Geroenzo.

Hoofdstuk 18

Gerenzo
Ik sta voor de deur en druk op de bel. Niemand doet open. Ik druk nog eens en nu hou ik hem langer ingedrukt. Na drie keer gaat eindelijk de deur open. "Gast, doe eens rustig" zegt Mirthe.
Ik loop naar binnen terwijl ik haar uitscheld. "Wat ben jij eigenlijk een ongelooflijk hypocriet wijf" zeg ik.

"Pardon" ze kijkt me verward aan. "Kijk me nou maar niet zo raar aan, mirthe. Je weet best waar ik het over heb". Mijn ademhaling is snel en ik moet mezelf beheersen om niet met dingen te gaan gooien. "Waar heb je het over" zegt ze.

Ik grijp haar vast. "Doe nou niet zo schijnheilig. Die foto van mij en Bram. Hoe komt die op instagram? Jij was de enige die hem had, Mirthe" zeg ik boos.
Ze duwt me weg waardoor ik bijna op de grond val, maar ik kan me nog net aan de tafel vast grijpen.

"Jij maakte het uit met mij voor een of andere gozer. En een paar weken later werd ik gebeld door ene Marije die wraak wilde nemen en ik heb haar die wraak gegeven". Marije? Waarom zou ze dat doen? Ik loop de deur uit en ga naar het station.

Ik stap in de trein en ik probeer Jeroen te bellen, maar hij drukt me weg. Ik wil het uitleggen maar als die kneus niet opneemt lukt dat niet echt.
Als ik er eindelijk ben na de ergste treinreis van mijn leven huur ik een ov-fiets en race ik naar Marije's huis. Als ik dit verhaal 1 jaar geleden aan mezelf had verteld had ik mezelf echt voor gek verklaard.

Ik reis half nederland rond voor een jongen. Maar wel een jongen die ik niet kwijt wil.
Ik klop op de deur en Marije's moeder doet open.
"Dag Mevrouw, is Marije thuis?" Vraag ik poeslief.
"Ja hoor, die is boven. Loop maar door" zegt de vrouw en ik sprint naar boven.
Vanuit de kamer hoor ik Marije's stem. "Hoi Allemaal, en welkom bij een nieuwe video".

Ik sta even voor de deur om na te denken wat ik nou eigenlijk ga zeggen tegen haar.
Ik klop op de deur.
"Ga weg mam. Ik neem een video op" zegt Marije.
"Ik ben je moeder niet" zeg ik rustig.
"Gerenzo?" Zegt ze verward.
Ik kom binnen. "Hi" zeg ik.
"Wat doe je hier" zegt ze arrogant.
"Ik wil je wat vragen stellen"
"Wat ben je? Van de politie?" Zegt ze dom.

"Nee, domme trut. Waarom heb je die foto van mij op insta gezet?"
"Ooh dat is het" zegt ze lachend
"Ja inderdaad. Waarom?"
"Alsof ik dat nu tegen je ga zeggen"
Ik grijp haar bij haar keel
"Luister jij eens even heel goed, meisje. Ik hou van Jeroen en ik ben nog niet klaar om hem op te geven omdat jij een naai streek hebt bedacht, oke" ik duw haar weer van me weg. Ze haald diep adem.

"Nou, waarom?" Zeg ik rustig.
"Ik ben verliefd op Jeroen. En jij staat ons geluk in de weg" zegt ze terwijl je over haar keel wrijft.
"Jeroen wil jou niet eens"
"Nou, ik dacht dat als hij boos zou zijn op jou dat hij naar mij toe zou komen" zegt ze verlegen.
"Dus nu is mijn relatie naar de klote omdat jij verliefd bent op iemand die jou niet wil?" Ik begin weer harder te praten.

Ze knikt.
"Dat is ziek, Marije. Echt ziek".
"Weet ik"
"En nu dan?" Vraag ik haar.
Ze haald haar schouders op.
"Aan jou heb ik ook niks"
Ik storm de deur uit en fiets weer terug naar het station. Het is al 8 uur. De lucht wordt langzaam donkerder en de lantaarnpalen gaan al aan.
Ik stap in de trein naar Arnhem. Naar Jeroen. Hij gaat naar me luisteren of hij dat nou wil of niet.