VOLTOOID Vine queen two.

Hoofdstuk 64.

POV BROOKLYN

"Jullie moeten over drie minuten op," zegt Cole, we staan ergens backstage. We kunnen via een flatscreen alles mee zien. Via een oortje wordt alles bij ons vertaald in het Nederlands.

"Gaan ze hun vragen aan ons nog wel in het Engels doen?" Vraagt Jade zenuwachtig. Dylan knikt lachend. Ik kijk naar de televisiescherm.

"Dus Dioni en Kaj, een paar weken geleden zeiden jullie je WCE oftewel, woman crush everyday, dat het Brooklyn Hamilton en Jade Jones zijn," hoor ik. Jade en ik kijken elkaar kort aan en schieten in de lach. Ik voel me gevleit en opzich best blij. Dit maakt mij nog blij. We zien een bruinharige jongen, die best cute is en een donkerblond harige met een extreem erge kaaklijn lachend knikken.

"We hebben ze voor jullie hier in Nederland gehaald en dan kunnen jullie backstage later nog met ze omgaan," zegt Ingrid, de presentratice. Ze is echt zo'n vrouw om jaloers te worden.

"Jullie moeten gaan," zegt Cole en we komen op. We zien in een hoekje allemaal gillende meiden. Onze gezichten gaan naar de jongens die hun handen wijd open hebben. Ik kijk lachend naar de meiden en de jongens.

"Hey meiden!" Begroet Ingrid op haar beste Engels. Wat op zich nog best gaat. Ze staat op en geeft ons een knuffel.

"Hey," zeggen Jade en ik tegelijkertijd.

"Ook nu hebben jullie dezelfde kleren aan. Echt leuk om jullie te zien! Laten we erbij zitten," we gaan naast haar op de bank zitten. Ingrid zit aan de linkerhoek, daarnaast zit Jade. Naast Jade zit ik en op twee krukken ernaast zitten de twee jongens. Ik heb eerlijk gezegd al een tijdje geen interviews gedaan. Niet dat ik er geen zin in had, het waren gewoon steeds dezelfde vragen.

-

Het is zeven uur s'avonds en ik had besloten om vroeg te slapen omdat ik morgen een fotoshoot had met de mensen van BBrave. Ze waren aardig, heel aardig en ik dacht geen één seconde aan Nash. Tot nu, zijn naam verschijnt op mijn beeldscherm. En toch neem ik op.

"Brooklyn?" Zijn stem is kapot, moe, alles in één. Mijn hart breekt om hem zo te horen.

"Ja?" Vraag ik, alsof er niks aan de hand is. Alsof alles oké is. Alsof ik niet gebroken ben door wat er is gebeurd.

"Kan ik met je praten?"

Wil ik wel met hem praten? Ik wil over hem heen komen. Dat is wat ik wil. Eindelijk over iemand heen komen en gewoon single zijn. Het leven draait niet alleen maar om jongens, ik ben achttien en heb een heel leven voor me.

"N-nash praten gaat niet meer werken," stamel ik, ik hou mijn telefoon dicht bij mijn oor vast. Ik staar naar het witte plafond. Naast me ligt Jade, ze was moe en ging al slapen. Haar ogen zijn gesloten en haar haren zitten over haar gezicht.

"Ik kan je niet kwijt Brooklyn." Meent hij dat? Heeft hij ooit wel gemeend wat hij tegen me zei? Hield Nash wel echt van me? Als hij van me hield waarom zou hij dat dan doen? Waarom zou je het meisje van wie je het meest houdt pijn doen? Heeft ze je ooit wat aangedaan? Ik gaf Nash de wereld en hij? Hij gaf me dit, een gebroken hart. Een hart die in ontelbare losse stukjes zitten.

"Nash, je weet dat je niet gaat veranderen. Ooit ga je het doen," zeg ik zacht.

"Nee. Ik beloof dat ik het nooit meer ga doen."

Hij had me zoveel beloofd, zoveel. Een toekomst met hem, dat hij nooit zal vreemdgaan. Ik slik en een traan stroomt over mijn wang. Ooit gaat hij het weer doen, ooit gaat hij weer mijn hart breken en ik weet dat. En wanneer dat gebeurd ga ik weer gebroken zijn. Ik ga boos op mezelf worden door het feit, omdat ik hem weer een kans gaf.  Je moet mensen vergeven, dat zei god. En hij heeft gelijk, ik vergeef het Nash ook. Maar een persoon vergeven betekend niet dat je diegene weer een kans moet geven.

"Je gaat het ooit weer doen en ik kan dat niet aan. Ik kan niet de hele tijd pijn lijden. Ik kan niet huilen om een jongen die me erger heeft gekwetst dan iemand ooit te voren." En zonder nog maar ook iets te zeggen hang ik op. Ik draai me met mijn rug om naar Jade en ik laat mijn tranen hun gang gaan. Hun eigen gang. Ze vinden de uitgang van hun doolhof. Terwijl ik er nog in vastzit. Ik zit vast in een doolhof en ik weet de weg niet meer terug. De weg terug, naar hoe alles was.