Geroenzo.

hoofdstuk 21

Jeroen

Ik duw Gerenzo van me af en spring van de bank. Hij gaat rechtop zitten en blijft me schaapachtig aankijken. "Wat is er nou?" Zeg ik.
Hij zegt niks. "Hallo, Gerenzo" zeg is.
"Sorry, ik wilde niet iets doen w... ach laat maar zitten.  Ik ga wel". Hij staat op van de bank en wil de deur uit lopen. "Je hoeft niet weg.  Ik schrok gewoon oke" zeg ik zacht. "Ja, ik ook. Ik kreeg gewoon ineens een gevoel toen we zoenden en ik had geen controle over mezelf, denk ik" zegt hij.
Ik knik. "Dat heb ik nog niet en totdat ik dat gevoel ook heb wil ik nog niks doen snap je?" vraag ik.
Hij knikt begrijpend. Ik loop naar hem toe en loop met mijn vingers over zijn gekruiste armen. Hij kijkt me niks vermoedend aan. "Dat betekent niet dat we dit niet kunnen doen" zeg ik. Voordat hij kan vragen wat ik bedoel druk ik mijn lippen op die van hem. Hij duwt me van hem af. "Wat is er?" Vraag ik.
"Straks ga ik weer te ver, Jeroen. Dat wil ik niet" zegt hij onzeker. "Dus je wil niet meer zoenen" vraag ik. "Ja ik wil het wel maar..." zegt hij.
"Doe dan niet zo moeilijk en kom hier". Ik sla mijn armen om zijn nek en mijn voorhoofd raakt die van hem. "Ik hou van je" zeg ik. Het is even en ik ben bang dat dit alles verpest. "Ik ook van jou" zegt hij dan.

Gerenzo

Het is inmiddels 8 uur s' avonds en ik ga naar huis. Jeroen brengt me naar het station. "Het was weer leuk met je vandaag" zegt hij. Ik knik. "We moeten het een keer zeggen, Gerenzo" zegt hij. "Waarom, Jeroen". Ik pak mijn Handen vast. "Het gaat nu zo goed, ik wil niet dat dit voorbij gaat" zeg ik.
Ik wil hem niet kwijt. Die foto die mirthe plaatste of eigenlijk Marije was al erg genoeg. Als al onze kijkers er van weten krijg je er sowieso gedoe mee. Ik wik niet dat het uit gaat tussen Jeroen en mij omdat een kijker een verhaal verzin. "Als iemand een verhaal ophangt hoef ik dat toch niet te geloven" zegt hij alsof hij mijn gedachten kan lezen.
"Nou, dat lukte de vorige keer ook niet echt" zeg ik bot. Ik merk het gelijk. "Sorry, ik ben gewoon moe. Ik ga" ik geef hem een knuffel en loop naar de trein.
Na twee uur in een overvolle trein ben ik toch eindelijk thuis. Het is 10 uur en ik ben kapot.  Ik wil slapen. Als ik thuis aankom zie ik twee schimmige gedaantes opdoen aan de keukentafel. Mirthe en mijn moeder. Mirthe huild. "Waar kom je vandaan" vraagt mijn moeder. "Van Jeroen" zeg ik.
"Nou je hebt wel iets anders aan je hoofd nu ,denk ik" zegt ze en ze kijkt weer naar Mirthe. "Huh, hoezo?" Zeg ik en ik gooi mijn jas op de bank. Mirthe kijkt me verdrietig aan. "Wat is er nou" vraag ik ongeduldig. "Ga even zitten" zegt Mirthe.
"Ik blijf liever staan" zeg ik.
"Mirthe moet je iets vertellen,  Gerenzo. Ik zou even luisteren" zegt mijn moeder en dan loopt ze de kamer uit.
"Gerenzo, ik ben..."
"Nee, Mirthe. Meen je dat nou? Net nu mijn hele leven op rolletjes loopt" zeg ik. Mijn hoofd tolt. Een kind. Ik ben te jong. Veel te jong. We deden het toch altijd met een condoom?
"Sorry" zegt Mirthe zacht.
"Sorry? Mirthe, aan sorry hebben we niks". Ik hap naar adem. Ik krab aan mijn hoofd. Ik wilde gewoon naar bed.
"Ga je het houden?". Ik kijk haar gespannen aan. Ze knikt.
"Damm mirhte, een kind. Ik ben met Jeroen en ik ben gelukkig. We zijn te jong, mirthe". Ik kniel op de grond en pak Mirthe's hand vast. Ze kijkt me verdrietig aan. "Gerenzo, alle vrouwen in mijn familie hebben baarmoederhalskanker gehad. Als ik te lang wacht krijg ik misschien nooit een kind" zegt ze snikkend. 
"Mirthe, ik wil geen kind. Je moet hier beter over na denken" zeg ik.
"Gerenzo, ik krijg dit kind. Of je me nu helpt of niet".