit te klein vind. Vooral nu we nu met zijn vieren zijn," zegt Nash. Hij heeft gelijk. Voor zijn vieren vind ik dit inderdaad te klein. Ik hou van ruimte en niet dat alles zo dicht op elkaar zit.

Nog steeds zit het me dwars wat Nash tegen me zei. Ik kan het hem niet kwalijk nemen over dat hij niet wilt praten over de dood, maar kon hij niet iets zeggen waardoor ik me beter voelde?

"Bedankt echt voor alles," glimlacht Hailey.

-

Het is avond en Hailey ging naar bed om te slapen terwijl Hayes en Nash weg zijn gaan poolen. Ik besloot om thuis te blijven en aangezien ik niet moe was besloot ik om even een wandeling te maken. Ik liep naar de gang om mijn jas aan te doen

"Hey," hoorde ik een zachte verlegen stem en ik keek naast me, het was Hailey.

"Hey," glimlach ik zacht.

"Waar ga je naartoe?"

"Even wandelen," beantwoord ik haar vraag. Haar ogen staan dood rood en haar haren zijn net een vogelnest, ze heeft gehuild. Je kan het zien aan het kleine beetje mascara die op haar wangen zijn gevallen, maar ze heeft die uitgeveegd.

"Mag ik mee?" Vraagt ze zacht en ik knik met een glimlach.

-

"Heb je gehuild?" Vraag ik en ik kijk haar aan als we op een bankje gaan zitten. Langzaam knikt ze.

"Waarom?"

"Ik wil het wel zeggen, alleen ik kan het niet," zegt ze met een bevende stem. Alsof ze op ieder moment kan huilen.

"Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt. Alleen ik denk dat het beter is om het te zeggen zodat ik je kan helpen dan dat je alles opkropt," zeg ik met een stem vol medelijden.

"Ik vertel het je een andere keer, wanneer ik het zeker weet."