Geroenzo.

hoofstuk 23

Jeroen

Ik ben onwijs geschokken van Gerenzo. Ik ben nog steeds aan het huilen, maar ik weet eigenlijk niet waarom. Ik weet dat Gerenzo van me houd en dat hij niet vreemd is gegaan, maar in mijn achterhoofd weet ik dat deze baby alles verandert. Inmiddels liggen we samen op de bank. Gerenzo heeft zijn arm om mijn middel geslagen en hij probeerd me te kalmeren. Hij is heel lief, maar hij heeft geen idee wat er allemaal aan de hand is. Echo's, geboortelessen, samen opblijven omdat de baby huild. " Hoe weet je dat er niks veranderd" vraag ik aan hem. Hij kijkt even weg. Want hij weet ook dat het nooit hetzelfde zal zijn. "Er verandert sowieso wat, maar ik wil niet dat jij de dupe bent van iets doms wat ik heb gedaan" zegt hij. De dupe? "Wat bedoel je?" Vraag ik.
"Nou, ik moet veel tijd doorbrengen met Mirthe en de baby dus als ik dan hier ben is het wel fijn als ik even niet met hun bezig hoef te zijn" zegt hij
"Dus ik ben een soort rustplek voor je?" Vraag ik verongelijkt.
"Nou ja....nee ik vind je leuk ik wil bij je zijn"
"Tuurlijk. En ik wil ook bij jou zijn ,maar ik denk dat je dit onderschat" zeg ik voorzichtig.
"Ik kan prima dit kind krijgen en een vriendje hebben" zegt hij vastberaden. Ik lach onzeker. Dan drukt hij een kus op mijn lippen. Ik ga er in mee, want waarscheinlijk is dit een van onze laaste momenten echt samen.

Gerenzo

Jeroen is nog steeds heel onzeker over deze baby. Dat merk ik heus wel, maar als ik daarin mee ga vertrouwd hij het al helemaal niet. Ik ben klaar met Mirthe. Sinds die eerste dag bij MediaCraft wist ik dat Jeroen belangrijk voor me zou worden. En deze baby gaat dat niet veranderen. Ik hou hem heel stevig vast. En we doen de rest van de avond ook niks anders meer dan op de bank liggen en zoenen. Morgen gaat Mirhe haar eerste echo maken en ik moet mee. Ik wil mee? Eigenlijk wel, maar ik zie er wel tegen op. Het is rond tien uur als ik weer in de trein terug naar Zaandam zit. Ik val half in slaap.
Ik krijg een bizarre droom over een reusachtige baby die Jeroen verplettert. Als Jeroen helemaal plat is krimt de baby weer en dan komt er iemand op naaldhakken aanlopen die de baby oppakt. Mirthe. Ze zegt :"Dan zijn we nu one big, happy family". Dan schik ik wakker van iets wat mijn schouder aanraakt. "Meneer, dit is de eindbestemming" zegt de conducteur. Ik knik en ren dan de trein uit. Naar huis. Naar mijn bed. En ik hoop dat ik nu normaal kan slapen. Verkeerd gedacht. Ik schrik om half vier weer wakker van een nachtmerrie. Ik trek een vest aan en loop naar beneden. Ik doe de schuifdeur open en ga op een tuinstoel zitten. Het is niet koud, maar het is wel bewolkt. Ik wil slapen, ik ben doodop. Ik ben bang. Ik ben bang voor die baby, Mirthe, de toekomst en misschien zelfs voor Jeroen. Ik wil gewoon dat ik een tijdmachine had en dan zou ik dit alles ongedaan maken. Dan zou ik gewoon gelukkig zijn met Jeroen. Dan hoefde ik Mirthe nooit meer te zien. Dan kreeg ik nu geen stomme baby. Ik wind mezelf helemaal op. Ik sta op uit de tuinstoel. En ik ga opzoek naar iets waarmee ik kan gooien. Ik zie een paar bloempotten staan. "Deze is voor Mirthe" ik pak een bloempot op en smijt hem tegen de schuur. "Fuck you" schreeuw ik. Tussen mijn scheldwoorden door voel ik tranen over mijn wangen rollen. "Deze is voor mijn moeder omdat ze Jeroen nooit accepteert heeft". Ik pak de bloempot en gooi hem tegen de schuur. Er gaat een lamp aan in ons huis. Ik zak op de grond. En barst in huilen uit. Mijn moeder komt in haar kimono de tuin in rennen. "Gerenzo stop hiermee. Je maakt de hele buurt wakker" zegt ze hysterisch. "Ze moeten er maar aan wennen. Binnenkort hebben we een krijsende baby in huis" schreeuw ik. Ik pak de laatste bloempot. "Gerenzo. Stoppen nu" schreeuwt mijn moeder. "Deze is voor mijn toekomstige kut baby. Ik wil je nu niet en nooit niet" en dan knalt de laatste bloempot tegen de schuur.