VOLTOOID Vine queen two.

Hoofdstuk 63

"Hallo met Dylan," hoor ik mijn lieftallige manager aan de lijn.

"Hey Dylan, Nash en ik zijn uit elkaar dus kan ik bij jou een tijdje verblijven?" Zeg ik zonder enige emotie erachter.

"Ja natuurlijk, kom maar," antwoord hij. Ik hang op en langzaam glimlach ik. Hij laat me rond kwart voor 2 s'nachts gewoon bij hem verblijven.

-

Dagen vlogen voorbij, en vandaag was de dag dat ik moest me klaarmaken voor Nederland. Ik was drie dagen zonder hem en ik vond het gek dat ik het heb volgehouden. Op een of andere manier was ik minder gekwetst dan de vorige keer. Ik ben er gewend aan geraakt? Drie dagen waren niet de ergste dagen van mijn leven. Op een of andere manier wist ik zeker dat ik over hem heen zou komen, toch? Ik kom over hem heen. Ik ga iemand vinden die loyaal met me is. Iemand die alleen mij wilt.

(Oke mensen voordat jullie dit verder gaan lezen, ik weet niet meer hoe de styliste van Brooklyn heet dus ik verzin steeds andere namen. Het spijt me alvast haha.)

"Dylan echt bedankt dat ik nog een tijdje bij jou kan blijven," ik geef hem een knuffel.

"Awh, je bent gewoon mijn kleine meisje," antwoord hij. Bij Dylan heb ik me altijd zo vertrouwd gevoelt. Hij bewaard mijn privacy en zegt altijd wat handig is of niet. Zo heb ik dat ook bij Cole, de laatste dagen ben ik veel vaker bij mijn studio. Om echt te werken aan mijn zangcarrière en misschien wel mijn toekomstige tour.

"We zijn er!" Hoor ik Cole's luide stem terwijl hij komt aanlopen met mijn styliste, John. John doet alles voor me: mijn haar, mijn kleren, mijn nagels. Alles voor mijn uiterlijke verzorging.

"Oké ik heb kleren voor je meegenomen wat je gaat dragen in Nederland. Die zitten in de koffer, dus je hoeft je eigen koffers NIET mee te brengen," zegt John. Ik knik met een glimlach. Nederland lijkt me zo leuk met Jade, dan hebben we eindelijk weer onze beste vriendinnen tijd. Zonder kinderen of vriendjes.

"Dan heb ik ook een koffer voor Jade," antwoord John en ik knik weer. We gaan met zijn allen op de bank zitten.

"Hoe is het met Nash?" Vraagt John geïnteresseerd. Ik hap naar adem.

"Het is over," mompel ik en zijn mond verandert in een O vorm.

"Maar waarom moet ik nou weer naar Nederland?" Verander ik van onderwerp zodat er geen ongemakkelijke stiltes komen.

"Hitkrant heeft met ons contact opgenomen, omdat een bekende Nederlandse band je wilt ontmoeten," antwoord Cole.

"Ja maar kom op Cole. Een week?" Vraag ik lachend.

"Je bent een week met ons, met je beste vriendin," zegt hij terug. Dat is waar, Jade gaat met me mee.

"Ja maar waarom wilt de band ons ontmoeten?" Vraag ik door. Zoals ik al zei, ik kan gewoon niet voor mezelf zorgen. Ik zie Dylan en Cole als mijn twee grote broers. Ik ben super afhankelijk van hun, wat me eigenlijk niet boeit.

"Hoe heten die jongens nou weer?" Vraagt Cole aan Dylan en John.

"Dioni en Kaj ofzo?" Zegt Dylan en Cole knikt hevig.

"Dioni had in de hitkrant gezegd dat zijn WCE Brooklyn Hamilton is. En Kaj zei dat over Jade," zegt Cole en ik knik.

-

"Dus het is weer over? Maar dit keer serieus?" Vraagt Jade terwijl we op onze hotelbed liggen. Ik kijk haar aan en knik.

"Ik dacht echt dat hij dit keer zijn best deed," geeft ze toe. Dat dacht ik ook. Ik dacht echt dat hij voor me was veranderd. Although ik hem niet kon vertrouwen dacht ik wel dat hij over Ashley heen was. Dat hij niks meer met haar zou uitspoken.

"Hij heeft je veranderd," zegt ze dan en ik kijk haar verbaasd aan.

"Je was altijd zo vrolijk en je huilde nauwelijks om een jongen. We waren echt één," antwoord ze. "En toen je ontdekte dat hij vreemdging. Je veranderde. Ik zie je bijna nooit zo blij als eerst. Hij houdt je bij je, alsof hij je met niemand kan delen. Hij heeft je zo vaak gekwetst en Brooklyn, je moet stoppen met hem kansen geven. Geloof me echt waar. Je verdient beter."

Mijn mond staat vol tanden en ik weet totaal niet wat ik moet zeggen. Het enige wat ik weet is dat ik haar stevig tegen me aandruk.

"Jade, je zal altijd mijn nummer één zijn," zeg ik. Er rolt een traan over haar wang. Jade zie je nooit huilen, zo is ze niet. Als ze huilt is er echt iets ergs gebeurd. En dan ga je zelf ook kapot. Ze heeft gelijk, Nash heeft me veranderd. Niet alleen aan de buitenkant maar ook vanbinnen. Alles is zo anders, net alsof mijn leven verdrietiger is geworden. Ik ben achttien en was van plan om alweer mijn leven met iemand te delen. Iemand die geen ene fuck om me geeft.

POV NASH

"Het spijt me bro, maar het is je eigen schuld," zegt Cameron die Chloe stevig vasthoud. Een traan prikt in mijn oog.

"Ik wil niet meer in dat huis komen, ik bedoel. Al Brooklyns spullen staan er nog en ze komt niet terug."

"Je moest het gewoon niet weer doen," mompelt hij terwijl hij Chloe op de bank laat liggen. Cameron heeft gelijk. Ik ben zo dom, net als altijd.

"Je hebt volgens mij echt geen idee hoeveel ze wel niet om je gaf en om je zal geven," dist hij me. Ik neem een slok van mijn biertje.

"Nee dat had ik inderdaad niet. Ik heb haar behandeld als afval. Alsof ze gewoon iemand is, iemand om wie ik niet geef," geef ik toe en ik ga gefrustreerd met mijn hand door mijn lange haren.

"Je krijgt Brooklyn niet terug."